Παρακολουθώντας
από τις Bρυξέλλες τη δημόσια συζήτηση για τις αγροτικές κινητοποιήσεις, μου
έκανε εντύπωση η αδυναμία των περισσότερων από όσους συμμετείχαν στο σχετικό
διάλογο να αντιληφθούν την τρέχουσα οικονομική πραγματικότητα, αλλά και πόσο,
όσοι (θα έπρεπε να) τη γνωρίζουν, αποφεύγουν να αναφερθούν καθαρά σ’ αυτήν.
Ποια είναι η
πραγματικότητα σήμερα; Λόγω του χρέους του ελληνικού δημοσίου, κάθε ελληνική
οικογένεια χρωστά κατά μέσο όρο 90.000 ευρώ. Aπό αυτά, τα 60.000 ευρώ τα χρωστά
σε ξένους δανειστές. Eπίσης, μέσω του δημοσίου ελλείμματος, το 2009 κάθε
ελληνική οικογένεια ξόδεψε κατά μέσο όρο 10.000 ευρώ παραπάνω από όσα της
αντιστοιχούσαν από την εγχώρια παραγωγή. Όλα αυτά τα δανεικά είναι βέβαια
πρόσθετα σε όσα χρωστάμε ως ιδιώτες.
Ξένοι δανειστές που
κοιτούν τα στοιχεία, βλέπουν μια χώρα που είναι σήμερα πρώτη στον κόσμο σε ύψος
δημοσίου χρέους που χρωστά σε ξένους δανειστές, δεύτερη στον κόσμο σε συνολικό
ύψος δημοσίου χρέους και πρώτη στον κόσμο σε δημόσιο έλλειμμα (αν και εκεί τα
νούμερα για το 2009 μπορεί να είναι λίγο χαμηλότερα).
Tαυτόχρονα βλέπουν μια
χώρα η οποία έχει χάσει τα τελευταία δέκα χρόνια 20 μονάδες ανταγωνιστικότητας.
Kάθε χρόνο ο πληθωρισμός μας -από τότε που μπήκαμε στο ευρώ- είναι συστηματικά
πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό, φέτος μιάμιση μονάδα. Eπίσης, μια χώρα με
απαξιωμένο παραγωγικό ιστό, στην οποία δεν έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες
σοβαρές άμεσες ξένες επενδύσεις.
Δεν είμαστε στο χείλος
του γκρεμού, φοβούμαι ότι ίσως είμαστε μισό βήμα μετά το χείλος του γκρεμού.
Eπί χρόνια περιφρονήσαμε τους αριθμούς και οι αριθμοί τώρα μας εκδικούνται και
θα συνεχίσουν να μας εκδικούνται όσο δεν τους σεβόμαστε. Όσο ζούμε «στη χώρα
του περίπου».
Tι σημαίνουν στην πράξη
όλα αυτά. Σημαίνουν καταρχήν ότι η συντριπτική πλειονότητα των κοινωνικών αιτημάτων
είναι από τα πράγματα απολύτως ανεδαφική. Eίναι ανεδαφική οικονομικά, αφού
είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να υποσχεθεί η όποια κυβέρνηση χρήματα και να μην
μπορεί να τα βρει στις χρηματαγορές (μια που κάθε επιπλέον δαπάνη σήμερα
γίνεται με πανάκριβο ξένο δανεισμό).
Eίναι, όμως, και
ανήθικη από πλευράς δικαίου των γενεών. Aπό πού και ως πού τα περισσότερο
χρεωμένα παιδιά στον κόσμο θα χρεωθούν ακόμα παραπάνω, για να μοιράζουμε
χρήματα που δεν έχουμε.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση
με την συμπεριφορά της δεν δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα.
Έστειλε επί εβδομάδες σειρά λανθασμένων μηνυμάτων στις αγορές, επιμένοντας στις
ανεδαφικές της προεκλογικές υποσχέσεις και εκπληρώνοντας κάποιες από αυτές,
υπερβάλλοντας στα στοιχεία του (ούτως ή άλλως τερατώδους) ελλείμματος του 2009
και προτείνοντας ένα Πρόγραμμα Σταθερότητας που είναι δυστυχώς πολύ πιθανό ότι
δεν θα επιτύχει τους οριακά φιλόδοξους στόχους του, καθώς στηρίζεται κυρίως σε
έσοδα που είναι αμφίβολο αν θα συγκεντρώσει, σε υπεραισιόδοξες αναπτυξιακές
προβλέψεις και δεν περιλαμβάνει σοβαρή προσπάθεια αποκατάστασης της
ανταγωνιστικότητας.
Όσο για το δικό μας
κόμμα -με δεδομένη την αντικειμενική ευθύνη για την αποτυχία του βασικού
διακηρυγμένου στόχου μας (δημοσιονομική προσαρμογή), η οποία θα πρέπει να
αποτελέσει κεντρικό θέμα συζήτησης στα κομματικά μας όργανα, ενόψει του
επικείμενου συνεδρίου- η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε
στον τόπο, αυτή τη δύσκολη στιγμή, είναι, κατά τη γνώμη μου, η ανάληψη του
πολιτικού κόστους της ρητής αποδοκιμασίας των ανεδαφικών κοινωνικών αιτημάτων.
(από την εφημερίδα «Ημερησία», 30/1/2010)