Στην Ελλάδα επικρατεί η αντίληψις ότι η επιτήρησις υπό την οποία μας θέτουν οι Βρυξέλλες είναι αναγκαίο κακό. Είναι τέτοιος ο λαϊκισμός, ώστε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης έχει δαιμονοποιήσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Θεωρεί ότι πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα διότι έτσι θέλει ο «κακός» Αλμούνια και οι λοιποί αξιωματούχοι των Βρυξελλών. Ενώ η αλήθεια είναι πως η εξυγίανσις των δημοσίων οικονομικών είναι αναγκαίο καλό γιά εμάς τους ιδίους.
Πλασματικά στοιχεία
Γιά να ενταχθούμε στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Ευρώπης το έτος 2000, έπρεπε να έχουμε εκπληρώσει πέντε βασικές προϋποθέσεις: Ως προς τον πληθωρισμό, τα τραπεζικά επιτόκια, το δημοσιονομικό έλλειμμα, το δημόσιο χρέος και την σταθερότητα του εθνικού νομίσματος ως προς το ευρώ. Τα κριτήρια αυτά ήταν αναγκαία διότι μόνον έτσι θα μπορούσε να επιβιώση η ελληνική οικονομία μετά την κατάργηση της δραχμής και την καθιέρωση του ευρώ. Αν δεν επιτυγχάναμε την σύγκλιση, εμείς οι ίδιοι θα πληρώναμε το τίμημα, αφού η οικονομία μας δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθη στο ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Ήδη λοιπόν από την εποχή εκείνη είχε επινοηθή στην χώρα μας η «δημιουργική λογιστική». Η ένταξίς μας στην ΟΝΕ έγινε με στοιχεία τα οποία ήταν εν πολλοίς πλασματικά. Ο πληθωρισμός μειώθηκε τεχνητώς με «παγώματα» τιμών. Τα τραπεζικά επιτόκια είχαν όντως περιορισθή στα προβλεπόμενα επίπεδα, η δε δραχμή είχε ενταχθή στο ευρωπαϊκό σύστημα σταθερών ισοτιμιών. Αλλά με τα δημόσια οικονομικά είχαν γίνει μεγάλες αλχημείες. Το δημόσιο έλλειμμα, παρ' ότι ενεφανίζετο ότι ήταν κάτω του 3% του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα ήταν υψηλότερο. Το δε χρέος που έπρεπε σταδιακά να συγκλίνη προς το 60% του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπεσε κάτω από το 100% του ΑΕΠ.
Η Νέα Δημοκρατία κατηγορούσε τότε την Κυβέρνηση Σημίτη γιά ψευδή οικονομικά στοιχεία και εξαπάτηση των κοινοτικών υπηρεσιών. Ετσι, όταν ήλθε εκείνη στην εξουσία, προχώρησε στην δημοσιονομική απογραφή που οδήγησε στην πρώτη Κοινοτική επιτήρηση. Τότε λοιπόν, πολλοί θεώρησαν ότι η επιτήρησις θα απέβαινε εις βάρος της ευημερίας των Ελλήνων. Ενώ ίσχυε το αντίθετο. Αν είχαν τηρηθή όσα μας συνιστούσαν οι Βρυξέλλες, σήμερα η κατάστασις της οικονομίας θα ήταν καλύτερη. Και από αυτό δεν θα κέρδιζαν οι Ευρωπαίοι, αλλά οι Έλληνες. Θα είχαμε καταστή πιό ανταγωνιστικοί και θα σώζαμε θέσεις εργασίας.
Η κυριώτερη αιτία της σημερινής κρίσεως της ελληνικής οικονομίας είναι ακριβώς ότι δεν τηρήθηκαν οι συστάσεις και οι προδιαγραφές των Βρυξελλών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις συνέχισαν να διανέμουν χρήματα χωρίς αντίστοιχο παραγωγικό αντίκρυσμα και το αποτέλεσμα ήταν να αυξάνονται διαρκώς τα ελλείμματα και το χρέος. Τα δε χρήματα που δαπανούσε αφειδώς το ελληνικό δημόσιο, ηντλούντο και απεστερούντο από τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας που είναι ο ιδιωτικός. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εν τούτοις, συνιστούσε τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών με μέτρα μονίμου χαρακτήρος, που φυσικά περιλαμβάνουν και την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Χώρα κρατικοδίαιτων
Αυτή και μόνον η σύστασις δείχνει γιατί είναι προς το δικό μας όφελος η Κοινοτική επιτήρησις. Ο ελληνικός πληθυσμός έχει χωρισθή σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που ζούν από το κράτος και σε εκείνους που εργάζονται γιά να χρηματοδοτούν το κράτος. Τις τελευταίες δεκαετίες, η πρώτη κατηγορία διευρύνεται διαρκώς εις βάρος της δεύτερης. Ο δε κύριος λόγος γιά τον οποίο έχει φθάσει η οικονομία μας στο σημερινό αδιέξοδο, αυτός είναι. Ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες είναι κρατικοδίαιτοι που επιβαρύνουν τους υπολοίπους. Όχι μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι άμεσα αμειβόμενοι από το κράτος, αλλά ακόμη και επιχειρηματίες που επίσης εξαρτώνται από το κράτος.
Αυτό λοιπόν πρέπει να αλλάξη, αφού τα περιθώρια έχουν προ πολλού εξαντληθή. Οι δε συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε αυτό κατατείνουν. Η Κοινοτική επιτήρησις είναι το μόνο εναπομένον μέσον γιά να αποφευχθή η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας. Και αντί να την απευχόμεθα, θα έπρεπε εμείς πρώτοι να την επιζητούμε.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 12/11/2009)