Χωρίς αμφιβολία, η χρονιά που πέρασε
ήτο περίοδος σκληρής δοκιμασίας για τη χώρα μας, η οποία τώρα αρχίζει να βιώνει
την οικονομική κρίση. Πάντα μεταχρονολογημένη και ασθμαίνουσα, η Ελλάδα εισέρχεται
στη δίνη των αρνητικών οικονομικών εξελίξεων τη στιγμή που στις άλλες χώρες
ξεκινά η ανάκαμψη. Μόνο που στην χώρα μας, η κατάδυση της οικονομίας δεν είναι
λόγω της διεθνούς αρνητικής συγκυρίας, όσο είναι το αποτέλεσμα της δεινούς
δημοσιοοικονομικής της θέσης, κάτι που δεν προέκυψε αιφνιδίως, αλλά είναι το
αποτέλεσμα της κακής οργάνωσης του κράτους, της υπέρμετρης μεγέθυνσης του
κρατικού μηχανισμού (1 εκατ. δημόσιοι υπάλληλοι σε πληθυσμό 11 εκατ.!), του υπέρογκου
εξωτερικού δανεισμού και της εξαιρετικά χαμηλής παραγωγικότητας.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα μεταφέρθηκε
τώρα στην οικονομία της αγοράς, η οποία κυριολεκτικά έχει ‘καθίσει’ με αποτέλεσμα
χιλιάδες επιχειρήσεις να έχουν βάλει λουκέτο και ακόμα περισσότερες να οδηγούνται
σε πτώχευση και να προμηνύουν αρνητική ανάπτυξη και συρρίκνωση για όλο το 2010.
Οι ημέρες της δημόσιας οικονομικής ευφορίας και προσωπικής ευδαιμονίας, για ένα
σεβαστό μέρος του πληθυσμού, που έχει μάθει να ζει με δανεικά, φαίνεται ότι έφτασαν
στο οριστικό τους τέλος και το σφίξιμο του ζωναριού είναι πλέον μονόδρομος. Με
την ίδια λογική και η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να περιστείλει με κάθε τρόπο
τις δαπάνες του κράτους αυξάνοντας συγχρόνως την έμμεση και την άμεση φορολόγηση,
κάτι που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση της
οικονομικής δραστηριότητας.
Ξεκρέμαστοι και καταχρεωμένοι,
ταπεινωμένοι από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, χωρίς κανένα χειροπιαστό εθνικό στόχο
στο βάθος, προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Αλλά είναι στην πραγματικότητα όλα
τόσο μαύρα; Λόγω των ημερών είμαστε υποχρεωμένοι να αντισταθούμε στον πεσιμισμό
της εποχής και να επισημάνουμε ότι είναι λάθος υπό το βάρος του αρνητικού
οικονομικού κλίματος να μην μπορούμε να διακρίνουμε τις αναπτυξιακές προοπτικές
οι οποίες κατά την άποψή μας είναι σημαντικές και μπορούν, αν τις κατανοήσουμε
και αξιοποιήσουμε κατάλληλα να αποτελέσουν το σωσίβιό μας για μόνιμη έξοδο από
την κρίση.
Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη αναφερθεί
μέσα από αυτή τη στήλη, η Ελλάδα πέρα από την πλούσια ιστορία της και το πανάρχαιο
πολιτισμό της, το εξαιρετικό της κλίμα και τα φυσικά της κάλλη, διαθέτει
σημαντικούς φυσικούς πόρους και μεταλλεύματα. Διότι δεν είναι μόνο οι Ανανεώσιμες
Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) που πολύ σωστά προωθεί η κυβέρνηση με επιμονή έχοντάς τες
θέσει στο επίκεντρο του ενεργειακού ταμπλό, αλλά και τα αξιόλογα κοιτάσματα
υδρογονανθράκων, λιγνιτών, ουρανίου και χρυσού που διαθέτει η χώρα. Με μια
συνεπή πολιτική, ιδιαίτερα όσον αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος, οι
ενεργειακοί φυσικοί πόροι με τους οποίους είναι προικισμένη η χώρα, μπορούν να
αξιοποιηθούν σε μεγάλη κλίμακα προσελκύοντας σημαντικά επενδυτικά κεφάλαια από
την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ανεξάρτητων αναλυτών, ο ελληνικός
ενεργειακός τομέας μέσα στην επόμενη δεκαετία μπορεί να καταστεί κύριος
επενδυτικός πόλος προσελκύοντας επενδύσεις της τάξης των 30 δις ευρώ και άνω
δημιουργώντας χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Εάν η πολιτική που εφαρμόζει σήμερα
η κυβέρνηση για τις ΑΠΕ επεκταθεί και στους άλλους τομείς, δηλαδή στο φυσικό αέριο
(επέκταση δικτύου, νέοι αγωγοί, νέο
terminal
LNG), στην ηλεκτροπαραγωγή (νέες μονάδες
από ανεξάρτητους παραγωγούς, διεθνείς διασυνδέσεις), στην Έρευνα και Ανάπτυξη
Υδρογονανθράκων, στη διύλιση (νέα διϋλιστήρια, επέκταση αποθηκευτικών χώρων,
υγρά βιοκαύσιμα) και στη γεωθερμία, τότε η Ελλάδα μπορεί να δει τις τύχες της να
αλλάζουν προς το καλύτερο και η χώρα να σταματήσει να είναι έρημος επενδύσεων,
με την ενέργεια (που αντιστοιχεί σχεδόν στο 14% του ΑΕΠ) να γίνεται πνοή για
παραγωγικές πρωτοβουλίες.
Εάν δεχτούμε την άποψη ότι η επόμενη
δεκαετία είναι η εποχή της ενέργειας, σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί να μην ισχύει
κάτι τέτοιο και για την Ελλάδα; Είναι καιρός πλέον να αντιληφθούμε ότι ούτε ο
τουρισμός, ούτε η αγροτική παραγωγή μπορούν για πολύ ακόμα να αποτελούν σχεδόν
σε μονοπωλιακή βάση τους ες αεί
αναπτυξιακούς στόχους αυτής της χώρας. Τεράστια ποσά κρατικών και κοινοτικών
ενισχύσεων έχουν ξοδευτεί τα τελευταία 30 χρόνια και υπάρχει ένα όριο μέχρι ποιο
βαθμό η πολιτεία και οι φορολογούμενοι μπορούν να υποστηρίζουν οικονομικά
προβληματικές δραστηριότητες. Είναι κοινή πλέον η αντίληψη ότι τόσο ο τουριστικός,
όσο και ο αγροτικός τομέας, αν δεν επαναπροσδιοριστούν και αλλάξουν προτεραιότητες
θα ενταθεί η ήδη φθίνουσα πορεία τους. Για αυτό και ο ενεργειακός τομέας
αποτελεί τον πλέον υποσχόμενο επενδυτικό προορισμό, έναν ουσιαστικό μοχλό ανάπτυξης
και μια πραγματική ελπίδα για την οικονομία για το νέο έτος.