Η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πρέπει να το πάρει απόφαση: Κληρονόμησε την χειρότερη δυνατή κατάσταση σε όλους τους τομείς και, ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ελιγμών. Για τον επί πλέον λόγο ότι και οι προοπτικές της οικονομίας είναι εξαιρετικά δυσοίωνες. Οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι σταθερά κάτω από 1%, η ανεργία σύντομα θα φτάσει το 11%, τα ελλείμματα διογκώνονται και το δημόσιο χρέος σε 2-3 χρόνια θα πλησιάσει τα 350 δις ευρώ.
Ο κόμπος δηλαδή έφτασε στο χτένι. Αυτό σημαίνει απλά ότι η επιλογή είναι μια και μοναδική: πολυμέτωπος και ανελέητος αγώνας μεγάλης έντασης και διάρκειας. Έννοιες όπως «πολιτικό κόστος» ή άλλοθι (των αποτυχημένων) του τύπου «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», λαϊκισμοί, υπεκφυγές, απραξία, κ.λπ., δεν χωρούν ούτε για αστείο.
Δεν αρκεί πλέον η εύκολη λύση των φοροεισπρακτικών μέτρων που στρέφονται κατά των ειλικρινών και συνεπών φορολογούμενων. Χρειάζεται παράλληλα να βρεθούν τρόποι (και είναι πανεύκολο αρκεί να υπάρχει πραγματική βούληση και ικανότητα υλοποίησης), να γίνει αποτελεσματικός ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός και να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Πρέπει πάνω απ’ όλα να δοθεί έμφαση στον περιορισμό των πελατειακών σχέσεων, των εξοργιστικών προνομίων και στην αλόγιστη σπατάλη, που ευνοεί τις συντεχνίες – συμμορίες λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Ταυτόχρονα, πρέπει να μειωθεί δραστικά η γραφειοκρατία, η πολυνομία και η αντινομία, οι τρεις δηλαδή «χάριτες» που θρέφουν και γιγαντώνουν την διαφθορά, δημιουργούν κοινωνικές αδικίες και μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα (οικονομικών) καννιβάλων, που επιβιώνουν τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου.
Όλοι διαβάζουμε τι γίνεται με τους προνομιούχους του ΟΛΠ, που με την θρασύτητά τους και την απίστευτη ατολμία των πολιτικών, κρατάνε την οικονομία της χώρας σε ομηρία και απειλούν με κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις. Για να έχουν κάποιοι από τους κυρίους αυτούς –συνήθως τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη– εξοργιστικά προνόμια, όπως π.χ. να κάθονται σπίτι τους ή να παίζουν τάβλι στο καφενείο της γειτονιάς τους με το κινητό δίπλα, να θεωρούνται σε επιφυλακή και να αμείβονται ως να εργάζονταν κανονικά, παίρνοντας μάλιστα και τις υπερωρίες και τα επιδόματα αυτών που είναι παρόντες στο λιμάνι!
Μόνο αρρωστημένα μυαλά μπορούν να βγάζουν τέτοιους κανόνες λειτουργίας και αμοιβής. Και ο πολίτης διερωτάται: «Σώφρονες δεν υπάρχουν σ’ αυτήν την χώρα; Ή έστω τολμηροί να σταματήσουν αυτές τις αθλιότητες»;
Οι αρχηγοί των κομμάτων της Αριστεράς, αντί να καταγγείλουν αυτές τις πρακτικές, που αποτελούν πρόκληση και κοροϊδία για εκατοντάδες χιλιάδες χαμηλά αμειβόμενους ή και άνεργους νέους, έρχονται και τις επικροτούν, τις ενθαρρύνουν, τις ενισχύουν και τις διαιωνίζουν. Το δόγμα ότι ο εργαζόμενος έχει πάντα δίκιο και έχει μόνο δικαιώματα και κατά προτίμηση καμμία υποχρέωση, έχει διαβρώσει την χώρα!
Γιατί αναρωτιόμαστε για τους αναρχικούς νέους που καίνε, σπάνε, καταστρέφουν με το προκάλυμμα κάποιας μηδενιστικής και ουτοπικής ιδεολογίας; Πρέπει να ξεσηκωθεί κάποτε ο απλός Έλληνας πολίτης και να επαναστατήσει κατά όλης αυτής της απερίγραπτης κατάστασης.
- Δεν είναι δυνατόν π.χ. η Βουλή των Ελλήνων να απασχολούσε (πάντα για 300 βουλευτές) 500 άτομα το 1991 και σήμερα 1.600! Που οι περισσότεροι αμείβονται ηγεμονικά και απολαμβάνουν πλείστα όσα προνόμια, όπως επιδόματα, υπερωρίες, ταξίδια, δωρεάν αυτοκίνητα (αντί κάρτας απεριορίστων διαδρομών) κ.α. Τελικά, η ιδιότυπη «δημοκρατία» δίνει το δικαίωμα στους «αυλικούς» να απολαμβάνουν αμέτρητα προνόμια και να αυθαιρετούν σε βάρος του λαού.
- Δεν είναι δυνατόν κάποιοι βουλευτές που συμπληρώνουν 2 θητείες, να παίρνουν βουλευτική σύνταξη ακόμη και από τα 40 τους, αλλά ταυτόχρονα και σύνταξη από τον φορέα που ανήκουν (π.χ. Ταμείο Νομικών, ΤΣΜΕΔΕ, ΤΕΒΕ, κ.λπ.). Δεν είναι δυνατόν η πάλαι ποτέ παχειά αγελάδα του δημοσίου να απασχολεί ορδές αργόσχολων (που ούτε στη δουλειά τους πατάνε) και όλοι να ομιλούν για ελλείψεις της δημόσιας διοίκησης, που καλύπτουν ουκ ολίγοι, επίσης αργόσχολοι, αστυνομικοί, λιμενοφύλακες, κ.λπ.
- Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν 15.000 θέσεις σε διοικητικά συμβούλια αναρίθμητων εταιρειών και φορέων του δημόσιου τομέα, για να αμείβονται ηγεμονικά οι «φίλοι», οι «κουμπάροι» και γενικώς οι «ημέτεροι», που στην πλειοψηφία τους είναι ανεπάγγελτοι.
- Δεν είναι δυνατόν να αγωνίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η λαϊκή Δεξιά, οι αρτηριοσκληρωμένοι σοσιαλιστές, για ένα μεγάλο κράτος, για να μπορούν οι προμηθευτές του δημοσίου και οι διαφθείροντες, διεφθαρμένοι και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες (ένα ατελείωτο δηλαδή σμήνος ακρίδων, που χωρίς έλεος αφανίζει τον εθνικό μας πλούτο) να επωφελούνται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αυτή η παρά φύσιν συμμαχία έχει ξεκάνει την Ελλάδα.
Μπορεί ο κ. Παπανδρέου και οι Υπουργοί του να τα βάλουν εδώ και τώρα, συστηματικά, ανελέητα, ανυποχώρητα, έξυπνα και αποτελεσματικά με όλους αυτούς; Αν το κάνουν, θα κερδίσουν και θα μείνουν στην ιστορία. Αλλιώς θα φύγουν και εκείνοι καθολικά απαξιωμένοι –όπως η ΝΔ– εξηγώντας σε μάς τους αφελείς την τέχνη του εφικτού...
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 14/11/2009)