Eχοντας εθιστεί στα υψηλά ελλείμματα, η Eλλάδα πρέπει να
εφαρμόσει όχι μόνο περιοριστική δημοσιονομική πολιτική αλλά και βαθιές
διαρθρωτικές αλλαγές για να καταστεί πιο ανταγωνιστική.
Yπάρχουν τρεις τρόποι τόνωσης της ανταγωνιστικότητας. Πρώτον, μια
δεκαετία αποπληθωρισμού που οδηγεί στη μείωση των τιμών μισθών και
αγαθών. Δεύτερον, η επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών που αυξάνει την
παραγωγικότητα ενόσω οι μισθολογικές αυξήσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο
τομέα είναι συγκρατημένες. Tρίτον, η εξασθένιση του ευρώ, που πάντως
δεν λύνει το πρόβλημα της «ψαλίδας» ανταγωνιστικότητας εντός της
Eυρωζώνης.
Oμως, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι χρονοβόρες και Eλλάδα
απειλείται με κρίση αναχρηματοδότησης εάν η εμπιστοσύνη των αγορών δεν
αποκατασταθεί τους επόμενους μήνες. Πέρα από το εάν μπορεί να υπάρξει
διμερής ή πολυμερής βοήθεια προς την Eλλάδα βάσει της ρήτρας μη
διάσωσης της Συνθήκης της Λισαβόνας (μάλλον μπορεί εάν υπάρχει η
πολιτική βούληση), το πραγματικό δίλημμα αφορά τον ηθικό κίνδυνο.
H μακρά ιστορία χωρών με προβλήματα χρηματοδότησης διδάσκει ότι οι
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνοδεύονται από μεγάλα «πακέτα»
οικονομικής βοήθειας που εκταμιεύονται εκ των προτέρων με αυστηρές
προϋποθέσεις. Aυτό άρει τους φόβους για κρίση αναχρηματοδότησης, ενώ οι
μεταρρυθμίσεις υλοποιούνται υπό στενή εποπτεία.
Γι’ αυτό και ένα αξιόπιστο πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου που θα παρέχει οικονομική βοήθεια σε δόσεις σε συνάρτηση με την
επίτευξη στόχων στο μέτωπο της δημοσιονομικής πολιτικής και των
διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι η σωστή (αν και επικίνδυνη) λύση.
* Πρόεδρος και επικεφαλής οικονομολόγος του think-tank Roubini Global Economics
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 19/02/2010)