Προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Οι γονείς τους έχουν γεννηθή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και διέσχισαν στα παιδικά τους χρόνια την περίοδο της ανασυγκροτήσεως της Ευρώπης αφενός και του ψυχρού πολέμου που διαίρεσε την Ευρώπη αφετέρου. Αυτοί οι γονείς που γνώρισαν τη δύσκολη προσπάθεια του αγώνα των δικών τους γονέων οι οποίοι είχαν ζήσει τη φρίκη του μεγάλου Πολέμου, την πείνα και τον τρόμο και είχαν ξεκινήσει από το μηδέν όταν απέκτησαν οικογένεια, ήταν φυσικό να θέλουν να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ζωή απαλλαγμένη από το άγχος, την ανασφάλεια, το φόβο για το μέλλον και να τα μεγαλώσουν μέσα σε ένα περιβάλλον ανέσεων και αισιοδοξίας.
Φρόντισαν να κατασκευάσουν όσο το δυνατόν πιο χαρούμενη την οικογενειακή φωλιά. Γέμισαν τα παιδικά δωμάτια με κούκλες και κουρδιστά αυτοκίνητα. Κάθε Σαββατοκύριακο πήγαιναν τα παιδιά τους εκδρομές. Δεν τους στέρησαν ποτέ τις θερινές διακοπές στο βουνό ή στη θάλασσα. Τους χάρισαν ποδήλατα και αρκετά παιδιά απέκτησαν ακόμη και μοτοσυκλέττες από τα δεκάξι τους. Πρόσεξαν ιδιαίτερα τη μόρφωσή τους. Πλήρωσαν φροντιστήρια. Τους αγόρασαν αυτοκίνητο στα δέκα οκτώ τους ή τους έδωσαν να οδηγούν το δικό τους τετράτροχο. Δεν τα πίεσαν να τελειώσουν γρήγορα τις σπουδές τους. Αντίθετα πιέστηκαν οι γονείς για να εξασφαλίσουν τα χρήματα ώστε να πάνε τα παιδιά και σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού για να πάρουν Μάστερ. Έφθασαν τα παιδιά αυτά στα τριάντα τους χρόνια και ακόμη εισέπρατταν το πατρικό και το μητρικό χαρτζιλίκι.
Αυτή είναι η γενιά των «γκόλντεν μπόυς» της κοινωνίας μας. Είναι μια γενιά που θεώρησε δεδομένο να έχη η οικογένεια αυτοκίνητο, ενώ για τους γονείς τους δεν ήταν δεδομένο ούτε καν να έχη το σπίτι τους τηλέφωνο! Μια γενιά που δεν την απασχόλησε ποτέ ο τρόπος με τον οποίο έβρισκαν οι γονείς τα χρήματα για να καλύπτουν τις ανάγκες της διαβιώσεως και να ικανοποιούν όλα τους τα χατίρια! Είναι μια γενιά, που έχει αποκτήσει γνώσεις και αλαζονεία συγχρόνως. Μιλούν για τα πάντα επειδή πιστεύουν ότι ξέρουν και τα πάντα. Έχουν την απαίτηση να αναγνωρίση η κοινωνία τις γνώσεις και τις εξαιρετικές τους ικανότητες και να τους εμπιστευθή μια θέση ανώτερου διευθυντικού στελέχους, ακριβοπληρωμένου φυσικά, άλλως δεν δέχονται να εργασθούν. Επειδή δε λόγω των ωρών μη απασχολήσεως που διαθέτουν, έχουν καιρό για να κάνουν γνωριμίες και έχουν διαφημίσει δεόντως τα προσόντα τους, καταφέρνουν συχνά και μέσω κομματικών παραγόντων να πείσουν για την αξιοσύνη τους και να αναρριχηθούν σε αξιώματα, τα οποία δεν είναι ικανοί να υπηρετήσουν.
Έχουμε όλοι συναντήσει άτομα που ανήκουν σε αυτή τη γενιά των καλομαθημένων, των καλοντυμένων, των καλοξυρισμένων που ήδη από σχετικά νεαρής ηλικίας έχουν εγκατασταθή σε θέσεις γενικών γραμματέων ή διευθυντών, ή έχουν εκλεγή βουλευτές ή φθάνουν ακόμη και σε υψηλότερα κυβερνητικά αξιώματα. Από την στιγμή δε που βολεύονται στην επίσημη πολυθρόνα της εξουσίας τους ουδόλως κρίνουν ότι οφείλουν να εργασθούν για να λύσουν προβλήματα, να σχεδιάσουν προοπτικές, να κατεβάση εν γένει ιδέες η κεφαλή τους ώστε να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία που οφείλουν να υπηρετήσουν. Κατά την άποψή τους είναι αρκετό το ο,τι βρίσκονται επί κεφαλής κάποιας υπηρεσίας στην οποία προσδίδουν γόητρο με την παρουσία τους. Ο ρόλος τους περιορίζεται σε τηλεοπτικές εμφανίσεις και σε συνεντεύξεις όπου αναπτύσσουν τις θεωρίες τους.
Αν λοιπόν στον τόπο μας βρισκόμαστε σε ένα χάος, αν δεν λειτουργούν οι κρατικές υπηρεσίες, αν δεν υπάρχει οργάνωση στη διοίκηση, αν δεν επιβάλλονται οι Νόμοι, αν δεν αποδίδουν τα μέτρα που λαμβάνονται, αν ο πολίτης νοιώθει ανασφαλής και απροστάτευτος, είναι επειδή έχουν πιάσει την καλύτερη θέση όλοι αυτοί οι πολύξεροι με τα συμπλέγματα ανωτερότητας μιας γενιάς αχρήστων που ξέρει να κομπάζη για τις ξεχωριστές της ικανότητες και που ποτέ της δεν εργάζεται.
(AΠό την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 22/08/2009)