«Λαμπρά Απομόνωση» (Splendid Isolation) αποκαλείται η περίοδος
της βρετανικής διπλωματικής ιστορίας τον 19ο αιώνα, όταν το Λονδίνο
συμπέρανε ότι οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις των μεγάλων δυνάμεων
στην Ηπειρωτική Ευρώπη επιτρέπουν την αποδέσμευση από συμμαχίες και
συμπλεύσεις.
Απαλλαγμένη από τον φόβο μιας Ενωμένης Ευρώπης υπό το σκήπτρο μιας
μεγάλης δύναμης, η Βρετανία υιοθέτησε τη «Λαμπρά Απομόνωση» για τις
πέραν της Μάγχης εξελίξεις για να ασχοληθεί με την παγκόσμια
αυτοκρατορία της.
Σήμερα, και πιο συγκεκριμένα σε εκατό μέρες -την Πέμπτη 6 Μαΐου,
ημερομηνία διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών, με τους συντηρητικούς
του Κάμερον να είναι πολύ πιθανόν οι νικητές- η Βρετανία είναι έτοιμη
να εισέλθει σε μια νέα περίοδο ευρωπαϊκής απομόνωσης, η οποία αυτή τη
φορά κάθε άλλο παρά «Λαμπρά» θα είναι.
Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας πραγματικότητα, ο Κάμερον δεν θα
μπορέσει να διεξαγάγει το δημοψήφισμα που θα της έδινε τη χαριστική
βολή. Δεν πρόκειται, όμως, να μείνει με σταυρωμένα χέρια, καθώς
σχεδιάζει να προωθήσει άμεσα τον «Νόμο Κυριαρχίας» (Sovereignty Law),
που θα απαγορεύει στην πράξη την υπογραφή οποιασδήποτε νέας Ευρωπαϊκής
Συνθήκης που θα προωθεί την ολοκλήρωση πέραν της Λισαβόνας...
Ετσι, η Βρετανία σε περίπτωση αυτοδύναμης πλειοψηφίας του Κάμερον θα
εισέλθει σε μια νέα περίοδο αναδίπλωσης κα ευρωπαϊκής περιθωριοποίησης,
σε μια στιγμή που υπάρχουν οι ιδανικότερες προϋποθέσεις για την
αυξημένη επιρροή της: Μετά την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης την
άνοιξη του 2005, πρώτα η Γαλλία και μετά η Γερμανία εγκατέλειψαν τα
μεγαλόπνοα ευρωπαϊκά οράματα του παρελθόντος και προσγειώθηκαν στο
ρεαλισμό των διακρατικών ισορροπιών και συσχετισμών, μια πραγματικότητα
που άφηνε διευρυμένα περιθώρια ελιγμών για το Λονδίνο.
Ποιος δεν θυμάται το ενδιαφέρον με το οποίο έγινε δεκτή η ομιλία του
Τον Μπλερ στο Στρασβούργο στο Ευρωκοινοβούλιο την άνοιξη του 2005,
καθώς και ότι αμέσως μετά την εκλογή του ο Σαρκοζί υιοθέτησε τον μόλις
τότε παραιτηθέντα Βρετανό πρωθυπουργό ως τη γαλλική πρόταση για πρώτο
πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ποιος έχει ξεχάσει τον Γκόρντον
Μπράουν στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2008 να μετέχει στη Σύνοδο Κορυφής
της Ευρωζώνης υπό την προεδρία του Σαρκοζί.
Ο γαλλογερμανικός άξονας, έτσι όπως τον γνωρίσαμε μέχρι το ναυάγιο
της Συνταγματικής Συνθήκης την άνοιξη του 2005, ανήκει σο παρελθόν. Στο
κοινό Υπουργικό Συμβούλιο Γαλλίας - Γερμανίας την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου
θα γίνει μια επικοινωνιακή προσπάθεια να περάσει το μήνυμα της
αναζωογόνησής του, χωρίς όμως να επηρεάζονται επί της ουσίας οι
ενδοευρωπαϊκοί συσχετισμοί.
Με δύο λόγια, η Βρετανία, ενώ υπάρχουν οι
προϋποθέσεις να αποτελέσει μέρος μαζί με η Γερμανία και τη Γαλλία ενός
ηγετικού ευρωπαικού τριγώνου, διατρέχει τον κίνδυνο μιας παλινδρόμησης
στην ευρωπαϊκή περιθωριοποίηση που γνώρισε την εποχή της Σιδηράς Κυρίας.
Μια περιθωριοποίηση για την οποία δεν θα είναι αποκλειστικά
υπεύθυνος ο Κάμερον, αλλά και ο Μπλερ: Αφησε μετέωρη τη δέσμευση το να
προετοιμάσει το έδαφος για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για προσχώρηση
στην ΟΝΕ, τσαλάκωσε την ευρωπαϊκή ενότητα συντασσόμενος με τον Μπους
και μετά την οραματική του ομιλία στο Στρασβούργο αναλώθηκε σε μια
θατσερικού τύπου μίζερη διαμάχη για τη βρετανική συνεισφορά στον
κοινοτικό προϋπολογισμό.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 27/01/2010)