Όλα δείχνουν πλέον ότι η Διάσκεψη της Κοπεγχάγης δεν πρόκειται
να παράγει μια νέα διεθνή συνθήκη για την Κλιματική Αλλαγή, καθώς οι
διαπραγματεύσεις καθ’όλη τη φετινή χρονιά βρέθηκαν σε τέλμα κάπου ανάμεσα στις
διαφωνίες μεταξύ των αναπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων κρατών. Επίσης, η
καθυστέρηση της υιοθέτησης του νομοσχεδίου Μπόξερ-Κέρι στην αμερικανική Γερουσία
αποδυναμώνει τον πρόεδρο Ομπάμα και στερεί από τις ΗΠΑ τη δυνατότητα να ηγηθούν
στη Σύνοδο.
Παρόλα αυτά, η αποτυχία στην Κοπεγχάγη δεν σημαίνει απαραίτητα
και αποτυχία των διεθνών προσπαθειών για την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής.
Άλλωστε, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της κινεζικής αποστολής, θα αποτελέσει την
αρχή και όχι το τέλος των διαπραγματεύσεων, οι οποίες μπορούν κάλλιστα να οδηγήσουν
σε νέα Διάσκεψη στο επόμενο έτος.
Η Κοπεγχάγη πάντως, θα αποτελέσει σίγουρα ένα σταθμό για τον
κλάδο της ενέργειας, ο οποίος ευθύνεται για τα δύο τρίτα των εκπομπών αερίων
του θερμοκηπίου παγκοσμίως. Ο περιορισμός των εκπομπών αυτών θα σημάνει μια
επανάσταση στην παραγωγή ενέργειας αναφορικά με τις τεχνολογίες και τις πηγές
που χρησιμοποιούνται σε αυτή, κάτι το οποίο ήδη έχει γίνει αισθητό. Η μεταμόρφωση
αυτή δεν εξαρτάται τόσο από τις πολιτικές πρωτοβουλίες στην Κοπεγχάγη, αλλά
περισσότερο από το μήνυμα που θα αποστείλει η Διάσκεψη για τη συνέχεια. Εξάλλου,
τα κράτη έχουν υιοθετήσει και από μόνα τους δεσμεύσεις με άξονα το 2020 για τη
μείωση των εκπομπών τους, οι οποίες θα απαιτήσουν σημαντικές αλλαγές στην
παραγωγή ενέργειας.
Οι υπολογισμοί του ΙΕΑ κάνουν λόγο για αύξηση της κατανάλωσης
ενέργειας κατά 45% ως το 2030 εάν συνεχιστούν οι πολιτικές του παρελθόντος,
όπως υπογραμμίζει σε άρθρο του ο Εντ Κρούκς των
Financial
Times. Οι τεχνολογίες οι οποίες
είναι διαθέσιμες σήμερα ή θα είναι διαθέσιμες στα επόμενα δέκα χρόνια θεωρούνται
ικανές να περιορίσουν δραστικά τα προβλήματα που θα προκαλέσει η όποια αύξηση
στη ζήτηση ενέργειας, εφόσον εφαρμοστούν. Συνεπώς το ζήτημα δεν είναι τεχνικό.
Με βάση τα παραπάνω, η Κοπεγχάγη μπορεί να χρησιμοποιηθεί
για την καταγραφή των τάσεων του σήμερα, ώστε να διευκολυνθεί η πορεία προς μια
νέα συνθήκη στο εγγύς μέλλον. Και από μόνη της όμως, μπορεί να αποτελέσει μια
εκδήλωση της επιθυμίας των κρατών, κάτι που θα ενθαρρύνει την ιδιωτική
πρωτοβουλία. Χαρακτηριστικό άλλωστε είναι ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας,
η τεχνολογία δέσμευσης άνθρακα και οι επενδύσεις στις ΑΠΕ βασίζονται στην
κυβερνητική υποστήριξη και μέτρα στην παρούσα φάση σε όλες σχεδόν τις χώρες.
Όλα αυτά πάντως δεν σημαίνουν ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει
να εφησυχάζει. Τα ζητήματα ενεργειακής ασφάλειας εντείνονται και απασχολούν ολοένα
και περισσότερο τις πολιτικές ηγεσίες, καθώς η ανάπτυξη σε χώρες όπως η Ινδία
και η Κίνα απαιτεί τεράστιες ποσότητες ορυκτών καυσίμων, σε έναν πλανήτη με
περιορισμένους πόρους. Είναι εμφανές ότι οι προτεραιότητες της ενεργειακής ασφάλειας
θα συμβαδίσουν με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής. Όμως, οι
αναπτυσσόμενες οικονομίες πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχουν κάποια στιγμή στα επόμενα
χρόνια σε μια διεθνή συνθήκη για το κλίμα, ώστε να μην καταφύγουν στην ευρεία
χρήση λιθάνθρακα, η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο για κλίμα και
επομένως για τις επόμενες γενιές.