Τα
κρούσματα είναι πολλά και υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθούν σε επιδημία. Το
τελευταίο διάστημα κάθε υπουργείο που έχει ένα πρόβλημα ρευστότητας, το πρώτο
πράγμα που προτείνει για να το λύσει είναι η επιβολή ενός… φόρου. Ωραία ιδέα,
πρωτότυπη και εμπνευσμένη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: για τα τέλη κυκλοφορίας
σκέφτονται να εισαγάγουν ένα επιπλέον μικρό τέλος στα καύσιμα, για τη λύση του
ασφαλιστικού έναν νέο μικρό φόρο στους εργαζόμενους, ενώ για τη στήριξη των
εσόδων εμπνεύσθηκαν την αύξηση στον φόρο κατανάλωσης στα ποτά και τα τσιγάρα.
Μόνο που για να σκεφτείς αυτές τις «λύσεις» δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός ή
υφυπουργός, ούτε καν γενικός γραμματέας. Δεν χρειάζεται επίσης να έχεις
σπουδάσει στο LSE, στο Harvard ή ακόμα και στην ΑΣΟΕΕ. Αρκεί να είσαι απλός
θαμώνας καφενείου οπουδήποτε στην ελληνική επικράτεια, που είναι γεμάτη από
αυτοδίδακτους υπουργούς και πρωθυπουργούς. Η λογική είναι απλή και συνοψίζεται
σε οκτώ λέξεις: «Αν ήμουν εγώ, θα τους έβαζα έναν φόρο…».
Μόνο που
από τους πολλούς φόρους, μικρότερους, μεγαλύτερους και μεσαίους, στο τέλος η
λεγόμενη φορολογική βάση θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, θα φωνάξει «παραδίνομαι» και
θα βρει από μόνη της ένα στασίδι στα κοντινότερα φορολογικά δικαστήρια. Αυτό
προσπαθούν να τους πουν, εδώ και τόσο καιρό, με ωραίο τρόπο, περισσότερο
τεχνοκρατικό, από τις Βρυξέλλες. Μόνο που εδώ στην Αθήνα δεν εννοούν να το
καταλάβουν. Πρόταση: ας τους διηγηθούν τη διδακτική ιστορία με τον γάιδαρο του
Χότζα. Μπορεί να καταλάβουν περισσότερα. Όταν, λοιπόν, ο Ναστραδίν απηύδησε με τον
γάιδαρο του, που ήθελε κάθε μέρα να… τρώει, αποφάσισε να τον θέσει σε αυστηρά
δίαιτα. Στην αρχή τον τάιζε τέσσερις φορές την εβδομάδα, μετά τρεις, μετά δύο
και στο τέλος καθόλου. Μόνο που ο γάιδαρος ψόφησε. Και τότε ο Χότζας φώναξε:
Ατυχία, τώρα που τον έμαθα να μην τρώει, πέθανε!
Εν
προκειμένω, τα φορολογικά υποζύγια λίγο απέχουν από το να παραδώσουν πνεύμα.
Και αν συνεχίσουν να τους φορολογούν με τον τρόπο που το κάνουν, στο τέλος δεν
θα αποφύγουν το μοιραίο. Ας βρουν, επιτέλους, μια άλλη διέξοδο στα
δημοσιονομικά τους αδιέξοδα στην κυβέρνηση. Και για αρχή, μια πρόταση θα ήταν
οι υπουργοί της κυβέρνησης κάθε φορά που είναι να επιβάλουν ένα φόρο να
συνεννοούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να μη δίνουν... «λύσεις» όλοι μαζί.
Τουλάχιστον ας κρατούν κάποιες αποστάσεις μεταξύ τους. Εστω, για τους τύπους.
Και όταν τις ανακοινώνουν, δεν χρειάζεται να τις παρουσιάζουν ως «λύσεις
πακέτο». Γιατί συνήθως ο κόσμος διαγράφει το πρώτο συνθετικό και κρατάει μόνο
το δεύτερο. Εκτός και αν δεν τους ενδιαφέρει, πράγμα δύσκολο, καθώς οι εκλογές
δεν έχουν τέσσερις μήνες που έγιναν και συνήθως αυτή η τακτική ακολουθείται
στην Ελλάδα έπειτα από δύο - τρία χρόνια. Τουλάχιστον, αυτό έχει διδάξει η έως
τώρα εμπειρία. Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη άποψη, που υποστηρίζει ότι ο
πολιτικός χρόνος πύκνωσε, οπότε και οι συμπεριφορές άλλαξαν. Ο χρόνος θα
δείξει...
(από την
εφημερίδα «Καθημερινή», 20/1/2010)