Θα
πρέπει να υπάρχει μία άλλη Ελλάς. Πέρα από τον ζόφο της οικονομικής κρίσεως.
Πέρα από την παθητικότητα ενός πολιτικού συστήματος, που διασύρεται από όσους
μετέχουν σε αυτό. Πέρα από την εξαχρείωση των πολιτών, που αισθάνονται ως
καθήκον να καταργήσουν κάθε σύμβαση και να επιβεβαιώσουν την ατομικότητά τους
με τρόπο βάναυσο ενίοτε.
Η
αναζήτηση της άλλης Ελλάδος δεν εκκινεί από την παθογένεια του σήμερα. Είναι
από μίαν άποψη διηνεκής. Ηδη, από το 1844, διαρκούσης της Εθνοσυνελεύσεως και
όταν το σώμα των βουλευτών διχαζόταν με τρόπο τραγικό γύρω από το θέμα των
δικαιωμάτων των αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, ο Ιωάννης Κωλέττης αναφέρθηκε στη
«Μεγάλη Ιδέα», στην ενσωμάτωση με άλλα λόγια των εκτός συνόρων ελληνικών
πληθυσμών. Η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν η αποστολή που υπηρέτησε η ελληνική αστική τάξη
έως το 1922, οπότε κατέπεσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Μετά το
τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εθνική αποστολή υπήρξε η παραμονή της Ελλάδος
στο σύστημα της ελευθέρας Δύσεως και αυτό επετεύχθη με αιματηρές θυσίες.
Θλιβερές επιδόσεις, όμως, του παλαιού καθεστώτος οδήγησαν στην πραξικοπηματική
εκτροπή του 1967 και στο δράμα της Κύπρου το 1974, οπότε με την αποκατάσταση
της Δημοκρατίας ως νέα εθνική αποστολή προβλήθηκε η ενσωμάτωση της χώρας στην
ενωμένη Ευρώπη.
Εάν όμως
ο στόχος αυτός υιοθετήθηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας –έπειτα από κάποιες
παλινδρομήσεις του ΠΑΣΟΚ– το όλο εγχείρημα δεν έτυχε ιδεολογικής επεξεργασίας.
Οι σχέσεις με την Ε.Ε. κατέληξαν είτε σε χυδαία διαχείριση πόρων είτε σε διαρκή
διαπάλη παραβιάσεως υποχρεώσεων προσαρμογής που είχε αναλάβει η χώρα. Οσοι
αυτοπροσδιορίσθησαν ως θιασώτες της ευρωπαϊκής ιδέας, προσπάθησαν να
αποδομήσουν το παραδοσιακό σύστημα αναφοράς του έθνους των Ελλήνων. Ετσι άρχισε
η κυριαρχία της «πεφωτισμένης» Αριστεράς. Η Δεξιά, ιδεολογικά οκνηρή, αδράνησε
και η άλλη Ελλάς αναμένει τον ιδεολογικό προσδιορισμό της.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 24/12/2009)