Το μυαλό της Γερμανίας φαίνεται ότι είναι κομμένο στα δύο
και ένα μεγάλο δίλημμα ξεδιπλώνεται εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας και της γερμανικής
άρχουσας τάξης: Να θέσει προτεραιότητα την ενότητα και τα γενικά συμφέροντα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου έτσι κι αλλιώς κατέχει τον κεντρικό ρόλο ή να προτάξει
πλέον τα δικά της πάνω από όλα στενά οικονομικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για
την περαιτέρω συνοχή και ενοποίηση της Ευρώπης; Το δίλημμα είναι πολύ κρίσιμο,
με το δεδομένο – όπως κατέδειξε και η περίπτωση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης
– ότι θα επηρεάσει καθοριστικά στο εξής, την πορεία και την προοπτική ολοκλήρωσης
της ευρωπαϊκής ηπείρου!
Στην κορυφή της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής πυραμίδας,
υπάρχουν αρκετοί που εκφράζουν την αναγκαιότητα της πρώτης κατεύθυνσης, αλλά γίνονται
ολοένα και περισσότεροι τελευταία αυτοί που υποστηρίζουν την αυτονόμηση των
επιδιώξεων της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής χώρας, προτάσσοντας το αποκλειστικά δικό της
οικονομικό συμφέρον. Πρόκειται για την αναβίωση μιας νέας μορφής οικονομικού
εθνικισμού, ο οποίος μπορεί, εάν επικρατήσει, να αλλάξει τις γεωπολιτικές
ισορροπίες. Να αποδυναμώσει καταρχάς ολόκληρη την Ευρώπη και τον ρόλο της στη
διεθνή σκηνή, αλλά και να οδηγήσει σε διολίσθηση της ευημερίας των χωρών του Νότου,
που οι οικονομίες τους είναι περισσότερο ευάλωτες, όπως ειδικότερα της Ελλάδας,
της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και ενδεχομένως, έως ένα βαθμό και της Ιταλίας.
Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα μιας χαλαρότερης Ευρώπης, χωρίς αλληλεγγύη και
κοινούς στόχους.
Ο νέο-γερμανικός εθνικισμός ποντάρει στη συγκυρία της κρίσης
και το αίσθημα οικονομικής υπεροχής της Γερμανίας, το οποίο εν πολλοίς όμως βασίζεται
σήμερα στην εκμετάλλευση των συνθηκών που δημιούργησε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρώτον, ότι η Γερμανία κέρδισε ως εξαγωγική χώρα τα μέγιστα από την εφαρμογή
του ευρώ, χάρη στις σταθερότερες προϋποθέσεις για την απορρόφηση των προϊόντων της.
Περίπου τα 2/3 των προϊόντων της αγοράζονται από τους άλλους εταίρους. Δεύτερον,
ότι διασφάλισε τη διεύρυνση και τη στήριξη από την ευρωπαϊκή οικογένεια των
γειτονικών της χωρών, με αποτέλεσμα να διαμορφώσει μια (περισσότερο δική της)
σφαίρα επιρροής και εμπορικών συναλλαγών με πολλές νέες αγορές, ειδικότερα την
Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία. Τρίτον, ότι η Γερμανία, με το
πολυετές πάγωμα των μισθών της, τον έντονο εξαγωγικό χαρακτήρα και την αυξημένη
ζήτηση των προϊόντων της, έγινε συγκριτικά πολύ πιο ανταγωνιστική έναντι των άλλων
εταίρων. Και τέταρτον, ότι η Γερμανία διαθέτει μια προνομιακή σχέση με τη Ρωσία,
όσον αφορά συγκεκριμένα στην τόσο σημαντική για το μέλλον ενεργειακή πολιτική
των μεγάλων δυνάμεων.
Οι Γερμανοί σήμερα αισθάνονται περισσότερο χειραφετημένοι,
πολύ πιο σίγουροι για τον εαυτό τους και θέλουν να επιβάλουν – δυστυχώς – τους δικούς
τους όρους στο παιχνίδι και το δικό τους στενό συμφέρον. Προς τα πού θα γείρει η
πλάστιγγα και το τι θα γίνει τελικά, τη στιγμή αυτή δεν μπορεί δεν μπορεί να
προεξοφληθεί. Το ποια γραμμή θα επικρατήσει, ωστόσο, θα επηρεάσει σημαντικά το
μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου. Η κα Μέρκελ, μάλλον βρίσκεται στη μέση του διλήμματος
και των πολιτικών ισορροπιών της χώρας της, αλληθωρίζοντας προς το κακό για την
ενωμένη Ευρώπη σενάριο.
(από την εφημερίδα «Ημερησία», 4/4/2010)