Από τη Στασιμότητα στην Περιχαράκωση με τερματικό σταθμό την
Απομόνωση; Είκοσι χρόνια μετά την Ενοποίηση του 1990 η Δημοκρατία του
Βερολίνου από κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μεταλλάχθηκε
σταδιακά σε διαχειριστή του Στάτους Κβο, και σήμερα υιοθετεί μια
Περιχαράκωση και Απομόνωση που παραπέμπει πλέον στις Αυτοεξαιρέσεις της
Σιδηράς Κυρίας.
Ετσι η Γερμανία δεν πρωταγωνιστεί μόνο στην αποστολή λάθος μηνυμάτων
στις Αγορές με τη γραμμή Ισιγκ να στηρίξουμε το Ευρώ χωρίς Πολιτική
Ένωση αλλά ζητά επισήμως Αυτοεξαίρεση από τη Στρατηγική 2020 που έδωσε
προχθές στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Η επιχειρηματολογία της Μέρκελ ότι δεν πρέπει να συνδεθούν οι
προβλέψεις για τις δημοσιονομικές προοπτικές των χωρών-μελών με τις
μεταρρυθμίσεις της Στρατηγικής 2020 γιατί με αυτό τον τρόπο θα
πολιτικοποιηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας παραπέμπει ευθέως στις
φαντασιώσεις των Βρετανών Συντηρητικών Ευρωσκεπτικιστών για το
υπερκράτος των Βρυξελλών που απειλεί την εθνική κυριαρχία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το Βερολίνο εμφανίζεται να φοβάται ως
δεσμευτικό ένα κείμενο γενικόλογο χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις το
οποίο περισσότερο διατυπώνει ευχές για την Ανάπτυξη παρά διασφαλίζει
τις αναγκαίες για την υλοποίησή της προϋποθέσεις.
Τα παραπάνω δεν είναι συμπτωματικά ούτε τυχαία: προφανώς η Μέρκελ
γνωρίζει το έμμεσο μήνυμα της άρνησής της να δεσμευθεί στη Στρατηγική
2020 όπως επίσης ο Ισιγκ γνωρίζει πολύ καλά τις επιπτώσεις στην
αξιοπιστία του ευρώ της θέσης του ότι δεν πρέπει να υπάρξει μηχανισμός
συνολικής προστασίας της Ευρωζώνης και ότι η Ελλάδα σήμερα και γιατί
όχι η Ισπανία αύριο αν θέλουν στήριξη θα πρέπει να καταφύγουν στο
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Προφανώς πρόκειται για μια συνολική επίδειξη πυγμής ότι καμιά
πλειοψηφία στην Ε.Ε όσο ισχυρή και αν είναι δεν μπορεί να εξαναγκάσει
το Βερολίνο να ακολουθήσει επιλογές που θωρεί επιζήμιες για το εθνικό
της συμφέρον: Με δύο λόγια η Ε.Ε. των 27 και η Ευρωζώνη αφού πρώτα
ακολούθησαν τη Γερμανία στην επιτάχυνση της ολοκλήρωσης τώρα θα πρέπει
να συστοιχηθούν δίπλα της με βήμα σημειωτόν.
Πρόκειται για την ολοκλήρωση μιάς Στρατηγικής Στροφής του Βερολίνου
που αργά ή γρήγορα θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις: Σήμερα στη
διαχείριση της υπεράσπισης του ευρώ οι Μέρκελ-Ισιγκ βρίσκονται όχι
μόνον απέναντι στον Νότο της Ευρωζώνης και στη Γαλλία αλλά και στον
πρόεδρο της Επιτροπής Μπαρόζο, τον πρόεδρο του Συμβουλίου Ρομπέι και
τον πρόεδρο του Eurogroup Γιούνκερ.
Η στροφή του Βερολίνου έχει αναλογίες στο παρελθόν καθώς παραπέμπει
στην στροφή της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής στ τέλη του 19ου αιώνα
μετά την αποπομπή του Καγκελαρίου Μπίσμαρκ από τον αυτοκράτορα
Γουλιέλμο τον δεύτερο: Η Γερμανία από σημείο αναφοράς των ευρωπαϊκών
ισορροπιών περιχαρακώθηκε στην αυτοπεποίθηση της παγκόσμιας εμβέλειας
της ισχύος της και προκάλεσε μια σειρά συσπειρώσεις που οδήγησαν στη
συνολική ευρωπαϊκή της απομόνωση. Οι αναλογίες είναι προφανείς: Ο Κολ
όπως και ο Μπίσμαρκ ήθελε η εθνική ισχύς της χώρας να διαχέεται στους
ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, τη συνεργασία των Δυνάμεων τον 19ο αιώνα και
την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τον 20ό.
Η Μέρκελ με τη σειρά της παραπέμπει στον ξεχασμένο από την Ιστορία
διάδοχο του Σιδηρού Καγκελαρίου Καπρίβι ο οποίος με ένα μείγμα
υπερβολικής αυτοπεποίθησης και ανασφάλειας πυροδότησε τη σύμπλευση
Γαλλίας, Βρετανίας, Ρωσίας που υπήρξε μοιραία για τη Γερμανία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΑΕΡΗΣΙΑ", 05/03/2010)