Τι χρειαζόμαστε στην ελληνική οικονομία; Τιθάσευση των ελλειμμάτων, περιορισμό του δημόσιου χρέους, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας, των εξαγωγών. Μόνο που όλα αυτά δεν διατάσσονται. Χρειάζονται συγκεκριμένες πολιτικές για να επιτευχθούν. Αυτές δε οι πολιτικές έχουν, σε πολλές περιπτώσεις, πολιτικό κόστος.
Μια καινούρια κυβέρνηση είναι εξ ορισμού σε πολύ καλή θέση για να πάρει δυσάρεστα μέτρα. Και τούτο διότι έχει απόθεμα εμπιστοσύνης. Το ΠΑΣΟΚ πέραν του ότι αυτοϋπονομεύτηκε προεκλογικά με το να υπερδραματοποιεί την κατάσταση, αλλά και με το να τάζει παροχές ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή δεν έχει δείξει σαφή διάθεση να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Διαπιστώνοντας ένα μεγάλο έλλειμμα, προσπαθεί να το μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Αφήνει περιθώρια για χαλάρωση στο ασφαλιστικό. Υπαινίσσεται επεκτατικές πολιτικές παραγνωρίζοντας το μέγεθος του δημόσιου χρέους. Και αποφεύγει έστω και την αναφορά σε μέτρα που θα ενοχλήσουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.
Φυσικά, προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης μπορεί να βοηθήσουν και μια σειρά από «ευχάριστα» μέτρα, όπως είναι η απλούστευση της διαδικασίας ίδρυσης επιχειρήσεων, η καλύτερη οργάνωση των επιχειρηματικών πάρκων, η έμφαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και στη λεγόμενη «πράσινη» ανάπτυξη κ.ο.κ. Όμως εκεί που θα κριθεί το παιχνίδι για την κυβέρνηση είναι στα δύσκολα. Και τα δύσκολα είναι τριών κατηγοριών: ο περιορισμός των δαπανών, η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και η συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών.
Ο περιορισμός των δαπανών επιτυγχάνεται με πραγματικά περιοριστική πολιτική στους μισθούς, στις συντάξεις και στις προσλήψεις στο δημόσιο τομέα για τα επόμενα χρόνια. Με εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου συστήματος για τη συνταγογράφηση και τη χορήγηση φαρμάκων και την εξοικονόμηση δαπανών στα νοσοκομεία. Με την ουσιαστική εξυγίανση του ΟΣΕ. Με μεγαλύτερο έλεγχο των δαπανών για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Το κυνήγι της φοροδιαφυγής πρέπει να είναι ουσιαστικό και να μη μείνει στα λόγια. Με ηλεκτρονική διασύνδεση των οικονομικών υπηρεσιών του δημοσίου με επιχειρήσεις έτσι ώστε να γίνονται άμεσα διασταυρώσεις φορολογικών και άλλων στοιχείων. Με ακόμα πιο ουσιαστική δουλειά από την ΥΠΕΕ. Με αξιοποίηση των υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα για να εισπραχθούν βεβαιωθέντα χρέη προς το δημόσιο.
Η συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις, την αγορά εργασίας, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων με συνέχεια της προσπάθειας εξεύρεσης στρατηγικού επενδυτή καταρχήν στη ΔΕΠΑ, στην ΕΥΑΘ, στη ΛΑΡΚΟ. Στην αγορά εργασίας με ειδικές αμοιβές σε περιοχές με υψηλή ανεργία, που να είναι έξω από τα όρια της εθνικής συλλογικής σύμβασης. Αλλά και με υποχρεωτική συμμετοχή ανέργων στα προγράμματα επανακατάρτισης του ΟΑΕΔ, εφόσον επιθυμούν να λάβουν επίδομα ανεργίας. Στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, δίνοντας προτεραιότητα ιδιαίτερα σε αυτά που είναι ζωτικά για την οικονομία, π.χ. οι οδικές μεταφορές όπου είχε ξεκινήσει ήδη ένας διάλογος.
Το διάστημα αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για την Κυβέρνηση. Όταν κάνουμε αυτοκριτική για τις ενέργειές μας, είναι πως καθυστερήσαμε να πάμε όσο γρήγορα θα έπρεπε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήταν ευχής έργο το ΠΑΣΟΚ να αποφύγει κάτι τέτοιο και να κινηθεί γρήγορα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το άσχημο είναι ότι ορισμένοι στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν εντοπίσει καν τη σωστή κατεύθυνση, και άλλοι που την έχουν εντοπίσει δε φαίνονται διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο που επιβάλλεται.
Ο κ.Χατζηδάκης είναι Βουλευτής Β’ Αθηνών - ΝΔ, πρώην υπουργός
(www.kathimerini.gr, 26/10/2009)