Ανακοινώνοντας ο Πρωθυπουργός τις πρόωρες εκλογές, παραδέχθηκε εν είδει αυτοκριτικής ότι κατά την διάρκεια της παρελθούσης πενταετίας έπρεπε να είχε αποτολμήσει βαθύτερες τομές. Και πράγματι. Κατά τα 5,5 αυτά χρόνια η Κυβέρνησις της Νέας Δημοκρατίας απεμπόλησε τεράστιες ευκαιρίες γιά να αλλάξη ριζικά τον τρόπο λειτουργίας τόσο του κράτους, όσο και της ελληνικής οικονομίας.
Η ήπια προσαρμογή
Το μεγάλο λάθος ήταν η ήπια προσαρμογή. Το 2004 ο Πρωθυπουργός είχε την πολιτική ισχύ να κάνη όποια μεταρρύθμιση ήθελε. Ο ελληνικός λαός γιά αυτό τον ανέδειξε. Γιά να επανιδρύση το κράτος. Το κράτος ως προς τον τρόπο λειτουργίας του και ως προς το κόστος γιά τους φορολογουμένους. Διότι το κράτος που παρέλαβε η Νέα Δημοκρατία από το ΠΑΣΟΚ, ταλαιπωρούσε τους πολίτες και εστοίχιζε πανάκριβα. Εχασε όμως ο κ. Καραμανλής την πρώτη αυτή μεγάλη ευκαιρία.
Το φθινόπωρο του 2004, αμέσως μετά την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Πρωθυπουργός έπρεπε να έχη εξαγγείλει καταιγισμό μέτρων: Στην οικονομία, με στόχο την καλύτερη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητος. Στα δημοσιονομικά, με γενναίες περικοπές των δημοσίων δαπανών. Στην Παιδεία, γιά την εκ βάθρων μεταρρύθμιση κυρίως των Πανεπιστημίων. Σε όλους τους τομείς έπρεπε να γίνουν ριζικές παρεμβάσεις.
Δυστυχώς όμως, επεκράτησε το δόγμα ότι τίποτε δεν θα επεχειρείτο αν δεν υπήρχε λαϊκή συναίνεσις. Έτσι η πρώτη τριετία εξαντλήθηκε σε μέτρα και ρυθμίσεις που κάθε άλλο παρά ριζικά ήταν. Επρόκειτο γιά απλή διαχείριση της εξουσίας, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν και ανεπαρκής. Διότι όταν η κατάστασις είναι κακή, η μη αντιμετώπισίς της με ριζικό τρόπο, συνήθως χειροτερεύει τα πράγματα. Στην δημόσια διοίκηση αυτό συνέβη. Αντί επανιδρύσεως, το κράτος έγινε σε πολλές εκφάνσεις του χειρότερο. Η γραφειοκρατία δεν περιορίσθηκε.
Η μόνη χρονιά κατά την οποία η Κυβέρνησις Καραμανλή έλαβε κάποιες τολμηρές αποφάσεις ήταν το 2005. Εκανε παρεμβάσεις στο εργασιακό με την ρύθμιση του ωραρίου και των υπερωριών. Αλλά σταμάτησε εκεί. Απελευθέρωσε το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, χωρίς όμως να δώση συνέχεια κατά το παράδειγμα άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Ρύθμισε το ασφαλιστικό των τραπεζών, αλλά δεν προχώρησε σε αντίστοιχες ρυθμίσεις σε άλλους τομείς. Αλλαξε το καθεστώς λειτουργίας των ΔΕΚΟ, πλην όμως πάλι μερικώς. Μόνο στον ΟΤΕ έγιναν πραγματικές τομές.
Τον Σεπτέμβριο 2007, ο κ. Καραμανλής ζήτησε δεύτερη ευκαιρία από τον ελληνικό λαό. Και την έλαβε. Κύρια προεκλογική δέσμευσίς του ήταν η επιτάχυνσις των μεταρρυθμίσεων. Ομως κατά την διετία 2007-09 ούτε επιτάχυνσις υπήρξε, ούτε μεταρρυθμίσεις έγιναν. Μόνη εξαίρεσις ήταν η ιδιωτικοποίησις της Ολυμπιακής. Κατά τα άλλα συνεχίσθηκε το σκηνικό της πρώτης τριετίας, με άτολμα ημίμετρα. Και εδώ χάθηκαν ευκαιρίες. Ακόμη και με την πλειοψηφία των 152 εδρών, ο Πρωθυπουργός μπορούσε να αποτολμήση ριζικές τομές. Δεν είχε τίποτε να χάση.
Τρίτη εντολή
Τώρα λοιπόν, ο Πρωθυπουργός ζητεί από τον ελληνικό λαό να του δώση και τρίτη ευκαιρία γιά να κάνη όσα δεν έκανε κατά τα 5,5 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. Ο ίδιος προσδιόρισε τις προκλήσεις γιά την οικονομία ως εξής: Αυστηρότερος έλεγχος των δημοσίων δαπανών, πόλεμος -όπως τον εχαρακτήρισε- κατά της φοροδιαφυγής και διαρθρωτικές αλλαγές. Μακάρι το εκλογικό σώμα να τον εμπιστευθή πάλι και να του δώση τρίτη ευκαιρία. Ομως φοβούμεθα ότι αυτό μάλλον δεν θα συμβή. Διότι ακριβώς, κατά τα 5,5 αυτά χρόνια η Κυβέρνησις της Νέας Δημοκρατίας δεν πραγματοποίησε αυτά γιά τα οποία εξελέγη.
Οι ευκαιρίες δυστυχώς χάνονται ανεπιστρεπτί. Ο,τι μπορούσε να γίνη το 2004, το 2005 ή ακόμη και το 2007, πολύ δύσκολα μπορεί να γίνη τώρα. Διότι ακόμη και αν κατόρθωνε ο κ. Καραμανλής να λάβη τρίτη λαϊκή εντολή, οι παράγοντες που τον εμπόδισαν να κάνη τις πραγματικές τομές και μεταρρυθμίσεις κατά τα 5,5 αυτά χρόνια, θα τον εμποδίσουν και τώρα. Αυτό είναι εν τέλει το δράμα του τόπου μας.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 05/09/2009)