Ενώ η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως επιπλέον
έσοδα για να ενισχύσει τον αναιμικό προϋπολογισμό της επιβάλλοντας έμμεσους
φόρους κατά δικαίων και αδίκων ενώ έχει ήδη αναγγείλει για το φθινόπωρο και
δεύτερο κύμα διαρθρωτικών μέτρων, αδυνατεί να σκεφθεί δημιουργικά και να
προσανατολίσει τις προσπάθειες της στην εξασφάλιση εσόδων από νέες αναπτυξιακές
δραστηριότητες. Δραστηριότητες που έχουν σχέση με επενδύσεις και μπορούν να
αποφέρουν άμεσα έσοδα στον κρατικό κορβανά και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν
απασχόληση. Όπως έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα από την στήλη ο τομέας της
ενέργειας και ιδιαίτερα αυτός των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) προσφέρεται
για μεγάλης κλίμακας επενδύσεις αφού η ανάπτυξη των ΑΠΕ αποτελεί πλέον
μονόδρομο και δέσμευση για την χώρα σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες Κοινοτικές
οδηγίες.
Ως γνωστό η χώρα μας πρέπει να
επιτύχει τους δεσμευτικούς στόχους για το 2020 με διείσδυση των ΑΠΕ κατά 18%
στο ενεργειακό ισοζύγιο τελικής χρήσης, μείωση των εκπομπών CO2
κατά 4% σε
σχέση με το επίπεδο του 2005 στους τομείς που δεν υπόκεινται στις διαδικασίες
εμπορίας εκπομπών CO2
(ETS) όπως τα
κτήρια, οι μεταφορές κλπ, μείωση των εκπομπών CO2 , διείσδυση των βιοκαυσίμων στις
μεταφορές κατά 10%. Ένας αριθμός Οδηγιών της ΕΕ καθορίζουν όλο αυτό το πλέγμα
εφαρμογής των μέτρων και ελέγχου-αξιολόγησης των αποτελεσμάτων, που θα πρέπει
να περάσουν χωρίς καθυστέρηση στο εθνικό δίκαιο, ενώ η χώρα πρέπει να ετοιμάσει
σύντομα το Εθνικό Σχέδιο Δράσης, που αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει, αλλά και δεν
μπορεί να αποτελεί μέρος της συνήθους γραφειοκρατίας.
Επομένως, προκύπτει η ανάγκη για την
υιοθέτηση νέων πολιτικών για την αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου που
κυριαρχούσε εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα, δίδοντας έμφαση και
προτεραιότητες στην εξοικονόμηση ενέργειας και στην αξιοποίηση των ΑΠΕ για όλες
τις τελικές χρήσεις, μακράν των σημερινών χαμηλών ρυθμών, χρησιμοποιώντας νέες
και αποδοτικές τεχνολογίες.
Έχει υπολογισθεί, με τις πλέον
μετριοπαθείς εκτιμήσεις, ότι θα χρειασθεί να επενδυθούν 30 δισεκ. ευρώ σε όλο
το πλέγμα των ΑΠΕ, της Εξοικονόμησης Ενέργειας, στην Διαχείριση Απορριμμάτων
αλλά και στην διαχείριση του CO2 από τις ρυπογόνες λιγνιτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής της
ΔΕΗ, με την εφαρμογή CCT, μέχρι το 2020 ώστε η χώρα να πιάσει τα Ευρωπαϊκά standard.
Όμως με τους εξαιρετικά αργούς
ρυθμούς που πραγματοποιούνται εγκαταστάσεις ΑΠΕ (λ.χ. αιολικά πάρκα,
φωτοβολταϊκές μονάδες, μικρά υδροηλεκτρικά) είναι πολύ αμφίβολο εάν η χώρα μας
μπορέσει να φθάσει τελικά τους Ευρωπαϊκούς στόχους. Η αργοπορία στην διείσδυση
των ΑΠΕ στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας δεν οφείλεται στην έλλειψη
ενδιαφέροντος η χρημάτων αλλά κυρίως στην γραφειοκρατία και στην ολιγωρία της
κυβέρνησης να αναβαθμίσει τις ΑΠΕ στην κεντρική οικονομική και πολιτική
ατζέντα. Σύμφωνα με κύκλους τεχνικών εταιρειών που γνωρίζουν από πρώτο χέρι το επενδυτικό
σκέλος των ΑΠΕ, εδώ και ένα χρόνο εκκρεμούν μια σειρά από έργα αξίας 2,5 δισεκ.
ευρώ σε αιολικά πάρκα για την υλοποίηση των οποίων απαιτούνται συνδυασμένες
κινήσεις από ΥΠΑΝ, Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. και τις Περιφέρειες που δεν έχουν γίνει, με
αποτέλεσμα την μη κατασκευή των έργων.
Οι δυσκολίες και ανασταλτικοί
παράγοντες που εμποδίζουν την ανάπτυξη των ΑΠΕ και της Πράσινης
Επιχειρηματικότητας στην χώρα μας ήρθαν για μία ακόμα φορά στο προσκήνιο σε
ειδική ημερίδα που οργάνωσε το ΙΕΝΕ χθες (2/7). Στην ίδια ημερίδα όμως
παρουσιάστηκε και όλο το εύρος των τεχνολογιών που έχει αναπτυχθεί στις ΑΠΕ
(π.χ. αιολικά, Φ/Β, υδροηλεκτρικά, γεωθερμία, βιομάζα, κτίρια) και της
σημαντικής τεχνογνωσίας που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας κάτι που μπορεί να
αξιοποιηθεί σε εδώ εφαρμογές αλλά και για εξαγωγή, ιδίως στις χώρες της ΝΑ
Ευρώπης.
Θα μπορούσε λοιπόν η χώρα μας να
κάνει τώρα τη λεγόμενη «πράσινη επιλογή» και να επενδύσει στον αέρα, στον ήλιο
και στα νερά για το ηλεκτρικό της ρεύμα και στην απαλλαγή της ελληνικής φύσης
από τα απορρίμματα, τα λύματα και από το πλήθος των ρύπων που την έχουν
καταπνίξει. Να κατευθύνει δηλαδή αναπτυξιακούς πόρους προς τους ανωτέρω τομείς,
να προσφέρει κίνητρα, να διευκολύνει τους ιδιώτες επενδυτές σε θέματα
χωροταξίας και γραφειοκρατίας και μαζί να προσφέρει τις εγγυήσεις για την
απρόσκοπτη χρηματοδότηση τέτοιων σχεδίων από το τραπεζικό σύστημα.
Η «πράσινη επιλογή», όπως και εκείνη
της «καθαρής» χώρας, έχουν εκ των πραγμάτων έντονη περιφερειακή διάσταση, μπορεί
να στηρίξουν την απασχόληση στη ύπαιθρο και, αν υπηρετηθούν με συνέπεια,
δύνανται να αποτελέσουν τη βάση ενός νέου κεφαλαίου προόδου, ικανού να στηρίξει
τη δημιουργία καινούργιου πλούτου που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.