Δεν έχουν Θέση οι Πανηγυρισμοί

Τις τελευταίες τρεις μέρες όλα σχεδόν τα ΜΜΕ πανηγυρίζουν και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη για την δήθεν λύση σωτηρίας που επετεύχθη στις Βρυξέλλες κατά την πρόσφατη συνάντηση κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών (24-25 Μαρτίου). Αν φθάσαμε στο σημείο να θριαμβολογούμε επειδή εξασφαλίσαμε δανεισμό για να καλύψουμε τις τρέχουσες ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Είναι όπως ο απελπισμένος επιχειρηματίας ο οποίος τρέχει από τράπεζα σε τράπεζα και από τοκογλύφο σε τοκογλύφο, και τελικώς πανηγυρίζει επειδή κάποιος δέχθηκε να τον βοηθήσει για ένα χρονικό διάστημα, τις οίδε υπό ποίους όρους.

Δυστυχώς όμως, πέρα των ΜΜΕ, εμφανίζεται να θριαμβολογεί και η Κυβέρνηση αφού χαρακτηρίζει ως μεγάλη εθνική επιτυχία το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι θα μας δανείσουν από κοινού με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν φθάσει η στιγμή που οι διεθνείς αγορές δεν θα μας εμπιστεύονται καθόλου και θα αρνούνται να μας δανείσουν. Εάν πράγματι κάτι ουσιαστικό προέκυψε από την όλη υπόθεση και την διελκυστίνδα μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας – με την δεύτερη να μας δείχνει ωμά και μετ’ επιτάσεως την πόρτα εξόδου από την ΟΝΕ – ήτο η απόφαση του διοικητού της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (ΚΕΤ) κου. Τρισέ, η οποία ας σημειωθεί προηγήθηκε κατά δύο ολόκληρες ημέρες της Συνόδου κορυφής, να παρατείνει πέραν του 2010 τα ελαστικά κριτήρια για την χορήγηση ρευστότητος στις ελληνικές τράπεζες. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το τραπεζικό σύστημα δεν θα καταρρεύσει. Αλλά αυτό που δεν λέει κανένας είναι ότι ο σχετικός κίνδυνος οφείλεται στο αφερέγγυο ελληνικό δημόσιο. Διότι το «τοξικό» προϊόν των ελληνικών τραπεζών είναι πρωτίστως τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, καθώς και οι επισφάλειες σε βαλκανικές χώρες.

Άραγε μπορεί να θεωρείται επιτυχία η εξασφάλισις περαιτέρω δανεισμού, όταν δεν υπάρχει προοπτική πραγματικής εξυγιάνσεως του ελληνικού δημοσίου, ώστε να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή των χρεών του; Διότι αν καταλάβαμε καλά, με τις διασφαλίσεις που λάβαμε στις Βρυξέλλες το ελληνικό δημόσιο απλώς θα μπορέσει να καταβάλει τους τρέχοντες μισθούς και συντάξεις καθώς και να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δανειακές του υποχρεώσεις. Για το πώς δημιουργήθηκαν αυτά τα χρέη και πως θα παύσουν να ανατροφοδοτούνται δεν ακούσαμε τίποτε. Υποστηρίχθηκε ακόμα από την κυβέρνηση ότι σε περίπτωση προσφυγής μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αυτή δεν θα συνδεθεί με την λήψη νέων σκληρών μέτρων. Και τούτο διότι – κατά τα λεγόμενα της – τα ληφθέντα μέτρα τυγχάνουν της εγκρίσεως του ΔΝΤ, το οποίο τα θεωρεί επί του παρόντος επαρκή. Όμως το κρίσιμο εν προκειμένω είναι το «επί του παρόντος». Διότι στην πραγματικότητα, τα ληφθέντα μέτρα κάθε άλλο παρά επαρκή είναι. Είναι μέτρα καθαρώς ταμειακού χαρακτήρος, που λύνουν το πρόβλημα για μικρό χρονικό διάστημα. Ενώ σήμερα υπάρχει ανάγκη για την άμεση λήψη ριζικών μέτρων διαρθρωτικού χαρακτήρος.

Και ασφαλώς τα διαρθρωτικά μέτρα δεν μπορεί να είναι άλλα από τον δραστικό περιορισμό του αδηφάγου κρατικού τομέα με την κατάργηση πολλών χιλιάδων οργανικών και άλλων θέσεων, την ιδιωτικοποίηση ολόκληρων τομέων της οικονομίας οι οποίοι και δεν έχουν πλέον στρατηγικό χαρακτήρα (π.χ. 100% ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, του ΟΛΠ, των αερολιμένων, της ΔΕΗ, των αστικών συγκοινωνιών κ.λπ.), το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και την δημιουργία ανταγωνισμού σε βασικές υπηρεσίες. Μόνο έτσι θα γίνουν ουσιαστικές επενδύσεις, θα δημιουργηθεί πλούτος, θα επιτευχθεί ανάπτυξη και θα αποκτήσουμε πλεονασματικό προϋπολογισμό, απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη αποπληρωμής του δυσθεώρητου δημοσίου χρέους μας. Για να σταματήσουμε επιτέλους να είμεθα επαίτες του Ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου.

Για αυτό η θριαμβολογία για την εξασφάλιση περαιτέρω δανεισμού είναι καθ’ όλα αδικαιολόγητη. Στην πραγματικότητα μας δόθηκε μια μικρή παράταση για να εξακολουθήσουμε να σπαταλάμε αφειδώς το δημόσιο χρήμα. Ενώ αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκουμε εμείς οι ίδιοι, θα ήταν να περιορίσουμε την σπατάλη ώστε να μην έχουμε τόση ανάγκη δανεισμού.