Η «Επανίδρυση του
Κράτους», ο ελπιδοφόρος προεκλογικός πολιτικός στόχος της Νέας Δημοκρατίας, δεν
ανέστειλε επί των ημερών της την προϊούσα κρατική αποδόμηση. Η υποτίμηση των
δυσκολιών του εγχειρήματος, η έλλειψη στρατηγικής και τακτικής και,
last but not least, η συχνά βίαιη
υπονόμευση από την Αντιπολίτευση επέτρεψαν την διολίσθηση προς την ακυβερνησία,
καθώς δεν απετράπησαν αντιπαραγωγικές εξελίξεις- τα αίτια των οποίων ανάγονται
σε προγενέστερες εποχές.
Οι εναρκτήριες
ατυχείς οικονομικές δηλώσεις της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου επέσπευσαν την
τρέχουσα κρίση. Η Ελλάδα σήμερα αυτοτιμωρείται δημοσία, με την ελπίδα να
επανακτήσει την τρωθείσα διεθνή εμπιστοσύνη, ώστε να εισρεύσουν εκ νέου τα
δάνεια. Όμως, τα αίτια που υποχρεώνουν την χώρα να δανείζεται δεν
αντιμετωπίζονται· ενισχύονται. Ακόμη και αν κυβερνήσεις και αγορές τώρα
εξαπατηθούν, σύντομα θα αναγνωρίσουν τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχει περιέλθει
η Ελλάδα.
Η τριακονταετής
αποδόμηση του Κράτους έχει αχρηστεύσει de facto το ίδιο το όργανο το οποίο
καλείται να μειώσει το έλλειμμα. Η αύξηση των εσόδων απαιτεί υπηρεσίες με
βαθειά γνώση των οικονομικών μηχανισμών και ισορροπιών, με οργανωτικό πνεύμα
και κυρίως με εντιμότητα, διαφάνεια και πίστη. Χωρίς τις προϋποθέσεις αυτές, η
δημοσιονομική πολιτική γίνεται κινούμενη άμμος: εν αδρανεία, η εισπρακτική
μηχανή παραμένει αναλλοίωτη ή βυθίζεται αργόρυθμα· αν θιγούν τα κακώς κείμενα
καταποντίζεται.
Η μείωση των
δαπανών επίσης εξαρτάται από την ποιότητα και την έντιμη συνεργασία των
δημοσίων υπηρεσιών. Αν οι δημόσιες δαπάνες συνεπάγονται ιδιωτικοποιημένα
προσωπικά οφέλη, οι όποιες αναγκαίες περικοπές παρεμποδίζονται.
Τέλος, η υλική
και ηθική υποβάθμιση των υπηρεσιών που επιφορτίζονται με την επιβολή της έννομης
τάξης εμποδίζει το Κράτος να αντισταθεί στην βία ολιγαρίθμων, αλλά οργανωμένων
ομάδων. Η συνεπακόλουθη αίσθηση κοινωνικής αδικίας τροφοδοτεί με την σειρά της
την εξίσου βίαιη αμφισβήτηση· διαλύει την κοινωνική συνοχή και στρέφει τους μεν
εναντίον των δε.
Η κατάσταση του
ελληνικού Κράτους αποκλείει, επομένως, ορθολογική πολιτική για την μείωση των
ελλειμμάτων. Μόνη διέξοδος στην βραχυπρόθεσμη ανάγκη να ανοίξει εκ νέου η
στρόφιγγα των δανείων απομένει η μείωση στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Η
θεαματική αυτή κίνηση αποσκοπεί να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους να
επανα-εμπιστευθούν τους εγχωρίους κρατικούς οικονομικούς χειρισμούς. Όμως, η
πολιτική αυτή θα επιταχύνει ραγδαία την κρατική αποδόμηση.
Δεν είναι,
ασφαλώς, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ανίκανοι και διεφθαρμένοι. Μολονότι κατά
κανόνα τον τόνο δίνουν τα χειρότερα στοιχεία, πλείστοι όσοι, παρά το δυσμενές
περιβάλλον, προσπαθούν να πράξουν το καθήκον τους: Ούτε «φακελάκια» δέχονται,
ούτε μίζες εισπράττουν, ούτε απουσιάζουν από την θέση τους επειδή έχουν δεύτερη
ή και τρίτη παράλληλη απασχόληση. Επομένως, ο μισθός τούς εξασφαλίζει τα προς
το ζην.
Αυτούς ακριβώς
πρόκειται να πλήξουν κατά κύριον λόγο τα περιβόητα μέτρα. Αντιθέτως, οι λοιποί,
φωνασκούντες και μη, πολύ λίγο θα θιγούν από τις εξαγγελθείσες μισθολογικές
μειώσεις τις οποίες, εν ανάγκη, θα υπερκαλύψουν, επεκτείνοντας παρατυπίες και
παρανομίες.
Η Κυβέρνηση
αναγκάζεται σήμερα να εισαγάγει μια πολιτική, η οποία θα ασκείται αδιακρίτως,
επί δικαίων και αδίκων. Ανταμείβει, επομένως, έστω και ακουσίως, όλες τις
απαράδεκτες πρακτικές τις οποίες η ίδια καταγγέλλει ως βασικές συνιστώσες για
την διάβρωση του ελληνικού Κράτους. Πού θα βρεθεί ο από πολλού
κατασυκοφαντημένος και καταφρονημένος πατριωτισμός, δηλαδή από πού θα αντληθεί
η αυταπάρνηση, ώστε να μην εξαλειφθούν και οι τελευταίες περιορισμένες
αντιστάσεις που έχουν απομείνει στον τόπο;
Οι κρατιστές
επικρίνουν τους νεοφιλελευθέρους ότι επιδιώκουν να κατεδαφίσουν το Κράτος, προς
όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Όμως, στην Ελλάδα αριστερός και δεξιός
κρατισμός έχουν κατορθώσει να μη μείνει λίθος επί λίθου στον δημόσιο τομέα. Εφ’
όσον το Κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίζει τα στοιχειώδη, ο ιδιωτικός τομέας
ακολουθεί αναγκαστικά στην παρακμή.
Βαδίζει τελικά η
Ελλάδα προς την καταστροφή; Ευτυχώς ή δυστυχώς υπάρχει η έξωθεν αρωγή.
Προσφέρεται, όμως, με το αζημίωτο: μια συρρικνούμενη εθνική κυριαρχία, όπως
απεκάλυψε με αποστομωτική αφελή ειλικρίνεια ο μεταμοντέρνος αποδομητικός
Πρωθυπουργός της χώρας.