Από πόσα χρόνια (δεκαετίες ίσως) ομιλώ και γράφω για την ανάγκη μείωσης των κρατικών δαπανών; Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η Νέα Δημοκρατία ουσιαστικά με πέταξε έξω από τις γραμμές της για τις απόψεις μου αυτές. Το ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια της σύντομης συνεργασίας μου μαζί του, συνταράχθηκε από την εμμονή μου σε τέτοιες πολιτικές. Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στην ωμή πραγματικότητα. Η χώρα πάει για επίσημη πτώχευση αν δεν «κοντύνει» τις δημόσιες δαπάνες. Οι Βρυξέλλες επίσημα πλέον μας απειλούν, αν δεν συμμορφωθούμε.
Αν όλα αυτά είχαν γίνει από την εποχή που τα έλεγα, τώρα τα πράγματα θα ήσαν καλύτερα και οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ανάγκη να στριμωχθούν και να υποφέρουν. Έγραψα προ ημερών πως «το πάρτυ τελείωσε». Εννοώντας βέβαια την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας μέσω δανεικών. Δυστυχώς, τώρα πλέον μας παρουσιάζεται ο λογαριασμός. Όσοι για χρόνια, από όλους τους πολιτικούς χώρους, λοιδορούσαν τον φιλελευθερισμό, καλό θα είναι τώρα να καταπιούν τη γλώσσα τους και να προτείνουν, αν υπάρχουν, ρεαλιστικές «φιλολαϊκότερες» λύσεις.
Επί τη ευκαιρία: Δεν υπάρχει κόμμα στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων όλων σχεδόν των κορυφαίων τους στελεχών, που να μην κατακεραυνώνει τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν υπάρχει όμως παράταξη και πολιτικός που να δηλώνουν νεοφιλελεύθεροι. Με ελάχιστες μόνον εξαιρέσεις. Εμάς λοιπόν βλέπουν ως αντίπαλο και φοβούνται όλοι αυτοί; Ακατανόητα πράγματα!
Όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, με προβλημάτισε σε ομιλία υποψήφιου αρχηγού η εμμονή στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και στην καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού σαν της πολιτικής που φροντίζει δήθεν το μεγάλο κεφάλαιο. Το ερώτημα όμως είναι, τι ακριβώς ήταν η Νέα Δημοκρατία μέχρι σήμερα; Μήπως ήταν νεοφιλελεύθερη; Μα τον νεοφιλελευθερισμό τον έχει αποκηρύξει από εποχής Μ. Έβερτ ακόμη. Με απόφαση του Συνεδρίου της. Και το μεγάλο κράτος υπήρξε ο βασικός μοχλός της πολιτικής της. Η Νέα Δημοκρατία υπήρξε κοινωνικά φιλελεύθερη. Και είδαμε με τι επιτυχία (!) κυβέρνησε την χώρα. Το νέο προφίλ λοιπόν που κάποιοι υπόσχονται δεν είναι παρά λίγο από τα ίδια...
Ελέχθη στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας πως ο Ομπάμα κέρδισε την Χίλλαρυ στην Αμερική γιατί στράφηκε στη συσπείρωση της κομματικής βάσης των Δημοκρατικών. Στην πραγματικότητα έγινε ακριβώς το αντίθετο! Σε καμμία Πολιτεία, όπου οι Δημοκρατικοί είχαν πλειοψηφία κερδίζοντας τους Ρεπουμπλικάνους σε γενικές εκλογές, ο Ομπάμα δεν ήρθε πρώτος. Παντού, στις σκληρές λεγόμενες «δημοκρατικές» Πολιτείες, η Χίλλαρυ κυριάρχησε. Ο Ομπάμα κέρδισε ακριβώς τις Πολιτείες εκείνες που οι Δημοκρατικοί ήσαν μειοψηφία. Και κέρδιζαν παραδοσιακά οι Ρεπουμπλικάνοι. Δημιουργώντας βέβαια το ρεύμα της τελικής νίκης.
(Aπό την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ)