Πριν από έναν χρόνο, οι αμερικανικές αρχές επέτρεψαν στην Lehman Brothers να καταρρεύσει, προκαλώντας το χάος. Στόχος της πολιτικής είναι τώρα να διασφαλίσει πως την επόμενη φορά που θα πτωχεύσει κάποια τράπεζα, δεν θα χρειαστεί να μεσολαβήσουν κυβερνήσεις για να σωθούν άλλες τράπεζες - όπως συνέβη ύστερα από την κατάρρευση της Lehman.
Ως εκ τούτου, θα πρέπει να βελτιωθεί το καθεστώς πτώχευσης των τραπεζών. Με τις «εν ζωή διαθήκες» που καλούνται να παρουσιάσουν οι τράπεζες (λαμβάνοντας οι ίδιες μέτρα για τυχόν πτώχευσή τους) και με την διοχέτευση χρηματοοικονομικών παραγώγων (derivatives) στα χρηματιστήρια, μπορούν να περιοριστούν οι πιθανότητες να επαναληφθούν τα γεγονότα του προηγούμενου Σεπτεμβρίου.
Επίσης χρειάζεται να θεσπιστούν συστημικοί ρυθμιστικοί κανόνες που θα αποτρέπουν την ταυτόχρονη ανάληψη ίδιων ρίσκων από πολλές τράπεζες.
Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, οι αρχές συναινούν στην ανάγκη για τέτοιου είδους εποπτείας. Αλλά αυτή η θέση τους γρήγορα μετατράπηκε σε συζήτηση για το ποιος θεσμός θα αναλάβει την υπερ-εποπτεία όλων, και πώς θα πρέπει να κατανεμηθούν οι αρμοδιότητες. Τούτη η συζήτηση μπορεί να περιμένει...
Σε αυτό το στάδιο είναι πιο σημαντικό να αποφασιστεί τι υποτίθεται πως θα καλύπτει το ρυθμιστικό πλαίσιο. Χρειάζεται να γίνει πολιτική συζήτηση για το εάν οι ρυθμιστικές αρχές πρέπει να «στοχεύσουν» στις τιμές των αξιών, επιβάλλοντας διασπορά στις κεφαλαιουχικές απαιτήσεις ή απλά να ενισχύουν τις τράπεζες μπροστά στο ενδεχόμενο κατάρρευσης.
Θα πρέπει να γίνει δημόσια συζήτηση για το εάν είναι καλύτερο να ενισχυθούν έτι περαιτέρω οι μεγάλες τράπεζες με ισχυρότερα κεφάλαια ή εάν είναι προτιμότερο να υποχρεωθούν σε περιορισμό των δραστηριοτήτων τους, ούτως ώστε εάν πτωχεύσουν, τούτο να συμβεί με ασφάλεια, χωρίς προβλήματα για το σύστημα.
Οι πολιτικοί χρειάζονται μια στρατηγική που θα εξασφαλίσει την χρηματοοικονομική ασφάλεια. «Ποιος θα κάνει τι» είναι ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί τελευταίο.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ/FINANCIAL TIMES, 15/09/2009)