Χρειάσθηκε να καεί η μισή Ελλάδα, το 2007 στην Ηλεία και εφέτος στην Αττική, να γεμίσει η χώρα με δύσοσμες χωματερές, να γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών στην Ε. Ένωση για να πεισθεί η αποχωρούσα κυβέρνηση Καραμανλή του Β΄ ότι χρειάζεται επιτέλους να υπάρξει ένα αυτόνομο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Ένα Υπουργείο το μέλημα του οποίου θα είναι πρωτίστως η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού μας πλούτου καθώς και η εφαρμογή των Κοινοτικών Οδηγιών και διεθνών συμφωνιών για το περιβάλλον και όχι η συστηματική καταπάτηση δασικών και άλλων εκτάσεων και η καταστροφή των ακτών εις το όνομα μιας «δήθεν» ανάπτυξης και προς δόξαν των εργολάβων δημοσίων και ιδιωτικών έργων.
Επιτέλους, στην συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (13/09) ο πρωθυπουργός ετάχθη χωρίς περιστροφές υπέρ της αναγκαιότητας της ίδρυσης Υπουργείου Περιβάλλοντος και τον πλήρη διαχωρισμό του από την ανταγωνιστική προς αυτό δραστηριότητα που είναι τα Δημόσια Έργα. Γιατί όμως χρειάσθηκαν 5 ½ χρόνια για να καταλάβει επιτέλους ο Πρωθυπουργός το αυτονόητο και τον καταστροφικό μέχρι σήμερα συνδυασμό Δημοσίων Έργων και περιβάλλοντος; Έλλειψη ευθυκρισίας; Έλλειψη ενημέρωσης, πολιτικές ισορροπίες, οικονομικά συμφέροντα;
Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα ασφαλώς και δεν είναι μονοσήμαντη και η προκλητική απραξία της κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια οφείλεται σε έναν συνδυασμό των ανωτέρω αλλά και στη γενικότερη και εσφαλμένη όπως απεδείχθη περίτρανα γραμμή της λεγόμενης «ήπιας προσαρμογής», όθεν μεθερμηνευόμενο σημαίνει «μη μου τους κύκλους τάρατε». Η κοινή αντίληψη, το κοινό αίσθημα και το πάγκοινο αίτημα για την προστασία της φύσης και της διαφύλαξης της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς ουδόλως ελήφθη υπ’ όψη από μία κυβέρνηση η οποία είχε θέσει ως προτεραιότητα το βόλεμα των ημετέρων και είχε κάνει σημαία της την ήσσονα προσπάθεια.
Τώρα την ύστατη στιγμή, βλέποντας η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός τα πάντα να καταρρέουν γύρω του καθώς η χώρα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές, αντελήφθη την 12η ώρα την αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος. Και ευχόμεθα πραγματικά όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου να προχωρήσει επιτέλους στη σύσταση του νέου και αυτόνομου Υπουργείου.
Δύο είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν: Μπορεί ένα υπουργείο να φέρει την άνοιξη και με ποιες αρμοδιότητες πρέπει να «προικιστεί», για να ασκεί δυναμική και ουσιαστική πολιτική στην προστασία του περιβάλλοντος; Οι επιστήμονες απαντούν ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος δεν είναι πανάκεια: «Αποτελεί, όμως, τη βασικότερη ίσως πρόκληση που αντιμετωπίζει το ελληνικό διοικητικό σύστημα». Όσο για το δεύτερο ερώτημα, παρ' όλο που, όπως όλα δείχνουν, είναι ζήτημα χρόνου η ίδρυσή του, τίποτε δεν μαρτυρεί ότι έχουν ξεκινήσει οι απαραίτητες οργανωτικές διεργασίες. Γεγονός είναι ότι όποιος το επιχειρήσει θα χρειαστεί να μεταβιβάσει αρμοδιότητες και υπηρεσίες στα άλλα υπουργεία και να αντιμετωπίσει το πολυδαίδαλο τέρας της Ελληνικής γραφειοκρατίας. Προπάντων θα πρέπει να οπλισθεί με πολύ θάρρος και υπομονή για να δώσει μία επική μάχη με τις δυνάμεις της αδράνειας, της οπισθοδρόμησης και της μίζας.