Βαθύ το χάσμα στους κόλπους της
G20, αφού τα δύο «στρατόπεδα», από τη
μια οι ΗΠΑ του Ομπάμα και από την άλλη η Ε.Ε., δεν κατάφεραν να βρουν κοινό έδαφος
αναφορικά με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Το βασικό σημείο της διαφοράς
έχει να κάνει με τις εκ διαμέτρου αντίθετες θεωρήσεις τους για το μέσο εκείνο
που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη. Ο Αμερικανός πρόεδρος ζητά αύξηση των δημοσίων
δαπανών και αναζωογόνηση της αγοράς, ενώ η κα Μέρκελ, αλλά και ο Βρετανός Ντέιβιντ
Κάμερον, τάσσονται υπέρ της μείωσής τους.
Ο Ομπάμα μάλιστα, επικαλέστηκε το παράδειγμα της Μεγάλης Ύφεσης
του 1930, λέγοντας στους Ευρωπαίους ότι τότε τα κράτη μείωσαν τις δαπάνες τους με
αποτέλεσμα την παράταση της κρίσης. Εν τέλει, στην κοινή ανακοίνωση που εκδόθηκε,
αναφέρεται ως στόχος ο περιορισμός των ελλειμμάτων κατά 50% ως το 2013 και η
σταθεροποίηση του χρέους ως το 2016. Το κατά πόσο ο στόχος αυτός είναι εφικτός
είναι κάτι που θα φανεί συν τω χρόνω, το βέβαιο όμως είναι ότι παρατηρούμε μια
αδυναμία διαμόρφωσης κοινής πολιτικής, ακόμα και σε επίπεδο Ε.Ε.
Ορισμένα σημαντικά στοιχεία για τη συνέχεια είναι τα εξής:
Καταρχήν ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουν οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις τους κερδοσκόπους.
Την Παρασκευή ο Ομπάμα κατάφερε ένα πρώτο πλήγμα, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη
του Κογκρέσου σε νομοσχέδιο που θα επιβάλει φορολογία ύψους 19 δις δολαρίων
στην
Wall
Street
και περιορισμό των δραστηριοτήτων της
Goldman
Sachs
και των άλλων
«καλόπαιδων». Μάλιστα, πρόκειται για μια νίκη του Ομπάμα, η οποία πέρασε σχετικά
απαρατήρητη, με την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ να ασχολείται περισσότερο με άλλα ζητήματα,
όπως η πετρελαιοκηλίδα.
Επίσης σημαντικό ζήτημα αποτελεί και η πορεία της παγκόσμιας
αγοράς ενέργειας μεσοπρόθεσμα. Ενεργειακοί αναλυτές, αλλά και οικονομολόγοι
συμφωνούν ότι μια σοβαρή αποσταθεροποίηση της τιμής του βαρελιού όπως αυτή του
2008 θα ήταν περισσότερο επιζήμια από ότι μπορεί να αντέξει η ήδη εξασθενημένη
οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών.
Τέλος, με την ύφεση να ταλαιπωρεί τις ΗΠΑ και άλλες παραδοσιακά
μεγάλες οικονομίες, αυτή που φαίνεται να επωφελείται είναι η Κίνα. Ενόσω εκείνες
βλέπουν τους ρυθμούς ανάπτυξής των να παραμένουν χαμηλά, η κινεζική οικονομία
συνεχίζει να διογκώνεται. Το Πεκίνο έχει ένα βασικό πλεονέκτημα σε επίπεδο
πολιτικής και αυτό είναι ότι μπορεί να «σκέφτεται» μακροπρόθεσμα. Τα βήματα έχουν
ήδη γίνει για να προετοιμαστεί η κινεζική πολιτική για το επόμενο στάδιο, όταν
οι δυτικές οικονομίες θα έχουν ανακάμψει. Τότε θα διαφανεί και η σημασία των
κολοσσιαίων επενδύσεων που πραγματοποιούνται από την Κίνα σήμερα σε όλα τα μήκη
και τα πλάτη του κόσμου.