H κρίση οδήγησε το χρηματοοικονομικό σύστημα κοντά στην άβυσσο, για να πειστούν οι ηγέτες του κόσμου πως υπάρχει ανάγκη να συσκεφθούν, έχοντας όμως αρχικά αρνηθεί το πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα.
Αλλά στη σύνοδό τους, τον προηγούμενο Νοέμβριο στην Ουάσιγκτον, ύστερα από την κατάρρευση της Lehman και τον πανικό που αυτή προκάλεσε, οι χώρες της G20 δεσμεύθηκαν να συνεργαστούν για να αποτραπεί μια δεύτερη μεγάλη ύφεση-δέσμευση που ανανέωσαν στο Λονδίνο τον Απρίλιο.
Τα κατάφεραν. Το επίτευγμά τους δεν είναι μικρό. Πρέπει μάλιστα να το «υπερασπιστούν» κατά τη συνάντησή τους στο Πίτσπουργκ.
Η χιονοστιβάδα φαίνεται πως σταμάτησε, αλλά η διολίσθηση ήταν βίαιη. Όποια ανάπτυξη παρατηρείται έχει σχεδόν αποκλειστική αφετηρία τα κυβερνητικά μέτρα στήριξης των οικονομιών. Το χρηματοοικονομικό σύστημα συνεχίζει να υφίσταται την έλλειψη κεφαλαίων, και μάλιστα σε παθολογικό βαθμό: Οι τράπεζες συγκέντρωσαν μόλις το ένα δέκατο των νέων κεφαλαίων που σύμφωνα με το ΔΝΤ είναι αναγκαίο, και που εκτιμάται στο 1,7 τρισ. δολ.
Τα παραπάνω υποδηλώνουν αναιμική ανάκαμψη. Ο κόσμος δεν έπεσε στην άβυσσο, αλλά βρίσκεται ακόμη κοντά στην άκρη του βαράθρου. Οι ηγέτες δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να αφήσουν την επιτυχία να τους αποτρέψει από το να κάνουν τα αμέσως επόμενα απαραίτητα βήματα.
Η πρόταση για διόρθωση των παγκόσμιων ανισορροπιών είναι εξ ορισμού δραστηριότητα που χρειάζεται συντονισμό. Ευρεία συναίνεση είναι αναγκαία για να επιτευχθούν τόσο οι μακροπρόθεσμοι όσο και οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι. Και στο «μέτωπο» της μεταρρύθμισης χρειάζεται συντονισμός -πόσο να αυξηθεί η κεφαλαιακή βάση των τραπεζών και πώς να αντιμετωπιστούν οι πτωχεύσεις πραγματικά παγκόσμιων τραπεζών.
Ανάλογη συναίνεση πρέπει να υπάρξει στο θέμα των bonus.
Η G20 δεν πρέπει να αφήσει την προσοχή της να ξεφύγει από τους στόχους της. Όσο φθίνει η ανάγκη του επείγοντος τόσο μεγαλώνει η ανάγκη για συνεργασία.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ/FINANCIAL TIMES, 25/09/2009)