Αν υπάρχει κάτι το οποίο μαρτυρεί την εντυπωσιακή αλλαγή που έχει
συντελεστεί τα τελευταία λίγα χρόνια στη Λατινική Αμερική αυτό είναι η
«περίπτωση της Ονδούρας». Πραξικοπηματικά ο στρατός καθήρεσε πριν από
δέκα ημέρες τον εκλεγμένο πρόεδρο Μανιουέλ Ζελάγια, ανέστειλε το
Σύνταγμα και υποσχέθηκε εκλογές «όταν ηρεμήσουν τα πράγματα». Βρέθηκε
κάποιος ντόπιος Κόλλιας..., ονόματι Ρομπέρτο Μιτσελέτι, ο καθολικός
αρχιεπίσκοπος ευλόγησε τη «γενναία πράξη» των στρατιωτικών και φυσικά
«αποδόθηκε δικαιοσύνη» σε τέσσερις αρχιμαφιόζους που κρατούνταν στις
φυλακές. Εκτέλεση κλασικού δικτατορικού σεναρίου. Ηταν η πρώτη
στρατιωτική παρέμβαση τα τελευταία οκτώ χρόνια σε κράτος της
ισπανόφωνης ηπείρου. Η αντίδραση ήταν καθολική και έντονη. Ακόμη και
της Ουάσιγκτον. Και είναι αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα τη μεγάλη αλλαγή
που έγινε στη Νότιο Αμερική.
Ο Κίσινγκερ, υπουργός Εξωτερικών
επί Νίξον, αρνήθηκε να δεχθεί αντιπροσωπεία βουλευτών της Χιλής όταν ο
Πινοσέτ ανέτρεψε τον Αλιέντε. Μάλιστα έδωσε εντολή να μη γίνουν δεκτοί
οι Χιλιανοί από κανέναν κυβερνητικό αξιωματούχο. Ούτε το Κογκρέσο τούς
δέχτηκε. Σήμερα, είναι η ίδια η υπουργός κυρία Κλίντον η οποία κάλεσε
τον Ζελάγια στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για «διερευνητική συζήτηση» και η
πρόεδρος της Βουλής κυρία Πελόζι υποστηρίζει την επιβολή οικονομικών
κυρώσεων. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) συνήθιζε να εκδηλώνει
«αίσθημα ανακούφισης» σε κάθε ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων από τον
στρατό αλλά σήμερα έδιωξε την Ονδούρα από τους κόλπους του- το μόνο
κράτος-μέλος του που απέβαλε εκτός από την Κούβα τη δεκαετία του ΄60.
Το 1983 η Αμερική του Ρίγκαν έστειλε στρατό στη λιλιπούτεια Γκρενάδα
και ανέτρεψε την κυβέρνησή της και έξι χρόνια αργότερα ο πατέρας Μπους
έκανε το ίδιο στον Παναμά. Σήμερα όμως είναι ο Ομπάμα ο οποίος
«καταδικάζει σφόδρα» την επέμβαση του στρατού στην Ονδούρα. Η στάση της
Ουάσιγκτον έχει ενδιαφέρον και από το γεγονός ότι η Ονδούρα χρησίμευε
επί σειρά δεκαετιών ως βάση επιχειρήσεων των αμερικανικών δυνάμεων στη
Λατινική Αμερική και έδρα του κεντρικού γραφείου επιχειρήσεων της CΙΑ
για την περιοχή. Από την Ονδούρα συντονίζονταν οι επιχειρήσεις των
«Κόντρας» εναντίον της γειτονικής Νικαράγουας και η αμερικανική
πρεσβεία στην Ονδούρα φιλοξενούσε τους «διπλωμάτες» που - όπως έδειξε
και η ταινία «Ζ»- μοίραζαν δολάρια στους επίδοξους δικτάτορες των χωρών
της Λατινικής Αμερικής.
Τι «παίζεται» όμως στην Ονδούρα; Από
το ένα μέρος είναι ο εσμός των εμπόρων ναρκωτικών, αντιδραστικών
ιερωμένων, παροπλισμένων μισθοφόρων της «παλιάς» CΙΑ - όλοι αυτοί που
κινδυνεύουν από τους Τσάβες, Μοράλες, κ.λπ., οι οποίοι πρώτη φορά στην
ιστορία δίνουν οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία στη Λατινική
Αμερική. Και από την άλλη το «νέο πνεύμα» που επιβάλλεται βήμα βήμα σε
ολόκληρη την περιοχή και εκδηλώνεται ακόμη και στην Ουάσιγκτον. Εχει
ενδιαφέρον η συνέχεια.
(από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 08/07/2009)