Η Λατινική Αμερική συνιστά ένα σενάριο προς μελέτη όσον αφορά
τον τρόπο με τον οποίο οι χώρες διαχειρίζονται τα πετρελαϊκά τους
αποθέματα.
Στο Μεξικό και τη Βενεζουέλα, κράτος και πετρελαϊκή βιομηχανία
συμβιώνουν υπό τη σκέπη του εθνικισμού -όμως, οι κρατικές εταιρείες
μοιάζουν ολοένα περισσότερο ως πληγωμένοι γίγαντες. Από την άλλη, η
βραζιλιάνικη Petrobras, που διέπεται από πιο φιλελεύθερο καθεστώς,
δείχνει να επισκιάζει τις αδελφές της στον Βορρά. Αυτό αποδεικνύει ότι
ο πραγματισμός και όχι η ξενοφοβία αποτελεί το καλύτερο εχέγγυο για τα
εθνικά συμφέροντα κάθε χώρας.
Προσκαλώντας ιδιωτικούς ομίλους να υποβάλλουν τις προσφορές τους, η
Βραζιλία εξακολουθεί να ανθίσταται στην τάση που κυριαρχεί στην
περιοχή: Βολιβία και Βενεζουέλα έχουν δημεύσει τα ιδιωτικά μερίδια στον
κλάδο παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η Petrobras είναι επίσης
εν μέρει ιδιωτική, αν και το κράτος εξακολουθεί να ελέγχει την
πλειοψηφία των μετοχών με δικαίωμα ψήφου. Το άνοιγμα στον ιδιωτικό
τομέα συνιστά μια σώφρονα επιλογή. Οι πιο επιτυχημένες κρατικές
πετρελαϊκές εταιρείες του κόσμου, όπως η σαουδαραβική Saudi Aramco και
η νορβηγική Statoil, είναι πρόθυμες να συνεργαστούν με τους ιδιώτες.
Αυτές οι περιπτώσεις, όμως, είναι εξαίρεση στον κανόνα. Το σύνηθες
είναι οι πετρελαϊκές εταιρείες να επηρεάζουν την πολιτική -είτε με τη
μετάλλαξή τους σε κράτος εν κράτει, όπως συμβαίνει στην Αγκόλα, είτε
δελεάζοντας τους πολιτικούς και δίνοντάς τους την ευκαιρία να μην
λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους. Η αλήθεια, μάλιστα, είναι πως ούτε η
Petrobras ξεφεύγει από τα πολιτικά παιχνίδια.
Επί της ουσίας, προκειμένου μια χώρα να μεγιστοποιήσει τα οφέλη από
τα πετρελαϊκά της αποθέματα απαιτεί συνεργασία και όχι αντιπαράθεση με
τον ιδιωτικό τομέα. Μια κρατική εταιρεία μπορεί να βοηθήσει προς αυτή
την κατεύθυνση -εφόσον αναγκαστεί να λειτουργήσει με βάση τους κανόνες
της αγοράς.
(από Finabcial Times/"ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 01/06/2009)