Ο δημοκρατικός έλεγχος της ευρωπαϊκής νομισματικής εξουσίας και της οικονομικής διακυβέρνησης είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος. Φυσικά οι αγορές και οι κερδοσκόποι πάντα «περιέπαιζαν» αυτούς τους λεονταρισμούς της Γαλλίας!

Ο δημοκρατικός έλεγχος της ευρωπαϊκής νομισματικής εξουσίας και της οικονομικής διακυβέρνησης είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος. Φυσικά οι αγορές και οι κερδοσκόποι πάντα «περιέπαιζαν» αυτούς τους λεονταρισμούς της Γαλλίας! «Aσ’ τον, νέος στο πόστο του είναι, θα μάθει...» έλεγαν όταν ο Νικολά Σαρκοζί φρέσκος φρέσκος στην προεδρία της Γαλλίας ορθώς προειδοποιούσε: «Aς μην αφήσουμε το οικονομικό μας μέλλον να διαμορφώνεται ούτε από τις Βρυξέλλες ούτε από την Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα, ας μην αφήσουμε τους ανθρώπους οι οποίοι δεν εκλέγονται, να καθορίζουν μόνοι τους την πολιτική», δήλωνε.

Φυσικά, η σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών της Γαλλίας, των Βρυξελλών και των τραπεζιτών της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας, έχει ιδεολογικές ρίζες. Ολοι οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί Οικονομικών της Γαλλίας προσπάθησαν να σπάσουν με πολιτική -λεκτική όμως- παρέμβαση το μονοπώλιο της χάραξης της «οικονομίας του ευρώ» από τη Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες. Και απέτυχαν... Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας και για τον Σαρκοζί! Αναμένεται αύριο Πέμπτη στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ να καταθέσουν κοινή πρόταση για την υλοποίηση της «οικονομικής διακυβέρνησης».

Βεβαίως, οι ευθύνες των Ευρωπαίων ηγετών που χειρίστηκαν με απαράδεκτο τρόπο την κρίση τροφοδοτώντας την κερδοσκοπία και την απληστία των αγορών, είναι πελώριες σε βάρος της Ελλάδος. Η σχέση δημοσίου χρέους και ΑΕΠ της Ελλάδας δεν είναι υψηλότερη από της Γερμανίας, και η Ελλάδα δεν έχει χρεοκοπήσει, αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες σχεδόν υπέθαλψαν τα σενάρια των αγορών και των διεθνών οίκων αξιολόγησης για την κατάρρευση του ελληνικού κράτους.

Ελέγχεται και ο ρόλος του προέδρου της κεντρικής τράπεζας της Ευρώπης Ζαν Κλοντ Τρισέ που με περισσή αλαζονεία και ακατάβλητη διάθεση τιμωρίας προς τις «άσωτες» δημοσιονομικά χώρες, τιμώρησε ουσιαστικά και λεκτικά τους λαούς της Ελλάδος, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Επιτρέποντας στους απατεώνες - κερδοσκόπους του συστήματος να αλωνίζουν.

Κανείς φυσικά δεν αναμένει ότι η Ε.Ε. θα αφήσει την Ελλάδα ή άλλες χώρες-μέλη της ΟΝΕ να χρεοκοπήσουν, αλλά ακόμη και αν ασκεί πιέσεις στις προβληματικές χώρες δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει το βασικό μειονέκτημα του ευρώ, που είναι η μεγάλη απόκλιση που υπάρχει ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες των κρατών που μοιράζονται το κοινό νόμισμα. Μέσα σε κατάσταση πολιτικού πανικού ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα επιλύσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Και επανέλαβε ότι η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Η οικονομική κρίση στην Ιρλανδία και τις χώρες της Ιβηρικής, επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά ένα από τα κολοσσιαία προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία της Eυρωπαϊκής Eνωσης: Tο γεγονός ότι ενώ υπάρχει ενιαίο νόμισμα και ενιαία νομισματική πολιτική (στην Ευρωζώνη) μέσω ενός συγκεντρωμένου οργάνου που είναι η κεντρική τράπεζα, δεν υπάρχει αντίστοιχα ενιαία οικονομική πολιτική και κανένα φυσικά ανώτατο όργανο που να λειτουργεί ενιαία και συγκεντρωτικά για να επιβάλει αυτές τις πολιτικές κατευθύνσεις στην πολιτική.

Τώρα έχει επιβεβαιωθεί, με μοιραίο όμως τρόπο, η ανάγκη για θεσμική μεταρρύθμιση του συστήματος, ανάγκη που υπήρχε και που είχε καταδειχθεί από τις αδυναμίες του συστήματος στην πράξη, και την καθιστούσε ακόμη πιο επιτακτική η διεύρυνση προς Aνατολάς της E.E. Και, όμως, ακόμη δεν έχει ισορροπήσει το αίτημα ανεξαρτησίας της νομισματικής διαχείρισης με το -πάγιο- αίτημα να υπάρχει κάποια αίσθηση δημοκρατικού ελέγχου σε όλη αυτήν την ιστορία.

Ο πρόεδρος της Ε.Ε., Χέρμαν Βαν Ρομπέι, έθιξε τη δυνατότητα σύστασης μιας «οικονομικής κυβέρνησης» των «27», η οποία θα διευκολύνει τον συντονισμό των πολιτικών τους. «Είτε αυτό το ονομάσουμε συντονισμό των πολιτικών είτε οικονομική κυβέρνηση», οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα είναι οι μόνοι που μπορούν να θέσουν σε εφαρμογή μία «κοινή στρατηγική, η οποία στόχο θα έχει να δημιουργήσει μεγαλύτερη ανάπτυξη και επιπλέον θέσεις εργασίας», τονίζει ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου. Να δούμε...

(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 10/2/2010)