Η προηγούμενη κυβέρνηση έλαβε μια σειρά από μέτρα στον χώρο της Ενέργειας, δημιουργώντας προσδοκίες. Κάποιες από τις πρωτοβουλίες εκείνες περπάτησαν, αλλά σε γενικές γραμμές οι προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν. Τώρα, η νέα κυβέρνηση, βάζοντας τον πήχυ ακόμη υψηλότερα, δημιουργεί στην ουσία μια χιονοστιβάδα προσδοκιών. Αλλά όσο μεγαλύτερες αυτές είναι τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανυπομονησία όσων περιμένουν να τις δουν να υλοποιούνται.
Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, η έκβαση του οποίου θα κριθεί από το πόσο αποτελεσματικά θα χτυπηθούν η γραφειοκρατία και η διαφθορά της αποκεντρωμένης Διοίκησης (δήμοι, νομαρχίες, περιφέρεια). Από το πόσο γρήγορα θα αποδεχθεί η κοινωνία τις πράσινες μορφές ενέργειας, όπου η χώρα υστερεί σημαντικά. Ένα άτομο να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, μπορεί να μπλοκάρει μια επένδυση εκατομμυρίων. Κάπως έτσι έχουν εγκλωβιστεί επενδύσεις πάνω από 2 δισ. ευρώ για 5 και πλέον χρόνια.
Όλα αυτά όμως είναι γνωστά. Εκείνο που ακόμη δεν είναι γνωστό, είναι με ποιο μηχανισμό θα πείσει η κυβέρνηση τις τοπικές κοινωνίες για τα καλά της πράσινης ανάπτυξης. Πότε θα αρχίσει να ξεδιπλώνει το ενεργειακό της πρόγραμμα.
Ποιες προτεραιότητες θα βάλει. Πώς θα «εξημερώσει» το τέρας της Δημόσιας Διοίκησης.
Και ο κίνδυνος είναι η ανυπομονησία αυτή να οδηγήσει σε απογοήτευση. Γιατί η ανυπομονησία περιορίζει τον πολιτικό χρόνο. Σίγουρα η συνταγή δεν είναι εύκολη.
(Από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 13/10/2009)