Αναπόφευκτη η καταστροφή; Aν απαντήσουμε καταφατικά αναγνωρίζοντας το αήττητο στον «στρατηγό άνεμο» ή στους αόρατους «οικοπεδοφάγους - εμπρηστές» θα πρέπει να παραιτηθούμε από την αξίωσή μας να παίζουν τον ρόλο τους οι κρατικές υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον προστασίας της δημόσιας και ατομικής ιδιοκτησίας.
Aν δειλιάσουμε στην άσκηση κριτικής και στην αναζήτηση ευθυνών, τότε, με μαθηματική ακρίβεια γινόμαστε συμμέτοχοι στην επόμενη μεγάλη καταστροφή. Aν δεν αναλάβει τις ευθύνες της η πολιτική ηγεσία -συνηθέστατα ανεύθυνη και αιφνιδιασμένη- θα συνομολογήσει την εγκληματική ανικανότητά της.
Περισσεύουν οι ψύχραιμες μαρτυρίες για το ασυντόνιστο των πυροσβεστικών δυνάμεων, για ολέθρια υποτίμηση κινδύνου πυρκαγιών που δεν αντιμετωπίστηκαν την ώρα που ήταν δυνατή η τιθάσευσή τους, για καθυστερημένη αναζήτηση πρόσθετων εναέριων πυροσβεστικών μέσων από ξένες χώρες, για έλλειψη σχεδίων και προληπτικών μέσων δασοπροστασίας.
H κατόπιν πυρκαγιών συζήτηση για τις ευθύνες και το δέον γενέσθαι συνιστά, πλέον, ιλαροτραγωδία. Mόλις πριν από δύο χρόνια ζήσαμε τον πύρινο όλεθρο της Πελοποννήσου και η κυβέρνηση έβγαλε -υποτίθεται- τα συμπεράσματά της. Aλλά όχι. H επανάληψη της βιβλικής καταστροφής και μάλιστα «δύο μέτρα» από την πρωτεύουσα μαρτυρά ή ανικανότητα ή εξοργιστική ανευθυνότητα.
Ποιος θα απολογηθεί για την τεράστια οικολογική καταστροφή που μετατρέπει σε θάλαμο αερίων το περιβάλλον της πρωτεύουσας; Ποιος θα απαντήσει στα μυριόστομα «γιατί» των εκατομμυρίων κατοίκων του λεκανοπεδίου;
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 24/08/2009)