ΤΑΙΒΑΝ. Ο Ντικ Τσέινι δήλωσε
πως ο πρόεδρος Ομπάμα «προσπαθεί να προσποιηθεί ότι δεν είμαστε σε πόλεμο με τους
τρομοκράτες». Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που απαντάω πάνω σε αυτό: Το ελπίζω.
Ειλικρινά, αν μπορούσα να κάνω
την ευχή μου πραγματικότητα, θα ήμασταν ήδη στο δρόμο που οδηγεί έξω από το
Αφγανιστάν, όχι μέσα. Θα αφήναμε τους Πακιστανούς να επιλέξουν με ποιους Ταλιμπάν
θα πολεμήσουν και με ποιους θα συνεργαστούν, θα αφήναμε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους
να τα βρουν μόνοι τους, θα παίρναμε πίσω 100 δις δολάρια από τον προϋπολογισμό
του πενταγώνου για να γίνουμε πιο ασφαλείς ενεργειακά – τίποτα δεν θα μας καθιστούσε
περισσότερο ασφαλείς – και θα μειώναμε το ποσό της επικήρυξης για τον Οσάμα
μπιν Λάντεν στο επίπεδο που της αρμόζει: 10 σεντς και μια φωτογραφία με το αυτόγραφο
του Ντικ Τσέινι.
Γίνομαι απομονωτιστής; Όχι,
αλλά πρέπει να δώσουμε αλλού την έμφαση. Ο «πόλεμος με τους τρομοκράτες» πρέπει
να ξεκινά προκαλώντας τους ανθρώπους και τους ηγέτες εκεί. Αν δεν είναι έτοιμοι
να πάρουν την πρωτοβουλία, να ακουστούν και να καταπολεμήσουν την τρέλα που
κυριαρχεί ανάμεσά τους, για το μέλλον των κοινωνιών τους, τότε δεν υπάρχει τρόπος
να επιτύχουμε.
Θα εξαντλήσουμε κάθε προσπάθεια,
αλλά θα ήταν καλύτερα να χτίζαμε ένα πιο ψηλό τείχος.
Όπως επισημαίνει ο ειδικός σε
θέματα τρομοκρατίας, Μπρους Χόφμαν, σε έκθεσή του στην Ουάσικγτον Ποστ: «Εν μέσω
της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η Αλ Κάιντα έχει υλοποιήσει μια στρατηγική
οικονομικού πολέμου. ‘Θα σας θάψουμε’ υποσχόταν ο Νικίτα Χρουστσώφ 50 χρόνια
πριν στους Αμερικανούς. Σήμερα, η Αλ Κάιντα απειλεί: ‘Θα σας χρεοκοπήσουμε’.
Και θα το πράξει.
Η παρουσία μας στη Μέση
Ανατολή, η εξάρτηση από το πετρέλαιο και η ατέλειωτες χρηματοδοτήσεις προς την
περιοχή έχουν ανοίξει το δρόμο για κακές κυβερνήσεις και μαζικές αποφυγές ευθυνών
από ανθρώπους που θέλουν να τα ρίξουν όλα σε εμάς. Ας φύγουμε από τη μέση και ας
αφήσουμε τις μετριοπαθείς πλειοψηφίες εκεί να αντιμετωπίσουν μόνες τους εχθρούς
τους. Είναι ο μόνος τρόπος για εκείνες. Μπορούμε να αποτελούμε τον αέρα στα
πανιά τους, αλλά όχι και τα ίδια τα πανιά τους. Σήμερα υπάρχει ελπίδα για το Ιράκ
και το Ιράν διότι οι μετριοπαθείς στέκονται στο ανάστημά τους.
Πρόσεξε κανείς την πιο
σημαντική ειρηνευτική εξέλιξη των τελευταίων δύο ετών; Τη νέα ηρεμία στα Στενά της
Ταϊβάν. Επί δεκαετίες η περιοχή θεωρούταν η πλέον επικίνδυνη, με την Ταϊβάν και
την Κίνα να στοχεύουν η μια την άλλη με πυραύλους. Την τελευταία διετία, οι δύο
χώρες έχουν εισέλθει σε μια περίοδο ηρεμίας από μόνες τους. Δίχως ειδικούς
απεσταλμένους και υπουργούς εξωτερικών να πηγαινοέρχονται. Ναι, το αμερικανικό
ναυτικό ήταν ένας κρίσιμος παράγοντας σταθεροποίησης, αλλά εκείνοι ήταν που το
κατάφεραν. Αναγνώρισαν την ίδια την ανεξαρτησία τους. Το αποτέλεσμα: Ένα νέο δίκτυο
οικονομικών δεσμών, απευθείας πτήσεων και ανταλλαγής φοιτητών.
Ένας βασικός λόγος είναι ότι
η Ταϊβάν δεν διαθέτει πετρέλαιο και φυσικούς πόρους. Είναι ένας άγονος βράχος
με 23 εκατ. κατοίκους, οι οποίοι μέσω της σκληρής δουλειάς έχουν συγκεντρώσει
τα τέταρτα μεγαλύτερα συναλλαγματικά αποθέματα στον κόσμο. Πλούτισαν, αναζητώντας
τον επιχειρηματία μέσα τους και όχι το πετρέλαιο. Ανέλαβαν την ευθύνη. Πλούτισαν
ρωτώντας «πως θα βελτιωθώ;» και όχι λέγοντας πως «φταίει κάποιος άλλος, βοηθήστε
με».
Όταν κοιτώ την Αμερική από εδώ,
ανησυχώ. Η Κίνα είναι τώρα ο κύριος οικονομικός συνέταιρος και ανταγωνιστής. Σίγουρα,
η Κίνα έχει μεγάλα προβλήματα. Παρόλα αυτά, ελπίζω οι Αμερικανοί να δουν την άνοδό
της όπως είδαν την εκτόξευση του Σπούτνικ – μια πρόκληση στην οποία απαντήσαμε
με μια τεράστια εθνική προσπάθεια η οποία αναζωογόνησε την εκπαίδευση, τις υποδομές
και την επιστήμη και μας προώθησε επί 50 χρόνια. Δυστυχώς, οι Τσεϊνίτες θέλουν
να θεωρήσουμε τον πόλεμο με την Αλ Κάιντα ως τον Σπούτνικ μας. Άλλοι θέλουν να
ανησυχούμε για κάποιο σχόλιο που έκανε ο γερουσιαστής Χάρι Ριντ για το χρώμα
του δέρματος του Ομπάμα.
Λοιπόν, ποιο θα είναι το
εθνικό μας σχέδιο; Ο ανταγωνισμός της Κίνας, ο ανταγωνισμός της Αλ Κάιντα ή η
ανάλυση των όσων λέει ο Χάρι; Φυσικά σε ένα βαθμό πρέπει να ανταγωνιστούμε και
την Κίνα και την Αλ Κάιντα, αλλά ποιο από τα δύο θα μας καθορίσει;
«Η απάντησή μας στον Σπούτνικ
μας έκανε πιο μορφωμένους, πιο παραγωγικούς, πιο εξελιγμένους τεχνολογικά και
πιο εφευρετικούς», τόνισε ο ειδικός στην εξωτερική πολιτική, Μάικλ Μάντελμπαουμ.
«Οι επενδύσεις μας στην επιστήμη και την εκπαίδευση εξαπλώθηκαν στην αμερικανική
κοινωνία, παράγοντας το διαδίκτυο, περισσότερους φοιτητές μαθηματικών και ανθρώπους
που πραγματικά ήθελαν να βελτιώσουν το έθνος», προσθέτει.
Και τι μας προσφέρει ο πόλεμος
κατά της τρομοκρατίας; Καλύτερα μη επανδρωμένα οχήματα, ανιχνευτές και θέσεις
εργασίας στα αεροδρόμια. «Ο Σπούτνικ μας παρότρυνε να δημιουργήσουμε μια λεωφόρο
προς το μέλλον», σχολιάζει ο κ. Μάντελμπαουμ. «Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας μας
οδηγεί στο να κατασκευάζουμε γέφυρες προς το πουθενά».
Συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε ότι
μπορούμε να τα κάνουμε όλα, να είμαστε επικεντρωμένοι, φοβισμένοι και επιπόλαιοι.
Δεν μπορούμε. Δεν έχουμε τα λεφτά και δεν έχουμε το χρόνο.