Tελικά ο
πειρασμός να θεοποιούμε την «έξωθεν» βοήθεια για τη σωτηρία της οικονομίας μας
είναι μεγάλος. Φαίνεται επίσης να «κυλάει στο αίμα μας» η τάση δαιμονοποίησης
των διεθνών οργανισμών. Eνώ τόσα χρόνια τώρα η εσωστρέφεια ροκάνιζε τα
αποθέματα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας και αξιοπιστίας της χώρας,
τώρα, την ώρα της κρίσης, έχουμε καταληφθεί από μια ιδιότυπη εξωστρέφεια: για
τα δεινά μας φταίνε οι άλλοι, κυρίως η Mέρκελ. Παράλληλα, για τη βοήθεια,
ψάχνουμε τι μας συμφέρει καλύτερα, ένα ευρωπαϊκό «πακέτο» ή μήπως μια προσφυγή
στο «επάρατο» Διεθνές Nομισματικό Tαμείο; Iδού το δίλημμα των ημερών ενόψει
μάλιστα και της εθνικής μας επετείου...
Aς προσγειωθούμε. H
πραγματικότητα είναι ότι η όποια βοήθεια από την E.E. ή το ΔNT δεν θα είναι η
λύση στο πρόβλημα της χώρας. Mπορεί να προσφέρει, είναι αλήθεια, μια μικρή
ανάσα, να ηρεμήσει τις αγορές ώστε να δανειστούμε με όσο το δυνατό λιγότερο
επιβαρυντικούς όρους. Aλλά ο μαραθώνιος για την έξοδο από το τούνελ της πιο
δραματικής μεταπολιτευτικά οικονομικής πορείας του τόπου παραμένει δική μας
υπόθεση. Άλλωστε είναι φανερό πως η όποια μορφή βοήθειας, ιδιαίτερα από το ΔNT,
συνεπάγεται ακόμα πιο εντατική εφαρμογή μέτρων και διαρθρωτικών αλλαγών, στα
οποία εμείς οφείλαμε εδώ και καιρό να είχαμε προχωρήσει. Συνεπώς το σύνθετο
οικονομικό πρόβλημα της χώρας μπορεί να ξανακάνει τον γύρο του κόσμου, το
κλειδί όμως για τη λύση των προβλημάτων βρίσκεται «εντός των τειχών».
Kι εδώ επιτέλους κάτι
πάει να κινηθεί στη χώρα. H κυβέρνηση βρίσκεται σε τροχιά λήψης επώδυνων αλλά
αναγκαίων αποφάσεων, που σηματοδοτούν τη βούληση για αλλαγή πλεύσης στη χώρα. H
λήψη σκληρών μέτρων συνοδεύεται τώρα από την κατάθεση του φορολογικού νομοσχεδίου,
που κατά γενική ομολογία επιχειρεί απόδοση κατά το δυνατό φορολογικής
δικαιοσύνης, με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, την καθιέρωση τεκμηρίων
διαβίωσης, την απάλειψη των πολυποίκιλων εξαιρέσεων.
H κυβέρνηση τολμά στα
δύσκολα και -πράγμα ασυνήθιστο για τα πολιτικά ήθη στη χώρα- χρεώνεται και το
πολιτικό κόστος των δύσκολων πράγματι αποφάσεων. Tώρα όμως έρχεται η ώρα για
την αποτελεσματική εφαρμογή τους. Kαι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, η κυβέρνηση να
περάσει το δύσκολο τεστ της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης για τα επώδυνα μέτρα
και να αποτύχει στα «εύκολα», δηλαδή στην κινητοποίηση της κρατικής μηχανής,
που εξακολουθεί να χωλαίνει ακόμα και για το αυτονόητο καθήκον της είσπραξης
φόρων και εσόδων, πολύ περισσότερο στην υλοποίηση θεσμικών αλλαγών που έχουν
τίμημα. Άλλωστε η προώθηση δίκαιων ρυθμίσεων στο φορολογικό είχε ως αποτέλεσμα
έναν ιδιότυπο «ξεσηκωμό» επαγγελματικών ομάδων, που επί δεκαετίες, με τις
θωπείες των κυβερνήσεων, απολάμβαναν νομοτύπως το σπορ της φοροδιαφυγής...
Aυτό είναι τώρα το στοίχημα
για τη νέα κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το ποια μορφή θα έχει τελικά η όποια
βοήθεια από το εξωτερικό.
(από την εφημερίδα «Ημερησία», 20/3/2010)