Είναι υπερβολή ασφαλώς η εκτίμηση του αρμοδίου του ΟΗΕ για το κλίμα Υβο ντε Μπορ πως η Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, η οποία ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα, είναι «η σοβαρότερη διάσκεψη που έγινε ποτέ», γεγονός όμως είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της Γης το πρόβλημα της διατήρησης και ύπαρξης της ζωής στον πλανήτη μας πρόκειται να συζητηθεί, αξιολογηθεί και αντιμετωπιστεί με πρόγραμμα και σε παγκόσμια βάση.
Εκατό και πλέον ηγέτες δήλωσαν ήδη ότι θα παραστούν, σε 15.000 ανέρχονται εκείνοι που δήλωσαν συμμετοχή, ενώ το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως σήμερα πάνω από το 65% του πληθυσμού της Γης ενδιαφέρεται για την επιτυχία της διάσκεψης (έναν χρόνο πριν μόλις το 40% ενδιαφερόταν) και οι περισσότερες χώρες έχουν ήδη δεσμευθεί πως «θα λάβουν μέτρα» για την περιστολή των ρυπογόνων αερίων επιτρέπει κάποια αισιοδοξία για τα όσα θα αποφασιστούν στην Κοπεγχάγη ως τις 18 Δεκεμβρίου, όταν τερματίζονται οι εργασίες της Διάσκεψης για την αλλαγή του κλίματος.
Ωστόσο δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή συγκεκριμένα σχέδια και δικαιολογημένα η Κοπεγχάγη πρέπει να θεωρηθεί μόνο ως το πρώτο βήμα σε μια διαδικασία που θα αρχίσει τώρα με μια πολιτική, μη νομικώς δεσμευτική συμφωνία για μείωση των ρύπων και οικονομική υποστήριξη των αναπτυσσομένων χωρών από τις ανεπτυγμένες χώρες και, σε δεύτερο στάδιο- του χρόνου είτε το 2011,- θα ολοκληρωθεί με μια δεσμευτική συμφωνία η οποία θα θέτει στόχους, θα δημιουργεί μηχανισμούς εφαρμογής αποφάσεων και θα καθορίζει τα χρηματικά ποσά που οι «πλούσιες» βιομηχανικές χώρες θα δίνουν κατ΄ έτος στις «φτωχές» αναπτυσσόμενες.
Οπως επιγραμματικά καθόρισε προχθές εκπρόσωπος του ΟΗΕ, η Κοπεγχάγη «θα θρέψει ελπίδες και θα δείξει πώς σκεφτόμαστε», ενώ «του χρόνου θα μιλήσουμε για αποτελέσματα». Με περισσότερο ωμή γλώσσα σε ένα άρθρο, το οποίο προχθές δημοσιεύθηκε σε 56 εφημερίδες 45 χωρών, τονίζεται: «Η καρδιά του προβλήματος είναι ο διακανονισμός μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών». Και εδώ βρίσκονται οι δυσκολίες.
Η Βραζιλία, λ.χ,. δεσμεύθηκε να διαφυλάξει την επιβίωση του μοναδικού τροπικού δάσους του Αμαζονίου, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι οι πλούσιες χώρες θα πληρώσουν τον λογαριασμό.
Σε εποχή οικονομικής κρίσης και με το μέλλον της αβέβαιο, αυτό δεν είναι πολύ εύκολο.
Η ΕΕ προτείνει να δημιουργηθεί ένα ταμείο στο οποίο οι πλούσιες χώρες θα καταβάλλουν κατ΄ έτος τουλάχιστον 10 δισ. δολάρια, αλλά για την ώρα η πρόταση δεν βρίσκει ανταπόκριση. Αντιθέτως, λειτουργεί η εισφορά των αεροπορικών εταιρειών.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο (1997) είχε καθορίσει να επιβαρύνεται με 2 δολάρια κάθε αεροπορικό εισιτήριο και τα έσοδα να χρηματοδοτούν τα μέτρα για τη μείωση των καυσαερίων.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 09/12/2009)