Η Τουρκία τρίζει και πάλι τα δόντια της, αφού με αφορμή την
ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ για προώθηση των ερευνών υδρογονανθράκων στον ελληνικό
θαλάσσιο χώρο, απέστειλε το πλοίο Τσεσμέ στο Βόρειο Αιγαίο, θυμίζοντας
παλαιότερες περιπτώσεις (βλέπε Κρίση Μαρτίου 1987) στις οποίες προκλήθηκε κρίση
στις διμερείς σχέσεις.
Η επιλογή αυτή της Άγκυρας μόνο έκπληξη δεν πρέπει να μας
προκαλεί, εφόσον έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Και πρόσφατα όμως, η γειτονική
χώρα δεν παρέλειψε να μας θυμίσει τις βλέψεις της για τα κοιτάσματα πετρελαίου
και φυσικού αερίου. Τουρκικά πολεμικά πλοία προσπάθησαν να αποτρέψουν ανάλογες
έρευνες της Κύπρου στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη (ΑΟΖ) και μάλιστα στα
νότια της νήσου. Επιπλέον, η κατάσταση περιπλέκεται από την ανακάλυψη
σημαντικών αποθεμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή μεταξύ Ισραήλ, Λιβάνου και
Κύπρου, ιδίως μετά την επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ.
Η απειλητική διάθεση της Τουρκίας δεν είναι όμως ο μοναδικός
παράγοντας στο επικίνδυνο αυτό παιχνίδι. Τόσο η Κύπρος, όσο και η Ελλάδα
προκρίνουν την επιλογή ξένων εταιρειών με εμπειρία στις έρευνες κοιτασμάτων, οι
οποίες θα συμμετέχουν στις δραστηριότητες αυτές με δικά τους εξειδικευμένα
σκάφη. Εάν η Αθήνα και η Λευκωσία επιλέξουν αμερικανικές, βρετανικές ή ακόμη
και ρωσικές εταιρείες, τι θα συμβεί σε περίπτωση παρενόχλησης από τα τουρκικά
πολεμικά σκάφη;
Η Ελλάδα πάντως δεν πρέπει να αναθέτει αλλού τις δικές της
ευθύνες και απαιτείται μια σοβαρή και σταθερή στάση εκ μέρους του υπουργείου
Εξωτερικών, το οποίο στο παρελθόν έχει περιοριστεί σε απλές δηλώσεις και ελάσσονος
σημασίας διαβήματα. Πιθανώς, μια λύση θα ήταν, όταν φθάσει η κατάλληλη στιγμή,
η συνοδεία των ερευνητικών σκαφών από ελληνικά πολεμικά πλοία, ώστε να λάβει η
Άγκυρα το μήνυμα ότι οι έρευνες θα πραγματοποιηθούν και η χώρα μας θα
προχωρήσει με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που δικαιωματικά της ανήκουν.
Κυρίως, όμως, η κυβέρνηση θα πρέπει, το συντομότερο δυνατό
να ξεκαθαρίσει το θέμα της Ελληνικής ΑΟΖ μέσα από διμερείς διαπραγματεύσεις και
συμφωνίες με την Λιβύη, την Αίγυπτο και την Κύπρο και ασφαλώς με την Τουρκία. Ακόμη,
θα πρέπει η κυβέρνηση να εξασκήσει τα νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματά της στο Αιγαίο,
επεκτείνοντας τα χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ. όπου αυτό είναι γεωγραφικά εφικτό
αγνοώντας τις απειλές της γείτονος για το casusbelli, αφού προηγουμένως εξασφαλίσει την υποστήριξη των Ευρωπαίων
εταίρων της. Μόνο μία τέτοια κίνηση μπορεί να συνετίσει την Τουρκία η οποία εάν
πράγματι έχει ενστάσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, θα πρέπει τότε
να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κι όχι εμείς, όπως λαθεμένα
υποστήριξαν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις.