Με τον φίλο από τη Δανία μόλις έχουμε επισκεφθεί
τη Λήμνο. Ηταν μια συνάντηση για τα θαλάσσια αιολικά πάρκα που πολύ θα θέλαμε
να τα δούμε και στη χώρα μας. Τον ρωτάμε πώς το κάνουν στον Βορρά. Είναι απλό,
μας λέει. Φτιάχνουμε μια εταιρεία Ειδικού Σκοπού και καταστρώνουμε ένα σχέδιο.
Σ΄ αυτήν συμμετέχουν η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώσεις αγροτών και επαγγελματιών,
περιβαλλοντικές οργανώσεις... Το σχέδιο κατατίθεται στην κυβέρνηση (sic!). Σε
περίπου ένα μήνα έχουμε καταλήξει στην προκαταρκτική έγκριση (ή απόρριψη,
αναλόγως). Στη συνέχεια ψάχνουμε για επενδυτικά κεφάλαια. Προτιμάμε να
μοιράζουμε τις μετοχές της νέας εταιρείας σε μικροεπενδυτές, συνεταιρισμούς και
δημοτικές επιχειρήσεις. Αυτή τη στιγμή στη Δανία, 100.000 οικογένειες είναι
κάτοχοι μερισμάτων σε αιολικά πάρκα που τους παρέχουν ένα εγγυημένο εισόδημα. Ένα
ποσοστό 2% προκαταβάλλεται για τα έξοδα μελετών, αδειοδοτήσεις κ.λπ. Το σύνολο
της διαδικασίας κρατάει περίπου δύο χρόνια.
Κάπως έτσι γίνεται και σε μας, του λέω. Παράδειγμα
στην Πάρο. Οι άδειες έχουν βγει, τα οικόπεδα αγοράστηκαν, οι μηχανές
ξεφορτώθηκαν στο λιμάνι. Ξαφνικά η πολεοδομία θυμήθηκε το προεδρικό διάταγμα
που, αν και ο νέος νόμος πρακτικά το καταργεί, εντούτοις μπορεί και να ισχύει.
Το ίδιο έγινε και πέρσι στη Νάξο. Οι ανεμογεννήτριες στήθηκαν, αλλά δεν πήραν
άδεια λειτουργίας. Αλλού είναι καθ΄ όλα νόμιμες, αλλά δεν λειτουργούν. Φταίει
το δίκτυο της ΔΕΗ, φταίει η προχειρότητα (πολλών) επενδυτών, φταίει το ΣτΕ, φταίει
η Τουρκοκρατία;
Καθώς τρώμε με τον Δανό στην ταβέρνα του
μπαρμπα-Γιάννη τού εξηγώ πώς αυξάνεται σε μας το ΑΕΠ και πώς κάνουμε τη μηχανή
να γυρίζει. Έχω κληθεί για μάρτυρας, του λέω, σε υπόθεση ρουτίνας. Ενας φίλος
μου κατηγορήθηκε από γνωστό δικομανή γιατί ισχυρίστηκε πως (ο κατήγορος)
χρησιμοποίησε πολιτικά μέσα προκειμένου να γίνει μέλος επιτροπής του πάλαι ποτέ
ΥΠΕΧΩΔΕ. Πρωτοφανές! Ζητάει γι΄ αυτό ενάμισι εκατομμύριο, ηθική βλάβη και ό,τι
άλλο έτυχε να του καπνίσει. Η υπόθεση πάει στον ανακριτή. Κάπου στο Μαρούσι.
Καθημερινή πρωί και κυκλοφοριακό κομφούζιο από τις ευφυείς αναπλάσεις της
δημοτικής αρχής. Φτάνω μετά δύο ώρες ταλαιπωρία και έχοντας καταναλώσει τη
βενζίνη του μηνός. Στον ανακριτή μου λένε να περιμένω. Μια γραμματεύς
μπαινοβγαίνει χωρίς να μου δίνει σημασία. Την ξαναρωτώ. Η κυρία ειρηνοδίκης
είναι τώρα απασχολημένη. Κάποια στιγμή μπουκάρω μέσα. Το θέαμα: τρεις υπέρβαρες
ιέρειες του Δημοσίου με μπίρες και τσιγάρα! Μάρτυς μου ο Θεός. Τους λέω «δεν
απαγορεύεται το κάπνισμα;» για να μετριάσω την αμηχανία. Τι θέλετε, κύριε; Το
και το. Ψάξτε μόνος σας στο βιβλίο, είναι η απάντηση. Έχουμε τέσσερις χιλιάδες
υποθέσεις. Κι εγώ μια απ΄ τις τέσσερις χιλιάδες; απαντάω σαν Μήτσος του
Λαζόπουλου. Όταν φτάνω στην επίμαχη καταχώριση και ύστερα από τη σχετική
έρευνα, μαθαίνω ότι η υπόθεσή μου πήγε στα κεντρικά. Εκεί όπου διαμένω. Και ο
άλλος που είναι στη Βέροια, και ο τρίτος από τη Θεσσαλονίκη παρομοίως; Θα πάνε
στον οικείο ανακριτή; Βεβαίως, μου απαντάνε. Δηλαδή πόσοι ανακριτές σε όλη την
Ελλάδα για μια ανύπαρκτη υπόθεση; Πόσοι υπεράριθμοι υπάλληλοι, πόσες
εργατοημέρες χαμένες, πόσα αέρια θερμοκηπίου;
O ξένος φίλος μας φαίνεται να το διασκεδάζει.
Μιλάμε για την κρίση, την Ελλάδα στο στόχαστρο, τους κερδοσκόπους, τη Μarkit,
τα ομόλογα που είναι αέρας κοπανιστός, τη διαρκή άνοιξη, τις τηγανητές πατάτες.
Η ταβέρνα είναι στα Εξάρχεια. Ημέρα γενικής απεργίας. Οι μαζικές διαδηλώσεις
έχουν πάει για τη μεσημεριανή τους σιέστα. Ξαφνικά, μια ομάδα αγνώστων
ανεβαίνει τρέχοντας την Μπενάκη. Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι. Οι εν λόγω τους
ακολουθούν. Γωνία Δερβενίων σκάει η ρουκέτα. Τα δακρυγόνα εισβάλλουν στο
ειδυλλιακό μας καταφύγιο. Φεύγουμε αλαφιασμένοι. Μαζί κι ο Δανός. Που ομολογεί
πως είναι η πρώτη του φορά. Του λέμε πως είναι μέρος της φιλοξενίας. Η
τουριστική μας ατραξιόν. Πως ακόμα και τα χημικά των διαδηλώσεων προσμετρώνται
στον δείκτη της ανάπτυξης. Όχι της πράσινης, της άλλης. Έτσι τη βγάλαμε μέχρι
τώρα. Κόντρα στις οικονομικές θεωρίες. Σε πείσμα των αντίπαλων δογμάτων και
φυλών.
(από την εφημερίδα «Τα Νέα», 13/4/2010)