Η απομάκρυνση από τα πολιτικά αδιέξοδα και το τέλμα των λογής σκανδάλων δεν μπορεί παρά να στηρίζεται σε καινούργιες, στέρεες και εφικτές πολιτικές πρωτοβουλίες. Το επικοινωνιακό «σπινάρισμα» δεν μπορεί παρά να έχει περιορισμένα αποτελέσματα. Η ουσία της πολιτικής, που ουσιαστικά φορτίζει συναισθηματικά και κινητοποιεί τους ανθρώπους, εκφράζεται μέσα από επιλογές – απλές αλλά και άμεσα υλοποιήσιμες.
Αν δεν απατώμαι, η ΝΔ εξελέγη με σύνθημα την πάταξη της δημόσιας σπατάλης. Και την επανίδρυση του κράτους. Πότε ακριβώς επιχειρήθηκαν αυτά; Προφανέστατα το πρώτο πρέπει να συνδέεται με την περικοπή δαπανών που δεν καλύπτουν ουσιαστικές κοινωνικές ανάγκες, δεν βοηθούν τους οικονομικά αδύνατους συμπολίτες μας και δεν συμβάλλουν στην οικοδόμηση ενός συστήματος ισχυρής κοινωνικής συνοχής.
Στην λογική αυτή επάνω, οι δυνατότητες περικοπών δεν είναι δυσδιάκριτες. Για ποιο λόγο ελληνικά υπουργεία λειτουργούν και συμπεριφέρονται σαν οργανισμοί που ανήκουν σε παγκόσμια υπερδύναμη; Τι νόημα έχει η μετακίνηση Υπουργών (ή και του Πρωθυπουργού) στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό, με μισθωμένα συνήθως αεροπλάνα, με συνοδεία κουστωδίας «υπηρεσιακών παραγόντων», με ομάδες δημοσιογράφων και άλλων παρατρεχάμενων – πάντα με έξοδα του ελληνικού δημοσίου. Για ποιο λόγο επίσης οι Υπουργοί δικαιούνται να προσλαμβάνουν πάνω από 2-3 ειδικούς συμβούλους αχρηστεύοντας έτσι τις δημοσιοϋπαλληλικές στρατιές που δουλεύουν (υποτίθεται) κάτω από την δική τους δικαιοδοσία. Ο αριθμός επίσης των υπερωριών που τα υπουργικά γραφεία χρεώνουν στο προσωπικό τους είναι συνήθως πολλαπλάσιος του εκτός ωραρίου χρόνου που αυτοί απασχολούνται. Σωστή θα ήταν επίσης η κατάργηση των πιστωτικών καρτών και των κινητών τηλεφώνων των μελών δημόσιου τομέα που λειτουργούν με κρατική χρέωση (συμπεριλαμβανομένων των μελών του υπουργικού συμβουλίου).
Γιατί οι Γενικοί Γραμματείς των Υπουργείων παραμένουν στελέχη εκτός υπηρεσιακής ιεραρχίας με έξτρα παροχές, προσωπικό και αυτοκίνητα; Δεν θα ήταν προτιμότερο οι Γενικοί Γραμματείς να είναι επιλεγμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες από ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, δίχως ιδιαίτερες παροχές και διευκολύνσεις, αλλά με το πλεονέκτημα της υπηρεσιακής συνέχειας και της λειτουργίας μιάς ισχυρής θεσμικής μνήμης σε κάθε Υπουργείο;
Σοβαρό όμως ζήτημα, που συνδέεται και με την λεγόμενη επανίδρυση του κράτους, είναι και το μέγεθος του Υπουργικού Συμβουλίου. Τι ακριβώς προσφέρουν τόσοι Υπουργοί και Υφυπουργοί; Πέραν από ανταγωνισμούς, διαφωνίες, το χάος των συνυπογραφών και την υιοθέτηση των αντιθέσεων ανάμεσα σε Υπουργεία για αρμοδιότητες και εξουσίες τα πολλά μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου διαχέουν την πληροφόρηση, κάνουν απίστευτα δύσκολο τον συντονισμό και συμβάλλουν στην κυβερνητική δυσλειτουργία.
Πέραν της συγχώνευσης του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας με το Ανάπτυξης και την σύσταση αυτόνομου Υπουργείου, το Πολιτισμού, τα Μέσα Ενημέρωσης, το Περιβάλλον και το Παιδείας θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία μόνο κυβερνητική μονάδα. Το Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, το Μεταφορών και το Τουρισμού θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ακόμη Υπουργείο. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει με το Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, ενώ τα ζητήματα Απασχόλησης, Ασφάλισης, Υγείας και Κοινωνικής Προστασίας φυσιολογικά ανήκουν στην αρμοδιότητα ενός κυβερνητικού αξιωματούχου. Τα Εξωτερικών και Αμύνης αυτονόητα θα πρέπει να κρατήσουν την αυτονομία τους, όπως και το Γεωργίας, που όμως θα μπορούσε να ονομασθεί και σε Περιφερειακής Πολιτικής με απορρόφηση του Μακεδονίας – Θράκης. Μοναδική καινούργια, και απαραίτητη με τα σημερινά δεδομένα, προσθήκη θα πρέπει να είναι ένα νέο αυτόνομο Υπουργείο Ανταγωνισμού και Εποπτείας των Αγορών με αρμοδιότητα την παρακολούθηση όλων των αγορών (από την Τραπεζική μέχρι την Ενέργεια και τις αγορές τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης).
Αυτονόητα οι δαπάνες δεν θα μπορούσαν ουσιαστικά να μειωθούν δίχως δραστικές περικοπές στις προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι πολύ αμφίβολο αν ενισχύεται πραγματικά η εθνική μας ισχύς με τα δις που ξοδεύονται για οπλικά συστήματα που αντικαθίστανται συνήθως μετά από λίγα χρόνια δίχως ποτέ να έχουν δοκιμασθεί. Μεγαλύτερη ισχύ σε μια χώρα προσφέρει η ευρωστία της οικονομίας της από τα αεροπλάνα, τα κανόνια και τα τάνκς που ενδεχόμενα προμηθεύεται. Στην σημερινή ιδιαίτερα εποχή αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά από τις διεθνείς εξελίξεις. Για δεκαετίες ξοδεύουμε το βιός του λαού σε ξέφρενους εξοπλιστικούς ανταγωνισμούς με την Τουρκία. Μήπως αποκαταστήσαμε έτσι την πλήρη εδαφική κυριαρχία της Κύπρου η καταργήσαμε τις εντάσεις στο Αιγαίο;
Στο ζήτημα τέλος της επανίδρυσης του κράτους είναι απαραίτητη η εξέταση της χρησιμότητας - από μηδενική βάση - κάθε φορέα που έχει ιδρυθεί τα τελευταία 8 χρόνια τουλάχιστον. Ο έλεγχος οφείλει να αφορά την ουσία της ύπαρξης του κάθε δημόσιου φορέα. Αν εκπληρώνει δηλ. τους όρους και τις προϋποθέσεις για τις οποίες ιδρύθηκε. Σε αρνητική περίπτωση η κατάργηση θα πρέπει να αποτελεί μονόδρομο. Υπενθυμίζω πως ο Οργανισμός για την Αποξήρανση της Λίμνης Κωπαΐδας υπάρχει ακόμη και τώρα, έχει μάλιστα ...νέες αρμοδιότητες!
Και βέβαια οι παραπάνω προτάσεις δεν είναι και οι μοναδικές. Η φορολόγηση της περιουσίας των μοναστηριών, η επικερδής πώληση αξιοποιήσιμης δημόσιας γής (και όχι η αμφιλεγόμενη παραχώρησή της αντί πινακίου φακής σε Ιερές Μονές) και άλλα πολλά μπορούν να οδηγήσουν σε μείωση εξόδων και σε αυξήσεις εσόδων. Το ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση στρέφεται αποκλειστικά και μόνο στους φόρους. Και κατηγορείται μάλιστα γι’ αυτό από ανεύθυνους – και εν πολλοίς αγράμματους - λαϊκιστές σαν νεοφιλελεύθερη!
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ,10/08/2009)