Να «προσγειωθούν»
και να
ξεχάσουν τα ταξίδια στο φεγγάρι ζήτησε από τους Αμερικανούς ο Μπαράκ Ομπάμα,
κατά την κατάθεση του προσχεδίου του προϋπολογισμού του 2011 στο Κογκρέσο.
Ζήτησε από τους πολίτες να τα βγάλουν πέρα με τα μέσα που διαθέτουν και να
σταματήσουν να διαχειρίζονται τα δολάρια σαν χρήματα της Μonopoly...
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ήθελε να τους πει ότι δεν
μπορούν να συνεχίσουν να ξοδεύουν σαν να μην υπάρχουν τα ελλείμματα και κάθε
φορά να μεταθέτουν το πρόβλημα στην επόμενη γενιά. Εδώ, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν
είναι Αμερική. Μόνο που όταν στη χώρα του «Θείου Σαμ» βλέπουν εφιάλτες, κανένας
δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος.
Πόσω μάλλον στην Ελλάδα, τη χώρα της πλαστής
ευημερίας, που βρίσκεται στο όριο της χρεοκοπίας.
Οι πολίτες δεν καλούνται απλώς να θυσιαστούν για
ακόμη μια φορά, καθώς, όπως είπε ο Γιώργος Παπανδρέου, χρειάζονται «γενναίες
αποφάσεις» και οδυνηρά μέτρα.
Καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι το πάρτι
τελείωσε!
Αν το διαφωτιστικό πρόταγμα της «απομάγευσης» του
κόσμου οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες το έχουν αντιμετωπίσει εδώ και
δεκαετίες, ο Νεοέλληνας καλείται να το χωνέψει βίαια σήμερα. Έστω
συνειδητοποιώντας ότι το όνειρο της πισίνας, του τζιπ και του εξοχικού
μακραίνει όλο και περισσότερο και πως το πιθανότερο είναι να ζει με την αγωνία
της ανεργίας, της χαμηλά αμειβόμενης εργασίας και του αν θα αντέξει να πάρει
σύνταξη ή όχι.
Όλα «φωνάζουν» ότι η εποχή της ανευθυνότητας
παρέρχεται. Όμως, το σοκ είναι μεγάλο για μια κοινωνία που βολεύτηκε στην
αβάσταχτη ελαφρότητα του δήθεν και τώρα της ζητούν να περάσει από την
ευδαιμονία στις οδύνες.
Ούτως ή άλλως, η ευθύνη αφορά τους κοινούς θνητούς
και όχι τα γρανάζια του καπιταλισμού.
Όχι ότι αυτή είναι παρηγοριά για τους πολλούς που
θα πληρώσουν, αμαρτίες δικές τους, μα κυρίως κάποιων άλλων. Η «απομάγευση» του
νεοελληνικού ονείρου και του μικρόκοσμου του Έλληνα πραγματοποιείται με
καταιγιστικούς ρυθμούς κι ο ίδιος καλείται να θυσιαστεί στον βωμό της
δημοσιονομικής εξυγίανσης της χώρας.
Ποιος φανταζόταν πως η πραγματική ή κατ΄
ευφημισμόν «χρηματοπιστωτική κρίση» δεν θα απειλούσε μόνο τους μισθούς, τις
συντάξεις και τις καταθέσεις μας, αλλά τις συλλογικές ψευδαισθήσεις μιας
ολόκληρης κοινωνίας...
(από την εφημερίδα «Τα Νέα», 4/2/2010)