Η κούρσα -που την κινούν πολιτικά νήματα- για την κατασκευή ενός νέου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου στην νότια Ευρώπη, γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Η συμφωνία που έγινε αυτόν τον μήνα μεταξύ της ρωσικής Gazprom και της ιταλικής Eni για τον διπλασιασμό της μεταφορικής ικανότητας του αγωγού South Stream, που μεταφέρει φυσικό αέριο από την Ρωσία υποθαλάσσια μέσω της Μαύρης Θάλασσας, θα βοηθήσει ώστε ο αγωγός να καλύπτει το 1/10 των ετήσιων αναγκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η Gazprom υπέγραψε επίσης συμφωνίες με τη Βουλγαρία την Ελλάδα και την Σερβία, για την κατασκευή offshore «διακλαδώσεων» προς την κεντρική Ευρώπη. Δύο ημέρες μετά την συμφωνία, επανήλθε στο προσκήνιο ο αγωγός Nabuko, που στηρίζει η Ε.Ε. και στοχεύει στην μεταφορά φυσικού αερίου από την Κασπία και την Μέση Ανατολή.
Η αυστριακή OMV και η ουγγαρέζικη MOL, που συνεργάζονται στον Nabuko, απέκτησαν μερίδιο σε δύο κοιτάσματα φυσικού αερίου στο ημιαυτόνομο Κουρδιστάν.
Αυτή η συμφωνία μπορεί να βοηθήσει τον Nabuko, που δυσκολεύεται να βρει προμηθευτές και πελάτες, να ανακάμψει.
Παρ' όλο που, σύμφωνα με έρευνες, τα αποθέματα εκεί δεν είναι μεγάλα, οι εταιρείες υποστηρίζουν ότι μπορούν να καλύψουν το 50% της ετήσιας μεταφορικής ικανότητας του Nabuko. Εάν ο Nabuko κατορθώσει να προσθέσει το κουρδικό φυσικό αέριο σ΄ αυτό που έχει από το Αζερμπαϊτζάν, τότε μπορεί να συγκεντρώσει τα 10 δισ. δολάρια που χρειάζεται. Ομως, μέχρι τότε θα δυσκολευτεί.
Αντίθετα, ο South Stream βρίσκεται σε πολύ καλύτερη πορεία. Ηδη έχει προμηθευτές και πελάτες, ενώ η Gazprom έχει κλείσει συμφωνίες με τις χώρες από τις οποίες θα περάσει. Επιπλέον, υποστηρίζει ότι οι Βρυξέλλες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον South Stream όπως τον Nabuko, δηλαδή ως «βασική προτεραιότητα».
Ομως, κανένα από τα σχέδια για τους δύο αγωγούς δεν θα ολοκληρωθεί σύντομα. Εν τω μεταξύ, η Ρωσία δεν αποκλείει νέα επεισόδια με την Ουκρανία, εάν το Κίεβο δεν καταβάλλει τις οφειλές του. Εκτός από τον Nabuko, η Ε.Ε. θα πρέπει να επενδύσει πολλά κεφάλαια για αποθέματα, για να αποφύγει ενδεχόμενες ελλείψεις.
Εξαγορά
Οπως αρμόζει σε μία εταιρεία που «φλερτάρει» με τον τίτλο αυτής με την μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση στον κόσμο, η PetroChina γνωρίζει από δυσάρεστες εξελίξεις.
Τον προηγούμενο μήνα, η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής αργού στην Ασία διαλαλούσε την επιθυμία της να «αδράξει μεγάλες ευκαιρίες». Πριν από λίγες ημέρες, η PetroChina, με κεφαλαιοποίηση 330 δισ. δολαρίων, συμφώνησε να εξαγοράσει το 45% μίας εταιρείας διύλισης στη Σιγκαπούρη, έναντι 1 δισ. δολαρίων.
Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι προχωρά ομαλά η προσφορά της για το εναπομείναν ποσοστό της Singapore Petroleum Company (αυτό δεν είναι δεδομένο, καθώς η τιμή της μετοχής της έκλεισε προχθές κάτω από την τιμή προσφοράς), το όφελος δεν θα είναι μεγάλο. Η PetroChina δεν έχει μεγάλη μόχλευση, και τα 2,2 δισ. δολάρια που θα κληθεί να καταβάλλει συνολικά δεν επηρεάζουν σχεδόν καθόλου το ρευστό της, που ανέρχεται σε 13 δισ. δολάρια.
Η κινεζική εταιρεία ξόδεψε περισσότερα από αυτά για τις δικές της δραστηριότητες στην διύλιση και το μάρκετινγκ πέρσι.
Ούτε το deal αυτό μπορεί να προκαλέσει ρίγη νευρικότητας στους πολιτικούς και τους υποστηρικτές του προστατευτισμού, όπως συνέβη με την τολμηρή αλλά αποτυχημένη απόπειρα της CNOOC να εξαγοράσει την αμερικανική Unocal, πριν από τέσσερα χρόνια.
Από τότε η Κίνα περιόρισε τις φιλοδοξίες της, και αυτό το deal χρησιμεύει περισσότερο στο να αποκτήσει πρόσβαση σε έναν τοπικό κόμβο, και λιγότερο στο να εξασφαλίσει πηγές.
Εν τούτοις, η εξαγορά αυτή προσφέρει στην Κίνα μία καλύτερη πλατφόρμα offshore για διεθνή επέκταση. Της προσφέρει επέκταση όσον αφορά την διύλιση, που θα της χρησιμεύει όταν υποχωρούν οι τιμές του αργού. Η τιμή της μετοχής της κινεζικής εταιρείας διύλισης Sinopec, έχει ενισχυθεί κατά 34% φέτος, ξεπερνώντας αυτήν της PetroChina.
Και η τιμή της προσφοράς είναι προσεκτικά υπολογισμένη. Με υπεραξία 24% σε σύγκριση με το κλείσιμο της προηγούμενης Παρασκευής, πριν ανακοινωθεί το deal, η PetroChina δεν θα κατηγορηθεί για τυχοδιωκτισμό. Η τιμή αντιπροσωπεύει 17-18 φορές τα αναμενόμενα φετινά κέρδη. Το «παιχνίδι» δεν αλλάζει, αλλά δεν παύει να είναι μία καλή περίπτωση.
(από Financial Times/ Ημερησία, 27/05/2009)