Την απορία αυτή
έχει πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Γιατί π.χ. κανείς πολιτικός
δεν μιλάει για την παραγωγή πλούτου; Γιατί κανείς τους δεν προτρέπει τους
Έλληνες να εργαστούν και μάλιστα πάρα πολύ σκληρά; Γιατί κανείς τους δεν
τολμάει να πει δημόσια ότι όποιος απεργεί αυτήν την εποχή, κυριολεκτικά
εγκληματεί κατά των ίδιων του των παιδιών;
Γιατί οι πολιτικοί
«αστέρες» φοβούνται να καταδικάσουν τις πορείες και τους αποκλεισμούς
ξενοδοχείων, οδών, πόλεων, λιμανιών και αεροδρομίων; Γιατί κανείς τους δεν
μιλάει για τη ζημιά που κάνουν στον τουρισμό, στο εμπόριο και στην οικονομία
άφρονες ιδιοτελείς και παντελώς ξεπερασμένοι συνδικαλιστές και αριστεριστές;
Γιατί φοβούνται τόσο πολύ να μιλήσουν για την αξία του σεβασμού στη νομιμότητα;
Γιατί οι πολιτικοί
μας δεν μπορούν να ασχοληθούν με τα σημαντικά και τα δύσκολα και
ασχολούνται με πράγματα που τους γελοιοποιούν; Γιατί δεν μπορούν να πράξουν το
αυτονόητο; Πώς είναι δυνατό να τα κάνουμε όλα λάθος; Πώς είναι δυνατό διαρκώς
να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας; Τι τέλος πάντων έχει τόσο πολύ αλλοιώσει τη
λειτουργία του εγκεφάλου μας;
Τα αίτια, λένε
μερικοί, βρίσκονται 20 χρόνια πριν, όταν δημιουργήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση.
Σταδιακά, η Βουλή και μαζί της η πολιτική μεταφέρθηκε στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Αναρωτήθηκε
κανείς τι παιδεία και τι καθημερινή εκπαίδευση έχουν οι πολιτικοί μας, που
ωρίμασαν, μεγάλωσαν και «καταξιώθηκαν» στα χρόνια αυτά; Είναι άπιαστοι άσσοι
στην επικοινωνία. Που όμως έφερε τον λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση, τον
αποπροσανατολισμό, την υποκρισία, την έπαρση, το θράσος, την υπεροψία, την
καθολική ανευθυνότητα και τελικά την πλήρη ανικανότητα.
Είναι φυσικό,
όταν ασκείσαι σχεδόν αποκλειστικά σε έναν τομέα, πάνω από 12 ώρες την ημέρα, να
είσαι «πάτος» σε όλους τους άλλους τομείς. Δεν έχεις χρόνο ούτε ανάγκη και
φυσικά καμμία διάθεση να επιμορφωθείς, να αποκτήσεις επί πλέον δεξιότητες, να
ανοίξεις τον κλειστό σου ορίζοντα, να μάθεις ως σύγχρονος Ευρωπαίος έστω μια
ξένη γλώσσα. Να είσαι σε θέση να διαβάσεις τον ξένο τύπο και να έχεις από πρώτο
χέρι αντίληψη τού πώς βλέπει η διεθνής κοινότητα την χώρα μας, που με την
ανικανότητά σου, τον λαϊκισμό σου και τον αφόρητο κρατισμό σου, έφερες σε
τέτοια χάλια.
Πόσοι άραγε από
τους σημερινούς ή και τους προηγούμενους υπουργούς έχουν αυξημένες δεξιότητες
σύγχρονης διοίκησης προσανατολισμένης στο αποτέλεσμα; Πόσοι είναι σε θέση να
κατευθύνουν, να υποστηρίζουν, να αναπτύξουν ανθρώπους; Ελάχιστοι φυσικά. Διότι
από τα ξημερώματα μέχρι αργά το βράδυ συμμετέχουν σε ανούσιους και στερεότυπους
διαλόγους στα ΜΜΕ, εκτοξεύοντας πυροτεχνήματα. Ενδιάμεσα τρέχουν από κομματική
πίττα σε κομματικό «τσιμπούσι» και το μόνο που τους απασχολεί είναι το προφίλ
τους και πως θα τσαλακώσουν το προφίλ των αντιπάλων τους!
Δείτε την παρακμή
της ελληνικής Βουλής. Για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους φρόντισαν να δημιουργήσουν
και το κανάλι της Βουλής, ώστε να θαυμάζουν τους ρητορεύοντες βουλευτές οι
ψηφοφόροι τους. Το αν στην αίθουσα είναι «τρεις κι ο κούκος», λίγο τους
απασχολεί. Η υποκρισία και η «θεατρική» αντιμετώπιση των θεμάτων, έχει
ξεπεράσει πλέον κάθε όριο. Αντί να επιχειρηματολογούν εποικοδομητικά,
αλληλοκατηγορούνται και αλληλολοιδωρούνται.
Δείτε πώς έχουν
καταφέρει να απαξιώσουν πλήρως ο ένας τον άλλον και πως δεν έχουν αντιληφθεί
ότι έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Επιμένουν με τις εξεταστικές επιτροπές,
γιατί δεν είναι ικανοί να ασχοληθούν με τίποτα σοβαρότερο. Και αδιαφορούν ακόμη
και για το προσωπικό τους κύρος.
«
Management
is
not
magic», έλεγε με έπαρση ένας νεαρός
σε έναν 50άρη μάνατζερ υψηλοτάτου βεληνεκούς, παίρνοντας την εξής απλή
απάντηση: «Μα φυσικά η άσκηση διοίκησης δεν είναι τίποτα μαγικό για μένα που
την ασκώ 30 χρόνια, «προπονούμενος» καθημερινά, αντιμετωπίζοντας ατελείωτες
δυσκολίες, πληρώνοντας και μαθαίνοντας συνεχώς από τα λάθη μου. Και όταν παιδί
μου και συ κάνεις το ίδιο για πολλά χρόνια, τότε αυτό που λες θα ισχύει και για
σένα».
Για τους πολιτικούς
μας όμως, «
Management
is
magic».
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και γι’ αυτό ο λαός στενάζει από ένα πολιτικό
σύστημα ανάξιο των περιστάσεων. Γι’ αυτό και μαχόμαστε –χωρίς επιτυχία- για τα
αυτονόητα.
Ωστόσο, ελπίδα
πάντοτε υπάρχει! Ο άνθρωπος (και φυσικά οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων) έχει
τέτοιες απίστευτες δυνατότητες, που ευκολότατα μπορεί να τις αναδείξει, αρκεί
να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Και φαίνεται ότι η κατάσταση της χώρας
μας έχει πείσει κάποιους από τους κυβερνώντες ότι πρέπει να αλλάζουμε για να
μην βουλιάξουμε.
Η κυβερνητική
πολιτική πρέπει στηριχθεί από όλους τους Έλληνες. Ασχέτως εάν το ΠΑΣΟΚ υφήρπασε
την ψήφο του ελληνικού λαού, παραπλανώντας τον κατ’ εξακολούθηση. Η προηγούμενη
κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς. Αν αποτύχει και η σημερινή, χαθήκαμε και εμείς και
τα παιδιά μας!
(από την εφημερίδα "Εστία")