Στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός των οικονομικών δραστηριοτήτων πρέπει να τελή υπό συνεχή δυναμική διαφοροποίηση, προκειμένου αυτές να παραμένουν κατ’ αρχήν βιώσιμες και εν συνεχεία ανταγωνιστικές. Διότι την ευημερία εγγυάται μόνον η παραγωγικότης. Ούτε οι συνταγές του παρελθόντος, ούτε τα «κεκτημένα» που διαμορφώνουν το υψηλό κόστος παραγωγής.
Στην νέα εποχή, είναι μοιραίο, ο μεγάλος όγκος της βιομηχανικής παραγωγής να περάση σε χώρες με χαμηλό κόστος, το οποίο η Ευρώπη αδυνατεί να ανταγωνισθή. Αυτή είναι μια πραγματικότης. Την οποία μόνον οι αριστερού προσανατολισμού εγκέφαλοι αρνούνται να αναγνωρίσουν, αφού δεν ταιριάζει στα μαρξιστικά στερεότυπα τα οποία πρεσβεύουν. Όπως αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι οι μεθοδολογίες αυτές οδήγησαν σε διάλυση την Σοβιετική Ένωση και σε οικονομική κατάρρευση την ανατολική Ευρώπη. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθούν επίσης να απαξιώσουν τους νέους προσανατολισμούς των ευρωπαϊκών οικονομιών, τους οποίους ονομάζουν περιφρονητικώς «αποβιομηχάνιση».
Η πλέον προσεκτική, αλλά και ρεαλιστική εκτίμησις των πραγμάτων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν κλάδοι της βιομηχανίας που μπορούν να επιβιώσουν στην «ακριβή» Ευρώπη και κλάδοι που εκ των πραγμάτων μεταφέρονται σε γεωγραφικές ζώνες με χαμηλότερο κόστος παραγωγής. Είναι κολοσσιαίο λάθος η εφαρμογή πολιτικών για την διατήρηση των καταδικασμένων βιομηχανιών. Διότι πέρα από το ατελέσφορο του πράγματος, οδηγούν σε απώλεια πόρων και στην διαιώνιση των κρατικών ελλειμμάτων.
Ένα παράδειγμα πολύ συγκεκριμένο και κατανοητό, είναι αυτό της ναυπηγικής βιομηχανίας. Πλέον τα εμπορικά πλοία κάθε είδους σχεδόν ναυπηγούνται στην Άπω Ανατολή. Τα ευρωπαϊκά ναυπηγεία αδυνατούν να ανταγωνισθούν τους μικρούς και μεγάλους «τίγρεις» της παγκοσμίου οικονομίας. Εξακολουθούν όμως να ναυπηγούν πολυτελή κρουαζιερόπλοια και πολεμικά πλοία. Κατασκευάζουν δηλαδή πλοία υψηλών προδιαγραφών, για τις οποίες οι πελάτες (είτε εφοπλιστές είτε κυβερνήσεις) δεν εμπιστεύονται τα χαμηλού κόστους ναυπηγεία.
Αυτός πρέπει να είναι ο οδηγός για το σύνολο της ευρωπαϊκής βιομηχανίας. Θα επιβιώσουν μόνον οι κλάδοι της που θα αναδειχθούν σε «κέντρα αριστείας» (αν αποδίδουμε σωστά τον αγγλικό όρο centres of excellence) και θα παράγουν προϊόντα τέτοιας ποιότητος, την οποία στο ορατό μέλλον δεν μπορούν να επιτύχουν εργοστάσια άλλων γεωγραφικών περιοχών. Αυτού του είδους η βιομηχανία θα παραμείνη ανταγωνιστική και θα συνεχίση να απασχολή προσωπικό υψηλού επιπέδου και αντιστοίχων υψηλών αποδοχών. Σε αυτό άλλωστε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η υψηλή ποιότης στην οποία στηρίζεται.
Τέτοια βιομηχανία είναι πρωταρχικώς η αμυντική βιομηχανία, η στήριξις της οποίας αποτελεί στόχο πολιτικής των περισσοτέρων ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων. Δυστυχώς και στον τομέα αυτό αποτελούμε εξαίρεση. Είναι δε παράδοξο ότι έχουμε εγκαταλείψει ένα τόσο σημαντικό κλάδο της βιομηχανίας, όταν μια χώρα όπως η δική μας, στην γεωγραφική θέση που ευρίσκεται και, με όλες τις συμβατικές και ασύμμετρες απειλές που την περιτριγυρίζουν, την χρειάζεται πολύ περισσότερο από το σύνολο των συμμάχων και εταίρων μας.
Η αμυντική μας βιομηχανία αποτελείται από 200 περίπου εργοστάσια (πολλά από τα οποία παράγουν και εμπορικά προϊόντα), τα οποία απασχολούν περί τις 25.000 εργαζομένους, οι περισσότεροι των οποίων υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Το ότι συνεχίζουν να υπάρχουν παρά την εγκατάλειψή τους από το Κράτος, αποδεικνύει τις μεγάλες τους δυνατότητες, αφού πλέον στηρίζονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στις εξαγωγικές τους δραστηριότητες. Οι οποίες θα μπορούσαν να είναι πολύ μεγαλύτερες αν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες βοηθούσαν, παρέχοντας πιστοποιήσεις προϊόντων και ενεργοποιώντας τα εμπορικά τμήματα των ανά τον κόσμο πρεσβειών μας για την προώθησή τους.
Δικαιολογίες για το γεγονός ότι δεν γίνονται ούτε αυτές οι απλές και ανέξοδες ενέργειες μπορεί να υπάρχουν. Το μόνο που αποκαλύπτουν, όμως, είναι οι φοβίες που διακατέχουν τους κρατικούς λειτουργούς μας. Οι οποίοι απλώς αρνούνται να πράξουν το καθήκον τους προβάλλοντας τον κίνδυνο να τους καταλογισθή ότι «υπηρετούν συμφέροντα». Διότι ανεξαρτήτως της πολιτικής τους τοποθετήσεως διακατέχονται συλλήβδην από τα ανωτέρω αναφερθέντα «αριστερού προσανατολισμού» αντανακλαστικά, τα οποία αποτελούν την μοναδική αιτία ανατολής της προόδου και της αναπτύξεως της χώρας.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 27/07/2009)