Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ήταν μία από
τις καλύτερες και ταυτόχρονα μία από τις χειρότερες για την Ελλάδα αφού τη
σφράγισε η πρωθυπουργία ενός από τους πιο εκσυγχρονιστές (του κ. Κ. Σημίτη) και
αμέσως μετά ενός από τους πλέον λαϊκιστές (του κ. Κ. Καραμανλή) πολιτικούς που
γνώρισε η Ελληνική Δημοκρατία. Και οι δύο είναι οι κατ΄ εξοχήν πολιτικοί της
«δεκαετίας
των μηδενικών»
αφού τον πρώτο πολλοί
βαθμολογούν με «10», ενώ δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι στον δεύτερο αξίζει
ένα «0».
Μέσα στα πρώτα τέσσερα χρόνια της δεκαετίας των
΄00 η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ, αντικατέστησε την «ανισόρροπη» δραχμή με το
στιβαρό ευρώ, ολοκλήρωσε μεγάλα έργα που συναντιούνται μόνο σε μεγάλες
ευρωπαϊκές χώρες, συνέλαβε τη «17 Νοέμβρη», διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες και πέτυχε
το σπουδαιότερο επίτευγμα για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της:
Οδήγησε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση παρά τη θέληση και τις απειλές της
Τουρκίας. Η Μεταπολίτευση του 1974 έφθασε σε ένα συμβολικό απόγειο στην τελετή
για τη διεύρυνση της Ενωσης στη Στοά του Αττάλου το 2003 και στην τελετή
έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων που σκηνοθέτησε ο σημαντικός Δημήτρης
Παπαϊωάννου.
Δίπλα στον εκσυγχρονισμό, ωστόσο, η οπισθοδρόμηση
δεν έπαψε να ανθεί. Η δεκαετία των μηδενικών διέψευσε την πίστη στον απότομο
πλουτισμό αφού μηδένισε τις «επενδύσεις» στη Σοφοκλέους. Μπορεί το όπιο του
ελληνικού λαού να είναι πάντοτε τα λεφτά, αλλά το λάβαρο της Αγίας Λαύρας
ανέμισε στην πλατεία Συντάγματος το 2001, σε μια προσπάθεια του εκκλησιαστικού
σκοταδισμού να το εκμεταλλευτεί ως ένα σινιάλο για την απαλλαγή από τους
εκσυγχρονιστές. Τρία εκατ. πολίτες υπέγραψαν πρόταση για δημοψήφισμα για το αν
πρέπει ή όχι να αναγράφεται το θρήσκευμα στην αστυνομική ταυτότητα(!). Ενα
σοβαρό σχέδιο για τη διάσωση του Ασφαλιστικού έδωσε αφορμή σε επαγγελματίες
συνδικαλιστές να διοργανώσουν λαϊκή εξέγερση.
Η
«κοινωνία των πολιτών»
πανηγύρισε
το ευρωπαϊκό κύπελλο και τη Εurovision σαν να επρόκειτο για την κατάκτηση της
Πόλης. Είναι η ίδια κοινωνία που είχε τόσο πολύ ντοπάρει πρωταθλητές του στίβου
με εθνικοπατριωτικές ανοησίες ώστε τους οδήγησε (όχι ότι δεν το ήθελαν και οι
ίδιοι) στην ευλαβική χρήση αναβολικών και στις κωμικοτραγικές δικαιολογίες την
παραμονή των Αγώνων, μετά τις «απροσεξίες με τη μηχανή». Οσο για τη
διακυβέρνηση Καραμανλή, αυτή τέλειωσε με την πρώτη απόδραση παράταξης από την
εξουσία έπειτα από πολλές δεκαετίες, πρωτοβουλία που ανταμείφθηκε με εκλογική
ήττα δέκα μονάδων.
Τελικώς αν κάτι απέδειξε η δεκαετία των μηδενικών
είναι ότι η Ελλάδα είναι εξίσου ικανή και για το άριστα και για το μηδέν. Αλλά
από αυτό ακριβώς προκύπτει και η αισιοδοξία για την επόμενη δεκαετία. Γιατί αν
το «άλμα» στο αύριο και στο χθες γίνεται τόσο γρήγορα, τότε η δύσκολη πορεία
προς ένα επόμενο «άριστα» ίσως έχει ήδη αρχίσει.
(από την εφημερίδα «Το Βήμα»,
31/12/2009)