Oι κυβερνήσεις δεν ανατρέπονται από ευρήματα δημοσκοπήσεων, τις εκτιμήσεις των ΜΜΕ, των πάσης φύσεως αναλυτών, που αφθονούν σε αυτή τη χώρα. Οι κυβερνήσεις απομακρύνονται από την εξουσία όταν χάσουν την δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο (το ήμισυ συν έναν βουλευτές). Ή μάλλον ορθότερα, ανατρέπονται όταν μειοψηφήσουν στην έγκριση του προϋπολογισμού, στην ψήφιση νομοσχεδίου ή όταν καταψηφισθούν στην περίπτωση προτάσεως μομφής.
Κανείς από τους ανωτέρω λόγους δεν υφίσταται, είτε ο κ. Αριστοτέλης Παυλίδης παραπεμφθεί είτε κριθεί ότι δεν φέρει ευθύνη για όσα του καταμαρτυρούν. Πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση θα υπάρξει και ήδη υπάρχει υψηλότατο, αλλά αυτό είναι ζήτημα άλλης ποιότητος.
Ούτως ή άλλως, η εκτίμηση της κοινής γνώμης για το πολιτικό σύστημα είναι χαμηλότατη, αφού η εντύπωση που εδραιώθηκε από τη διαχείριση της εξουσίας και τις κατηγορίες που εξακοντίζουν εκατέρωθεν τα δύο κόμματα εξουσίας δημιούργησε τη βεβαιότητα ότι το σύστημα είναι βαθύτατα διεφθαρμένο και εν πολλοίς ανίκανο.
Πέρα από τις γενικότητες, ωστόσο, το αίσθημα αποστροφής της κοινής γνώμης προς όσα καθημερινώς διαδραματίζονται ή καθορίζουν την ημερησία διάταξη του «πολιτικού λόγου» εν Ελλάδι, υπάρχει και μια πρακτική διάσταση των πραγμάτων.
Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αυξάνει τη διαφορά του έναντι της Νέας Δημοκρατίας, διότι παρατηρείται επαναπατρισμός των ψηφοφόρων του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην εξέλιξη αυτή συνέβαλαν και οι οξύτατες επιθέσεις που δέχθηκε το κόμμα αυτό για την αντισυμβατική του στάση σε θέματα «εσωτερικής ασφαλείας» από το ΚΚΕ και τη Ν.Δ. –τακτική που εξυπηρέτησε σαφώς τον κ. Γιώργο Παπανδρέου.
Βεβαίως το συντηρητικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, αφού οι βουλευτές του ΛΑΟΣ σε πλείστες όσες περιπτώσεις υπερψηφίζουν κρίσιμα νομοσχέδια της κυβερνήσεως του κ. Κώστα Καραμανλή. Αλλά η συνεργασία με το ΛΑΟΣ συνιστά επάρατο προοπτική για τη Ν.Δ., κυρίως διότι η φιλελεύθερη ομάδα της συντηρητικής παρατάξεως και κάποιοι θεωρητικοί του «μεσαίου χώρου» αντιδρούν σφοδρότατα ασχέτως εάν ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης είναι μάλλον ένας ιδιότυπος «κονφερασιέ» της πολιτικής και όχι «ακροδεξιός» ή πολύ περισσότερο «χουντικός».
Η φιλελεύθερη ομάδα της συντηρητικής παρατάξεως και οι εκφραστές του «μεσαίου χώρου» έχουν βεβαίως κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουν την «καθαρότητα» της Ν.Δ., όπως την εννοούν. Αλλά η βασική αποστολή τους ήταν να αποτρέψουν τη διολίσθηση των λεγομένων κεντρώων ψηφοφόρων προς το ΠΑΣΟΚ και ως προς το αυτό το θέμα απέτυχαν οικτρώς.
Ουδείς έχει την πρόθεση ή το δικαίωμα, ούτε θα ήταν ενδεχομένως σκόπιμο να προτείνει συνεργασία της Ν.Δ. με τον ΛΑΟΣ, παρά τη στήριξη που παρέχει ενίοτε το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση. Ουδέν όμως σαφέστερο ότι κίνδυνος ανατροπής της κυβερνήσεως δεν υφίσταται, όποια και εάν είναι η εξέλιξη της «υποθέσεως Παυλίδη». Λόγος προώρων εκλογών κατά συνέπεια δεν υπάρχει. Η δυνατότητα ανακάμψεως υφίσταται, συνδέεται όμως με την παραγωγή κυβερνητικού έργου· άλλως διευκολύνεται απλούστατα η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26/04/2009)