Η επίσκεψη Μεντβεντιεφ στο Παρίσι έχει τον χαρακτήρα μιας συνολικής
στρατηγικής προσέγγισης των δύο χωρών: Ενέργεια, Εξοπλιστικά
Προγράμματα, Διαχείριση Κρίσεων με έμφαση στο Πυρηνικό Πρόγραμμα του
Ιράν, Αρχιτεκτονική Ασφάλειας της Ευρώπης. Αθροιστικά τα παραπάνω
σημαίνουν ότι η υλοποίηση τους θα κατοχυρώσει μια Ειδική Σχέση
Γαλλίας-Ρωσίας τουλάχιστον ισότιμη με την σχέση Βερολίνου-Μόσχας.
Τουλάχιστον καθώς η Γαλλορωσική Συνεργασία περιλαμβάνει ήδη με την
προώθηση της πώλησης των Ελικοπτεροφόρων τύπου Μιστράλ και μια
στρατηγικής σημασίας πτυχή τη στρατιωτική- εξοπλιστική συνεργασία που
δεν υπάρχει στις γερμανορωσικές σχέσεις.
Η εξισορρόπηση των σχέσεων της Μόσχας με το Βερολίνο και το Παρίσι
έχει βαρύνουσα σημασία τη στιγμή που κορυφώνεται η αντιπαράθεση Γαλλίας
?Γερμανίας για την Έξοδο από την Κρίση και την Ύφεση αλλά και για τη
θωράκιση της Ευρωζώνης απέναντι στην πίεση των Αγορών. Πρόκειται για
την επανεμφάνιση μιάς δυναμικής που υπήρχε από τα τέλη του 19ου αιώνα
και οποία είχε επαναεπιβεβαιωθεί στην δεκαετία του 1960:
-Το 1966 ο στρατηγός Ντε Γκολ συνδύασε την αποχώρηση της Γαλλίας από
το Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ με την συνολική προσέγγιση με την ΕΣΣΔ
την οποία το Παρίσι αναγόρευσε σε προνομιακό συνομιλητή της για την
Ασφάλεια στην Ευρώπη.
Την ίδια εποχή ο Βίλι Μπραντ υπουργός εξωτερικών στην υπό τον
Κίζιγκερ πρώτη κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού
Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών δρομολογούσε την Οστπολιτίκ τη
συνολική δηλαδή εξομάλυνση των σχέσεων της τότε Δυτικής Γερμανίας με
την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της στην Ανατολική Ευρώπη. Τα παραπάνω
έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς επιβεβαιώνουν ότι ο ανταγωνισμός
Γαλλίας-Γερμανίας δεν περιορίζεται στην διαχείριση του ευρώ στην
σύσταση δηλαδή η όχι Οικονομικής Διακυβέρνησης και πολύ περισσότερο
προώθησης της Πολιτικής Ένωσης αλλά επεκτείνεται στην Παγκόσμια Σκηνή:
- Εκτός από την Ρωσία το Παρίσι καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να
κατοχυρώσει το ρόλο του προνομιακού συμμάχου των ΗΠΑ στη Διεθνή Σκηνή
προβάλλοντας ως συγκριτικό πλεονέκτημα την ιδιότητα της Γαλλίας ως
Μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας, ως Πυρηνικής Δύναμης αλλά και
Συμβατικής Δύναμης με δυνατότητα υπερπόντιας προβολής δυνάμεων
ιδιότητες που δεν διαθέτει το Βερολίνο. Στη λογική αυτή απεφάσισε ο
Σαρκοζί την περσινή επανένταξη της Γαλλίας στο Στρατιωτικό Σκέλος του
ΝΑΤΟ. Με δεδομένη την ματαίωση της συμμετοχής του Ομπάμα στην
καθιερωμένη Σύνοδο Κορυφής Ε.Ε-ΗΠΑ οι επισκέψεις Μέρκελ και Σαρκοζί
στην Ουάσιγκτον εντάσσονται στον παραπάνω ανταγωνισμό.
-Η Γαλλία επεχείρησε το 2007 με την Μεσογειακή Ένωση του Σαρκοζί να
κατοχυρώσει προνομιακή ζώνη επιρροής στον Ευρωπαϊκό Νότο ένα σχέδιο που
βραχυκυκλώθηκε και ακυρώθηκε επί τη ουσίας από τη Μέρκελ. Σήμερα με
δεδομένη την άκαμπτη θέση του Βερολίνου απέναντι στην Δημοσιονομική
Κρίση του Νότου της Ευρωζώνης και την πίεση των Αγορών που τις έχουν
στοχοποιήσει δημιουργεί εκ νέου τις προϋποθέσεις για αύξηση της
επιρροής του Παρισιού στην περιοχή.
Έτη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από την επίσκεψη Πούτιν στο
Παρίσι στις αρχές του 2003 όταν ο Σιράκ προσπαθούσε να διασφαλίσει την
σύμπλευση της Μόσχας στην κοινή γραμμή Γαλλίας-Γερμανίας για ενεργό
αντίθεση στην πολιτική των ΗΠΑ για εισβολή στο Ιράκ ως πρώτη πράξη μιάς
μεσανατολικής Σταυροφορίας.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 04/03/2010)