Όσοι παρακολουθούν
από κοντά τις οικονομικές υποθέσεις της
χώρας γνωρίζουν ότι η σημερινή τραγική κατάσταση είναι αποτέλεσμα χαμένων ευκαιριών και ημιτελών προσπαθειών. Η εξυγίανση των
δημοσίων οικονομικών έγινε πρώτο θέμα πολλές φορές.
Το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επιχείρησε τη μεγάλη στροφή και επιδίωξε τη σταθεροποίηση της οικονομίας, τα δημόσια οικονομικά έμειναν σχεδόν στο περιθώριο. Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα που εφήρμοσεο Κώστας Σημίτης είχε ως αιχμή περισσότερο την παραγωγική
ανασυγκρότησητης οικονομίας παρά τη δημοσιονομική εξυγίανσή
της. Δεν είναι τυχαίο ότι σε εκείνη τη φάση το υπουργείο Οικονομικών έμεινε έξω από τη ζώνη ευθύνης του κ. Σημίτη, στα χέρια του Δ. Τσοβόλα, ο οποίος εκείνη την
περίοδοήταν το αγαπημένο παιδί του Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως και δεν είναι τυχαίο ότι η σύγκρουση Παπανδρέου- Σημίτη έγινε για τα δημόσια οικονομικά και τα ελλείμματα. Όταν μετέπειτα, στα τέλη του 1989 και στις αρχές του 1990,
εκδηλώθηκε με ένταση η δημοσιονομική κρίση, η προσπάθεια που ανέλαβε η
κυβέρνηση Μητσοτάκη υπήρξε ατελής και τελικώς ατελέσφορη.
Στα τέλη του 1993 ο επανακάμψας στην
εξουσία Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκε αντιμέτωπος πάλι με τα ελλείμματα και τα χρέη. Η προσπάθεια που ανελήφθη τότε, πρώτα από τον Γιώργο
Γεννηματά και αμέσως μετά από τους Γιάννο Παπαντωνίου
και Αλέκο Παπαδόπουλο,ήταν πιο δυναμική τα πρώτα χρόνια αλλά έφθινε προϊόντος του χρόνου. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ
γνωρίζουν ότι η αποχώρηση του Αλέκου
Παπαδόπουλου από το υπουργείο Οικονομικώντο 1996 ήταν αποτέλεσμα της διαφωνίαςτου με τον Κώστα Σημίτη γιατην ένταση της προσπάθειας εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών.
Έκτοτε οι παρεμβάσεις στα δημόσια οικονομικά περιορίστηκαν και το
πρόβλημα καλύφθηκε από το κύμα της
ανάπτυξης και τα σχήματατης μοντέρνας
λογιστικής αλλά παρέμεινε ενεργό ασκώντας στον χρόνο τη διαβρωτική του επίδραση.
Μετά την ένταξη στην ΟΝΕ ο Νίκος Χριστοδουλάκης
έκανε μια απόπειρα να συγκρατήσει τα πράγματα, χωρίς όμως επιτυχία,
καθώς ήλθαν οι ολυμπιακές δαπάνες να υπονομεύσουν την όποια προσπάθειά
του. Ο κ. Καραμανλής στη συνέχεια εκμεταλλεύθηκε πολιτικά το δημοσιονομικό
πρόβλημα αλλά ουδέν έπραξε επί της ουσίας. Αρχικώς επέλεξε την ήπια προσαρμογή, χωρίς όμως ούτε αυτή να την υπηρετήσει. Κάπως έτσι το 2007 έχασε την μπάλα και όταν μετά τις εκλογές ήλθε η κρίση τα
παράτησε όλα στην τύχη τους. Έτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγική θέση. Επειδή η κυρίαρχη πολιτική τάξη της χώρας δενθέλησε ποτέ να αντιμετωπίσει με
συνέπεια το πρόβλημα των δημοσίων οικονομικών.
Το κακό είναι ότι ακόμη και τώρα οι περισσότεροι
δεν έχουν πεισθεί για το μέγα λάθος. Η ίδια η κυβέρνηση που τόσα υφίσταται εδώ και πέντε μήνες συνεχίζει να ταλαντεύεται, μένει δυο βήματα πίσω από το πρόβλημα, χάνει χρόνο και δυνάμεις, κινδυνεύει να κάνει και αυτή το μέγα λάθος. Οφείλει όμως ο κ.Παπανδρέου να γνωρίζει ότι εδώ που έχουμε φθάσει δεν του επιτρέπεται να λαθέψει ούτε να πλανηθεί.
(από την
εφημερίδα «Το Βήμα», 18/2/2010)