Τι μπορούμε να περιμένουμε από την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των
Βρυξελλών την Πέμπτη 11.2; Το ερώτημα δεν αφορά μόνον τη έκδοση
Ευρωομολόγου ή τη στήριξη του Νότου τη Ευρωζώνης από τη Γερμανία και τη
Γαλλία, αλλά για τον αν η δημοσιονομική κρίση μιάς Ομάδας Χωρών μπορεί
να επιβάλει την πορεία προς την Οικονομική Διακυβέρνηση.
Τα όσα καταγράφηκαν την Πέμπτη κι την Παρασκευή στις διεθνείς
χρηματαγορές φώτισαν τους κινδύνους της εμμονής στην εθνική
περιχαράκωση που εκφράζεται κυρίως από το Βερολίνο που περιορίζεται
στην προσέγγιση ο Γερμανός φορολογούμενος να μην πληρώσει την
κακοδιαχείριση του Νότου. Αυτό που δεν είναι σαφές, είναι αν η
αναπόφευκτη στήριξη θα είναι το πρώτο βήμα προς την Οικονομική
Διακυβέρνηση η μια Ad hoc πυροσβεστική παρέμβαση με αποκλειστικό στόχο
την επιστροφή στις πειθαρχίες του Συμφώνου Σταθερότητας.
Τα πενιχρά αποτελέσματα της συνάντησης Μέρκελ - Σαρκοζί την περασμένη
Πέμπτη δεν επιτρέπουν να είμαστε αισιόδοξοι για γαλλογερμανικό κοινό
παρονομαστή για την Οικονομική Διακυβέρνηση. Το μόνο βέβαιο επί του
παρόντος είναι ότι η ανάγκη συνολικής στρατηγικής θα τεθεί και στη
συνάντηση Παπανδρέου-Σαρκοζί την Τετάρτη, αλλά και από τον προεδρεύοντα
της Ε.Ε. Θαπατέρο στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης.
Η πρόκληση είναι ξεκάθαρη: Με το όποιο εσωτερικό κοινωνικό και
πολιτικό κόστος Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα αλλά και η Γαλλία θα
επανέλθουν το αργότερο το 2013 στις προδιαγραφές του Συμφώνου. Πέραν
όμως του κοινωνικού και πολιτικού κόστους υπάρχει και μια άλλη
πρόκληση, ο χρόνιος εγκλωβισμός στην ύφεση.
Ετσι ο κίνδυνος δεν είναι η αποχώρηση ή εκδίωξη των προβληματικών
Νοτίων από την Ευρωζώνη, αλλά η παγίωση μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων: Η
Γερμανία επικεφαλής μιας Ομάδας χωρών που θα έχουν επιστρέψει σταθερά
στην ανάκαμψη και στην ανάπτυξη και οι χώρες του Νότου που θα έχουν
εξυγιανθεί δημοσιονομικά, αλλά θα βλέπουν πλέον τη συμμόρφωση με το
Σύμφωνο Σταθερότητας ως εγκλωβισμό σε χρόνια ύφεση με όλες τις
πολιτικοκοινωνικές παρενέργειες με το σενάριο της εθελούσιας εξόδου από
την Ευρωζώνη να είναι συνώνυμο περαιτέρω οικονομικής και κοινωνικής
αποσταθεροποίησης αλλά και ευρωπαϊκής πολιτικής υποβάθμισης.
Είναι με άλλα λόγια κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η δημοσιονομική
εξυγίανση χωρίς τη στήριξη και τη σύγκλιση που εγγυάται η Οικονομική
Διακυβέρνηση δεν οδηγεί στο τέλος των κλυδωνισμών της Ευρωζώνης, αλλά
σε μια αβεβαιότητα με ορίζοντα δεκαετίας.
Στην καρδιά του προβλήματος βρίσκεται το χρόνιο γαλλογερμανικό βραχυκύκλωμα:
-Οι δύο κυβερνήσεις δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε καν για τη λήψη
επειγόντων μέτρων για να διασώσουν το ευρωπαϊκό στρατιωτικό μεταγωγικό
αεροσκάφος Α400Μ που από σύμβολο συνοχής κινδυνεύει να γίνει ένα
επιχειρηματικό και πολιτικό ναυάγιο.
-Η Μέρκελ δεν θέλει ούτε να συζητήσει την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού
Οργανισμού Αγοράς Φυσικού Αερίου που πρότεινε ο Σαρκοζί προφανώς γιατί
δεν θέλει να θυσιάσει τη στρατηγική διμερή Ενεργειακή Συμμαχία
Μόσχας-Βερολίνου.
-Η Γαλλία είναι ενοχλημένη γιατί ο νέος επικεφαλής της γερμανικής
διπλωματίας Βέστερβελε αντί να πραγματοποιήσει την πρώτη επίσκεψή του
στο Παρίσι, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, επέλεξε να μεταβεί στη
Βαρσοβία.
Ετσι όχι μόνον η Ευρωζώνη αλλά η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση συνολικά
προβάλλουν εύθραυστες και ευάλωτες αν παγιωθεί το σημερινό
Γαλλογερμανικό Στάτους Κβο της ακινησίας και της καχυποψίας.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 08/02/2010)