Η χώρα μας για πολλά χρόνια έχτιζε την ευημερία της με
δανεικά. Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Δεν υπάρχουν πλέον «δανεικά και αγύριστα». Η
χώρα βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας – άλλοι την είχαν ήδη προεξοφλήσει – και
αναγκάστηκε να ζητήσει την ενεργοποίηση του μηχανισμού σωτηρίας. Αποτέλεσμα; Να
συμφωνηθεί διεθνώς ένα ποσό μαμούθ άνω των 120 δις για τα επόμενα τρία χρόνια.
Αλλά όχι βεβαίως χωρίς αντίτιμο και μάλιστα υψηλό. Η χορήγηση
ενός τόσο μεγάλου ποσού συνοδεύεται από σκληρές προϋποθέσεις, αλλά και ένα
τριετές πρόγραμμα λιτότητας χωρίς προηγούμενο. Ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς στα
εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών. Και θα πέσει βαρύς επί δικαίων και αδίκων. Οι πάντες
καλούνται να υποστούν μεγάλες θυσίες, υπό το φάσμα της ανεργίας, στο πλαίσιο
μιας πορείας ύφεσης, που βαθαίνει.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να υπερβεί τα εσκαμμένα και να δώσει
μια μάχη, ίσως τη δυσκολότερη από τη μέρα ανάληψης των καθηκόντων του. Να πείσει
δηλαδή την κοινωνία, τους πολίτες, τους εργαζόμενους ότι τα μέτρα-σοκ αποτελούν
μονόδρομο για τη σωτηρία της χώρας. Καθόλου εύκολη υπόθεση, αφού το μάρμαρο
καλούνται να πληρώσουν ακόμα και αυτοί που δεν φέρνουν ευθύνη για την κρίση. Ακόμα
και μισθωτοί που πάλευαν να τα φέρουν βόλτα με δυσκολία στην καθημερινή τους ζωή.
Ή επιχειρηματίες που δεν φοροδιέφευγαν, που έδιναν τη μάχη της ανταγωνιστικότητας
για τα προϊόντα τους, όταν άλλοι «ανταγωνιστές» κυκλοφορούσαν με Πόρσε, δηλώνοντας
περίπου εισοδήματα απόρων.
Πως μπορεί όμως να πείσει ο πρωθυπουργός για την αναγκαιότητα
των επιλογών, ώστε να υπάρξει ένα ευρύτερο πλαίσιο συναίνεσης και να μη
διαρραγεί η κοινωνική συνοχή; Τα μεγάλα λόγια και οι δραματικές εκκλήσεις είναι
φανερό ότι δεν αρκούν. Χρειάζεται πριν από όλα η κυβέρνηση να διατυπώσει ένα
καθαρό σχέδιο με ορίζοντα τριετίας που να έχει αρχή και τέλος για τη δύσκολη
πορεία που δεν επιλέγουμε, αλλά υποχρεωνόμαστε να ακολουθήσουμε. Η δοκιμασία
που καλούμαστε να υποστούμε δεν μπορεί να είναι ένα «ραντεβού στα τυφλά».
Αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε χρόνια τώρα από κοντόφθαλμες πολιτικές
και κούφιες υποσχέσεις, που κονιορτοποιήθηκαν από τις αλόγιστες σπατάλες ετών,
από τη ρουσφετολογική διόγκωση του Δημοσίου, από τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ. Θα υπάρξει
ένα τέλος σε όλα αυτά; Θα είναι η διαχείριση του πακέτου βοηθείας η αφετηρία
για ένα τέλος στον μεταπολιτευτικό αναχρονισμό; Ή θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα
στο τέλος αυτού του δρόμου; Χρειάζεται η κυβέρνηση να δώσει εγγυήσεις για το
πώς θα πορευθούμε.
Κι ακόμα ας ηχήσει επιτέλους συναγερμός στην κυβέρνηση και
την κρατική μηχανή. Αν πράγματι φτάσαμε στο σημείο μηδέν, ας αναλάβει ο
πρωθυπουργός να δημιουργήσει εδώ και τώρα ένα πιο μάχιμο σχήμα. Οι θυσίες που
καλείται ο λαός μας να κάνει, δεν συμβιβάζονται με ερασιτεχνισμούς, με υπουργούς-παρατηρητές
και κρατικούς λειτουργούς σε λευκή απεργία. Ας ξεκινήσουν οι επιβαλλόμενες
ανατροπές από τα αυτονόητα. Ή τώρα ή ποτέ.
(Από την εφημερίδα Ημερησία)