Την εξαιρετική προχειρότητα με την οποία χαράσσεται η ελληνική εξωτερική πολιτική αντιπροσωπεύει τελικά η χθεσινή συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον αμερικανό Πρόεδρο στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο. Διότι πρόκειται για μια συνάντηση η οποία πραγματοποιήθηκε για λόγους καθαρά εσωτερικής κατανάλωσης και επειδή αύριο ο κ. Ομπάμα θα βρίσκεται στην Τουρκία, γεγονός που προκάλεσε στη χώρα μας μιαν ακατανόητη αντίδραση. Οπως είναι ακατανόητο το γεγονός ότι το Μέγαρο Μαξίμου εδώ και καιρό άφηνε να διαρρέει ότι στόχος του κ. Καραμανλή ήταν μια επίσκεψη στον Λευκό Οίκο με την ευκαιρία της επετείου της 25ης Μαρτίου, ενώ ο αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα δήλωνε προ ημερών στους δημοσιογράφους ότι ουδέποτε υπήρξε ανάλογο ελληνικό αίτημα. Προφανές είναι ότι η Αθήνα- σε αντίθεση με την Αγκυρα- δεν αντιμετωπίζει με τη δέουσα σοβαρότητα τις σχέσεις της με την υπερατλαντική υπερδύναμη, περιορίζοντας την όλη υπόθεση στην εξυπηρέτηση των επικοινωνιακών της αναγκών, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της τουρκικής συνιστώσας.
Η πολιτική αυτή, που έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα, εφόσον εξαρτά την πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων από την αντίστοιχη των αμερικανοτουρκικών, είναι βέβαιο ότι δεν οδηγεί πουθενά, διότι μας εμφανίζει μονίμως παραπονούμενους, χωρίς μια συγκεκριμένη πρόταση για τον ρόλο που η Ελλάδα μπορεί να παίξει στην περιοχή της. Αντίθετα η Αγκυρα, έχοντας τη νοοτροπία της περιφερειακής υπερδύναμης, αξιοποιεί στο έπακρον τη σημαντική γεωστρατηγική της θέση, με αποτέλεσμα σήμερα η Ουάσιγκτον να έχει και πάλι την ανάγκη της για την προώθηση της πολιτικής της στην περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε στην Αγκυρα η συνάντηση των ηγετών του Αφγανιστάν και του Πακιστάν με στόχο την άμβλυνση των διαφορών τους, ενώ παλαιότερα η τουρκική κυβέρνηση είχε μεσολαβήσει για τον διάλογο Συρίας- Ισραήλ και σήμερα προσφέρεται να βοηθήσει για τη μεταφορά των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ στο Αφγανιστάν.
Δεν θέλει λοιπόν και πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς γιατί ο κ. Ομπάμα θα βρίσκεται αύριο στην Αγκυρα και δεν θα περάσει και από την Αθήνα, ιδίως αν ληφθεί υπόψη το κλίμα που επικράτησε κατά την τελευταία επίσκεψη εδώ του προέδρου Κλίντον. Διότι είναι και αυτό αντιπροσωπευτικό της ελληνικής νοοτροπίας. Από τη μια πλευρά διαμαρτυρόμαστε επειδή δεν μας επισκέπτονται οι αμερικανοί πρόεδροι και από την άλλη, όταν μας επισκέπτονται, τους υποδεχόμαστε με βροχή από βόμβες μολότοφ. Μπορεί λοιπόν χθες να περίσσεψαν τα χαμόγελα και οι ευγενικές κουβέντες, αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία. Οτι, δηλαδή, θα πρέπει επιτέλους η Αθήνα να χαράξει μια συγκεκριμένη πολιτική για την αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή μας (και έχουμε όλα τα φόντα για να το κάνουμε) ώστε και οι άλλοι (και όχι μόνον οι Αμερικανοί) να μας πάρουν κάποτε στα σοβαρά. Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει αν η εξωτερική μας πολιτική περιορίζεται μονίμως στην έκφραση διαμαρτυρίας πότε για το Αιγαίο, πότε για τα Σκόπια και πότε για το Κυπριακό.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 05/04/2009)