Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο διαφωνών Αντρέι Αμαλρίκ εξέδωσε στη Μόσχα ως «Σαμιζντατ» (Παράνομη Έκδοση) το βιβλίο του με τίτλο « Θα επιζήσει η Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1987;» για να προκαλέσει στη Δύση ειρωνικά σχόλια. Τελικά απεδείχθη ότι έπεσε έξω τέσσερα μόλις χρόνια.
Αν πριν από δύο χρόνια είχε τεθεί δημόσια το ερώτημα «Θα επιζήσει το ευρώ», η αντίδραση θα ήταν παρόμοια. Μια σχεδόν δεκαετία ζωής του Ενιαίου Νομίσματος φαινόταν ότι είχε διαψεύσει τις Κασσάνδρες που στα τέλη της δεκαετίας του '90 επέμεναν ότι έπρεπε να έχει προηγηθεί η Πολιτική Ένωση της Ε.Ε. Σήμερα, ουδείς διανοείται να ειρωνευτεί τη διαπίστωση του Σόρος ότι τίθεται θέμα επιβίωσης του ευρώ. Η διαχείριση από το Βερολίνο της δημοσιονομικής κρίσης της Αθήνας εμπνέει σοβαρότατες ανησυχίες:
- Πρώτον, η Γερμανία κατέστησε σε όλους τους δυνατούς τόνους σαφές -τόσο με τις δηλώσεις της Καγκελαρίου όσο και με το γνωστό άρθρο του Οτμαρ Ισιγκ στους Financial Times- ότι δεν πρόκειται να μετακινηθεί από τη θέση Νομισματική Ένωση χωρίς Πολιτική Ένωση. Στην λογική αυτή προώθησε και συντόνισε ένα ad hoc σχέδιο στήριξης της Ελλάδας. Ένα σχέδιο που μπορεί να δώσει μια περίοδο χάριτος στη χώρα μας, στην αρχή μιας δύσκολης προσπάθειας οικονομικής εξυγίανσης, αλλά ταυτόχρονα στέλνει το λάθος μήνυμα στις Αγορές για τις υπόλοιπες χώρες του Νότου της Ευρωζώνης.
-Το μήνυμα πολύ απλά λέει ότι το Βερολίνο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Επιτροπή στις Βρυξέλλες δεν διαθέτουν τον αναγκαίο κοινό παρονομαστή βούλησης, αλλά και δυνατότητας, να αποτρέψουν κερδοσκοπικές επιθέσεις σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία: Η εν διαμορφώσει ακόμη συνταγή στήριξης της Ελλάδας δεν θα επαρκεί, ενώ δεν θα υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για μια ενιαία στήριξη του ευρώ στο σύνολο της Ευρωζώνης.
-Ετσι αν η σκληρή στάση της Μέρκελ απέναντι στην Αθήνα ήταν κυρίως και πάνω από όλα μήνυμα προς τον υπόλοιπο Νότο της Ευρωζώνης να πάρει προληπτικά μέτρα, το μήνυμα από τις Αγορές δεν μπορεί παρά να διαβαστεί ότι ανεξάρτητα από τη στήριξη των προσπαθειών της Αθήνας, το ευρώ θα εξακολουθήσει να είναι εκτεθειμένο.
Ακόμη χειρότερα ο επικοινωνιακός χειρισμός της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης από την Μέρκελ, με τα γνωστά δημοσιεύματα και τις δημοσκοπήσεις που ζητούν ακόμη και την αποπομπή της χώρας μας από την ΟΝΕ, διαμόρφωσε ένα κλίμα που έχει πολλαπλασιάσει το εσωτερικό πολιτικό κόστος μιας ενδεχόμενης και πολύ πιθανής στήριξης της Μαδρίτης ή και της Ρώμης: Αν η στήριξη της Ελλάδας έχει κόστος, τότε τι θα συμβεί στην περίπτωση ισχυρής πίεσης των αγορών στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία συνολικά ή ανά χώρα; Εάν προκύψει, κάτι τέτοιο θα αναγκάσει το Βερολίνο να άρει τις αντιρρήσεις του στην έκδοση ευρωομολόγου;
Στην αρχή της κρίσης το φθινόπωρο του 2008 η Γερμανία επέβαλε την αντιμετώπισή της σε εθνικό πλαίσιο, μια επιλογή που οδήγησε την κάθε χώρα - μέλος της Ευρωζώνης σε ξεχωριστές πολιτικές διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Το μέγεθος της Ελλάδας δημιούργησε στο Βερολίνο την αυταπάτη ότι η ίδια συνταγή μπορεί να ισχύσει και σε επίπεδο κρατών, ένας στρουθοκαμηλισμός που έχει ως ημερομηνία λήξης την ημέρα που οι αγορές θα στοχοποιήσουν την Ισπανία ή την Ιταλία ή και τις δύο ταυτόχρονα.
(από την εφημερίδα "Ημερησία", 4/3/2010)