Όπως όλα τα πράγματα έτσι και η οικονομική κρίση έφθασε με κάποια καθυστέρηση και στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα μας εκτύπησε 12 μήνες αργότερα απ’ ότι τις υπόλοιπες χώρες του ΟΟΣΑ, και αυτό όχι τόσο γιατί επηρεαστήκαμε αρνητικά από την παγκόσμιο συγκυρία αλλά από δική μας ανέμελη διαχείριση και άρνηση να θωρακίσουμε την οικονομία όσο υπήρχε καιρός.
Τώρα είναι πλέον αργά με το έλλειμμα – πάνω από 12% - και το δημόσιο χρέος – πάνω από 300 δισεκ. ευρώ – να έχουν ξεφύγει από κάθε λογική. Νούμερα ασύλληπτα τα οποία μη δυνάμενη να ελέγξει η παλαιά κυβέρνηση κατέρρευσε, η δε νέα αδυνατεί να τα αντιμετωπίσει. Για αυτό ο Γ. Παπανδρέου, πριν λίγες ημέρες παρουσιάζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, χαρακτήρισε τις συνθήκες της οικονομίας έκτακτες, εκρηκτικές και τη θέση της χώρας δραματική, σε κατάσταση δημοσιονομικού εκτροχιασμού, σε οριακό σημείο.
Μίλησε για τη δυσκολότερη στιγμή της οικονομίας από το 1993, και επί της ουσίας έκανε λόγο για το έλλειμμα των δημοσίων οικονομικών και για εκείνο της ανταγωνιστικότητας, αποδεχόμενος το επιχείρημα του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για το «δίδυμο» έλλειμμα που απειλεί να ξεθεμελιώσει την ελληνική οικονομία. Ταυτόχρονα έκανε ειδική αναφορά στο τεράστιο δημόσιο χρέος, επαναλαμβάνοντας ως άκρως επίκαιρη τη φράση του πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου ότι «ή θα αφανίσουμε το δημόσιο χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα». Για να συμπληρώσει αμέσως μετά ότι αποτελεί εθνική ανάγκη να αντιμετωπισθεί η κατάσταση, κατά τρόπο δραστικό αλλά και δίκαιο, και να εξηγήσει στη συνέχεια ότι «όλοι θα συμμετάσχουν στην αντιμετώπιση των έκτακτων προβλημάτων, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να αντιμετωπισθεί η κρίση θα πρέπει να προωθηθούν άμεσα μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας το οποίο σημαίνει δημιουργία μιας αναπτυξιακής προοπτικής σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η δημιουργία ρευστότητας στις ΜΜΕ με ταυτόχρονη απεμπλοκή τους από τον ζουρλομανδύα του Τειρεσία (που δρα απαγορευτικά στις Τράπεζες στην έγκριση δανείων και πιστώσεων) αποτελεί άμεση προτεραιότητα. Όμως παράλληλα θα πρέπει να ενισχυθεί και ο παραγωγικός τομέας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και τη διασφάλιση των υπαρχόντων.
Όπως έχουμε ήδη επισημάνει από αυτήν τη στήλη η ενέργεια αποτελεί έναν από τους λίγους τομείς της οικονομίας με ουσιαστικές δυνατότητες ανάπτυξης με την προσέλκυση νέων επενδύσεων σε κλασικές και ανανεώσιμες μορφές ενέργειας. Με τον κίνδυνο να θεωρηθούμε αιρετικοί θα διαφωνήσουμε με την χιλιοπροβληθείσα «Πράσινη Ανάπτυξη» ως τον αποκλειστικό αναπτυξιακό πόλο και την μοναδική μας ελπίδα και θα υποστηρίξουμε αντίθετα ότι μόνο μέσα από την αξιοποίηση του συνόλου του ενεργειακού κλάδου, δηλαδή συμβατικές και μη πηγές ενέργειας, θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε πάλι μία αναπτυξιακή ώθηση. Ασφαλώς θα πρέπει να υποστηριχθούν οι ΑΠΕ και όλες οι άλλες πράσινες μορφές ανάπτυξης άμεσα και με κάθε δυνατό τρόπο, όμως τα μεγέθη τους είναι μικρά και θα εξακολουθήσουν έτσι για αρκετό διάστημα ακόμα.
Όμως ο υπόλοιπος ενεργειακός τομέας προσφέρεται για επενδύσεις σημαντικές είτε αυτές είναι στο πετρέλαιο (έρευνα και ανάπτυξη των εγχώριων υδρογονανθράκων) είτε είναι στο φυσικό αέριο είτε είναι στον λιγνίτη (με εφαρμογή τεχνολογιών καθαρής καύσης και CCS). Η Ελλάδα έχει όχι μόνο τη δυνατότητα να γίνει ενεργειακά αυτάρκης με την αξιοποίηση των δικών της ενεργειακών πόρων αλλά και να εξάγει ενέργεια στις ενεργειακά διψασμένες γειτονικές χώρες. Ας γίνει λοιπόν η ενέργεια (όλων των μορφών) συνολικά ένας πόλος ανάπτυξης και επενδύσεων συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά (με επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ και όχι εκατομμυρίων) στο να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση.