Για πολλά χρόνια η «ατμομηχανή» της παγκόσμιας οικονομίας ήταν ο αποκαλούμενος «αμερικανός καταναλωτής» ο οποίος, ξοδεύοντας 9,6 τρισ. δολ. ετησίως, συνέβαλε τα μέγιστα στην παγκόσμια ζήτηση. Από την άλλη πλευρά, οι Ασιάτες αποταμίευαν, ενώ χρηματοδοτώντας το χρέος των ΗΠΑ οδήγησαν τα μακροπρόθεσμα ομόλογα στο ναδίρ και τις επενδύσεις υψηλού ρίσκου στο ζενίθ. Ετσι, στην πυραμίδα της παγκόσμιας ρευστότητας το πραγματικό χρήμα αντιπροσώπευε το 2008 μόλις το 7% του παγκόσμιου ΑΕΠ, έναντι 80% των τραπεζικών χορηγήσεων, 145% των τιτλοποιήσεων και 976% του παγκόσμιου ΑΕΠ των παραγώγων.
Τώρα όμως που ο «αμερικανός καταναλωτής» θεωρείται «τελειωμένος», καθώς τα χρέη του ανέρχονται στο 140% του ΑΕΠ και ο πλούτος του έχει μειωθεί από την πτώση των μετοχών και των ακινήτων, ο κόσμος ίσως στρέψει τα μάτια του προς τις ασιατικές χώρες οι οποίες έχουν μεγάλα πλεονάσματα και ισχυρά περιθώρια ως προς την αύξηση των δαπανών τους, σημείωναν στελέχη της παγκόσμιας εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Schroders.
Οι κινέζοι αξιωματούχοι, π.χ., λέγεται ότι εξετάζουν να ενθαρρύνουν την κατανάλωση, ενώ οι κινέζοι καταναλωτές ξοδεύουν σήμερα 1 τρισ. δολ. με δανεισμό μόλις στο 11% του ΑΕΠ, έναντι 600 δισ. δολ. (στο 9% του ΑΕΠ) των Ινδών. Η αύξηση των δαπανών και της κατανάλωσης αποτελεί την κυρίαρχη τάση σήμερα, ενώ η αξία των δημόσιων έργων της περιόδου 2008-2017 ξεπερνά παγκοσμίως τα 22 τρισ. δολ. (9 τρισ. στην Κίνα).
Ολα αυτά για τις αγορές σημαίνουν πρωτίστως ότι το επενδυτικό ρίσκο θα είναι υψηλότερο μεσοπρόθεσμα για διάφορες επενδύσεις, σημείωσε χθες στην Αθήνα η κυρία Λυδία Μαλάκη τής Schroders, ενώ η μεταβλητότητα θα παραμείνει στα ύψη. Ετσι, όπως εκτιμά, οι μετοχές θα συνεχίσουν τα πάνω- κάτω, τα κρατικά ομόλογα είναι ήδη «φούσκα», τα εταιρικά ομόλογα προσφέρουν ευκαιρίες μόνο σε εκείνους που μπορούν να επιλέξουν τίτλους εταιρειών οι οποίες δεν κινδυνεύουν με πτώχευση, ενώ τα εμπορεύματα δείχνουν ότι έχουν καλύτερες προοπτικές μεσοπρόθεσμα.
Δηλαδή, με βάση τα παραπάνω, για τους μη μυημένους επενδυτές ίσως είναι καλύτερα να μείνουν λίγο έξω από τον επενδυτικό στίβο, ωσότου τουλάχιστον διαφανούν καλύτερες και κυρίως πιο σταθερές προοπτικές τόσο για τις οικονομίες όσο και για τις αγορές.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 01/04/2009)