Η πρόσφατη ολοσχερής καταστροφή του εναπομείναντος πράσινου στην Αττική έφερε για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο την πλήρη αποδιοργάνωση αλλά και την θλιβερή ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού. Εάν μία μικρή δασική φωτιά (τουλάχιστον στην αρχική της φάση) στην Αττική, όπου διαβεί ο μέσος πληθυσμός της χώρας, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί και ελεγχθεί κατά προτεραιότητα με αποτέλεσμα να απειληθεί με καταστροφή τεράστιες οικολογικές εκτάσεις τότε τι άλλο μέλλει να γίνει;
Με ανύπαρκτα σχέδια (ή εάν υπάρχουν δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ!) πολιτικής προστασίας, έναν ανενημέρωτο και αγύμναστο κρατικό μηχανισμό, μία δυσανασχετούσα τοπική αυτοδιοίκηση και απληροφόρητους έως και αδιάφορους κατοίκους αποτελεί θαύμα πως δεν κάηκε όλη η πρωτεύουσα.
Γι’ αυτό το θέμα της οργάνωσης της δημόσιας διοίκησης αλλά και των ΟΤΑ για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων και θεομηνιών είναι όχι μόνο επιτακτικό αλλά και απαιτεί προσεκτική μελέτη και προπαντός στην λήψη πολιτικών αποφάσεων. Υπό αυτή την έννοια το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας ΕΣΤΙΑΣ της 27/8 είναι εξαιρετικά επίκαιρο γι’ αυτό και το δημοσιεύουμε αυτούσιο για ενημέρωση των αναγνωστών του energia.gr.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ
ΜΕΤΑΚΛΗΣΙΣ ΞΕΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ
-
Μας διοικούν ερασιτέχνες
Πριν από πολλές δεκαετίες, στους μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος μετεκαλούντο ξένοι διαιτητές. Η αιτία ήταν ότι δεν υπήρχε καμμία εμπιστοσύνη στους -ερασιτέχνες τότε- Έλληνες διαιτητές. Και έτσι στα λεγόμενα ντέρμπυ εκαλούντο να σφυρίξουν επαγγελματίες διαιτητές από την Γερμανία, την Ιταλία και αλλού. Αν μη τι άλλο, με τους ξένους τα πράγματα ήταν αδιάβλητα. Ενώ όταν επανήλθαμε στους Έλληνες διαιτητές, μάθαμε και για «παράγκες».
Ανύπαρκτα επιτελεία
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ελληνική κρατική διοίκηση. Βρίθει ερασιτεχνών σε όλα τα επίπεδα, με πρώτο το κυβερνητικό. Οι περισσότεροι υπουργοί είναι ερασιτέχνες. Δεν έχουν ιδέα γιά τον σύγχρονο τρόπο διοικήσεως. Το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να ψηφοθηρούν γιά να επανεκλέγονται στις περιφέρειές τους. Οι κατά καιρούς εμφανίσεις τους στην τηλεόραση και τα όσα λέγουν οι ίδιοι γιά το έργο τους, είναι αρκετά γιά να καταδείξουν τον απίστευτο ερασιτεχνισμό τους. Ποτέ δεν ακούσαμε υπουργό να έχη θέσει γιά τον εαυτό του συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους, να προσδιορίζη πότε θα τους πετύχη και τί θα γίνη αν αποτύχη.
Όταν λοιπόν η Κυβέρνησις λειτουργή με τόσο ερασιτεχνικό τρόπο, τί να περιμένη κανείς από την υπόλοιπη κρατική διοίκηση; Όταν οι υπουργοί δεν έχουν μετρήσιμους στόχους και δεν ελέγχονται βάσει του αποτελέσματος, πώς να επιτελέση τους δικούς του στόχους -αν υπάρχουν- το δαιδαλώδες πλέγμα της δημοσίας διοικήσεως; Πολλώ μάλλον όταν η Βουλή ψηφίζει νόμους και η Κυβέρνησις εκδίδει αποφάσεις με τις οποίες ζητείται από την δημόσια διοίκηση να επιτελέση έργο το οποίο είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να διεκπεραιώση. Είτε διότι δεν έχει την γνώση, είτε διότι δεν διαθέτει τα κατάλληλα μέσα.
Περιεγράφετο τελευταίως σε ανώτατο στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας που έκανε τις διακοπές του στην Ελλάδα, ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνουν αποφάσεις οι Έλληνες υπουργοί. Ο άνθρωπος γελούσε. Μα είναι δυνατόν -διερωτάτο- να λειτουργούν με μερικούς συμβούλους της επιλογής τους, χωρίς επιτελεία ειδικευμένα γιά το κάθε θέμα; Άραγε με τί κριτήρια αποφασίζει π.χ. ο υπουργός Οικονομίας την επιβολή κάποιου φόρου; Ποιός έχει μελετήσει τις συνολικές συνέπειες του φόρου, που τελικά μπορεί να είναι και αρνητικές γιά τα δημόσια έσοδα; Ο άνθρωπος δεν επίστευε ότι μπορεί να υπάρχη Κυβέρνησις χώρας- μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο.
Σε άδειο τραπέζι
Η εντύπωσις έγινε ακόμη πιό αλγεινή, όταν το μοιραίο Σάββατο που ανεπτύσσετο η πυρκαϊά στην Αττική, ο διαπρεπής αυτός μάνατζερ είδε στην τηλεόραση τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος με δύο υπουργούς και την ηγεσία της Πυροσβεστικής να κάθονται σε ένα τραπέζι συμβουλίου εντελώς άδειο και να συζητούν ακόμη και με χειρονομίες! Μα τί είδους σύσκεψις είναι αυτή; Δεν έχουν κάποια στοιχεία μπροστά τους; Και η κάμερα τί ρόλο παίζει; Ή μήπως κάθησαν στο τραπέζι μόνο και μόνο γιά να τους τραβήξη η κάμερα; Αυτά διεπίστωσε το έμπειρο μάτι του ξένου μάνατζερ και αυτά του έκαναν εντύπωση. Ενώ σε εμάς δεν κάνουν καμμία. Θεωρούμε φυσικό εν ώρα πυρκαϊάς να βλέπουμε τον Πρωθυπουργό, τους αρμοδίους υπουργούς και την ηγεσία της Πυροσβεστικής να συσκέπτονται σε ένα άδειο τραπέζι. Ή, ακόμη χειρότερα, τους υπουργούς και τους αρμοδίους να δίνουν συνεντεύξεις!
Φαντασθείτε λοιπόν πώς θα άλλαζε η κρατική διοίκησις αν μετεκαλούντο σε κάποιες θέσεις-κλειδιά επαγγελματίες της διοικήσεως από το εξωτερικό. «Μα δεν υπάρχουν ικανοί Έλληνες;», θα πείτε. Ασφαλώς υπάρχουν, αλλά σύντομα θα αλλοιωθούν. Θα προσαρμοσθούν στην νοοτροπία του «άρπα κόλλα» και των συσκέψεων σε άδεια τραπέζια ενώπιον της κάμερας. Ενώ οι ξένοι πολύ δύσκολα θα το αποδεχθούν.
Αν το επέτρεπε η νομοθεσία, θα φθάναμε να προτείνουμε την ανάθεση ακόμη και υπουργείου σε διακεκριμένο ξένο. Γιά να δούμε την διαφορά στο αποτέλεσμα. Επί τέλους, από τις 19 θέσεις υπουργών δεν θα ήταν τόσο τραγικό σε μία να δοκιμάζαμε ένα ξένο. Όπως γινόταν παλαιότερα με τους διαιτητές, όταν δεν υπήρχαν παράγκες...