Ουάσιγκτον και Μόσχα έχουν έναν διευρυμένο κοινό παρονομαστή ζωτικών συμφερόντων ως προς την διαχείριση των πυρηνικών οπλοστασίων και τη μη περαιτέρω διασπορά των πυρηνικών όπλων.
Σε μια εποχή που δεν υφίσταται πλέον η μεταψυχροπολεμική παντοδυναμία των ΗΠΑ η αμερικανική στρατιωτική ισχύς παραμένει ασυζητητί πλεονέκτημα πρώτου μεγέθους για τις ΗΠΑ. Άμεσος στόχος του Ομπάμα είναι η δραστική και ισορροπημένη μείωση των πυρηνικών οπλοστασίων ΗΠΑ-Ρωσίας ώστε να δοθεί προτεραιότητα στην επιχειρησιακή αξιοπιστία αλλά και στην δυνατότητα προβολής των συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Από την μεριά της η Ρωσία θα ήθελε πρώτα να εμπεδωθεί μια στενή συνεργασία και εμπιστοσύνη στις σχέσεις με τις ΗΠΑ αλλά και να συμβαδίσει η μείωση των πυρηνικών της όπλων με την αναβάθμιση της συμβατικής στρατιωτικής της ισχύος που σε αντίθεση με την εποχή του Ψυχρού Πολέμου είναι πολύ κατώτερη της αμερικανικής.
Η παραπάνω απόκλιση είναι σοβαρή καθώς για να έχουν αξιοπιστία Ουάσιγκτον και Μόσχα όταν πιέζουν άλλες χώρες είτε να μην αποκτήσουν είτε να εγκαταλείψουν τα πυρηνικά οπλοστάσια θα πρέπει να είναι υπεράνω πάσης αμφισβήτησης ότι βαδίζουν στην δραστική συρρίκνωση των δικών τους αποθεμάτων.
Με δύο λόγια ο δρόμος για την περικοπή των πυρηνικών οπλοστασίων Ουάσιγκτον-Μόσχας δεν θα είναι εύκολος χωρίς η διαπίστωση αυτή να αναιρεί την απόλυτη ταύτιση συμφερόντων των δύο χωρών στην μη περαιτέρω διασπορά των πυρηνικών όπλων:
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αν καταλήξει στην απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου θα προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο περιφερειακή αποσταθεροποίηση: Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος θα μπουν αμέσως στην κούρσα του πυρηνικού ανταγωνισμού με αποτέλεσμα τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις να χάσουν κάθε ουσιαστική δυνατότητα παρέμβασης στις ισορροπίες της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Επιπλέον μια περιφερειακή πυρηνική αντιπαράθεση θα επηρεάσει εκ των πραγμάτων την επικυριαρχία της Μόσχας στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
Δεν μπορεί να υπάρξει περιφερειακή σταθεροποίηση, συνολική επίλυση του Μεσανατολικού και δέσμευση του Ιράν και των υπόλοιπων δυνάμεων της περιοχής ότι δεν θα αποκτήσουν πυρηνικά οπλοστάσια όσο θα μένει ανοικτό το θέμα του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ.
Με αυτό το δεδομένο η συνεργασία της Ρωσίας είναι απαραίτητη στις ΗΠΑ όχι μόνον για να ασκηθεί πίεση στην Τεχεράνη αλλά και για να διατυπωθούν διεθνείς εγγυήσεις ως αντάλλαγμα για την εγκατάλειψη του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ. Το ίδιο ισχύει και για το Πακιστάν που για να εγκαταλείψει το πυρηνικό του οπλοστάσιο μονομερώς -με την Ινδία δηλαδή να παραμένει πυρηνική δύναμη- θα πρέπει να υπάρξει σταθεροποίηση στο Αφγανιστάν και διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλειά του.
Κοινά συμφέροντα έχουν ΗΠΑ και Ρωσία ως προς τα πυρηνικά όπλα της Βόρειας Κορέας πρώτον για να περιορίσουν τον περιφερειακό ρόλο του Πεκίνου και δεύτερον για να αποτρέψουν την είσοδο της Ιαπωνίας στην Πυρηνική Λέσχη.
Με αυτά τα δεδομένα είναι σαφές ότι η πρωτοβουλία Ομπάμα να προκαλέσει συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας με θέμα τον πυρηνικό αφοπλισμό και την μη περαιτέρω διάδοση των πυρηνικών όπλων μακράν τού να αποτελεί επικοινωνιακό πυροτέχνημα αποτυπώνει τις νέες προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 25/09/2009)