Η
Άρνηση, σύμφωνα με το Σίγκμουντ Φρόιντ, συνίσταται σε ένα συναισθηματικό
μηχανισμό άμυνας, ο οποίος αναδύεται όταν το υποκείμενο αντιμετωπίζει μια άβολη
και οδυνηρή πραγματικότητα, που αρνείται να αποδεχθεί. Έτσι καταλήγει να
συμπεριφέρεται ωσάν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Το επόμενο βήμα είναι ο Θυμός,
που συνεπάγεται ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Δεν
θυμηθήκαμε τυχαία την ψυχολογία. Οι αντιδράσεις της άκαμπτης ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στην
επιβαλλόμενη από την Ε.Ε. πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών
εργοστασίων της έχουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Και όχι αδίκως. Χρόνια τώρα η
πολιτεία έκοβε και έραβε την πολιτική της στον ενεργειακό τομέα ανάλογα με τις
διαθέσεις του σκληρού συνδικάτου, που ως εκ της θέσης του έμοιαζε να μπορεί να
ρυθμίζει τις εξελίξεις. Ακόμη και οι εκάστοτε διοικήσεις της ΔΕΗ, αν ήθελαν να
μακροημερεύσουν, έπρεπε να συμπλέουν με τις απόψεις της ΓΕΝΟΠ. Διαφορετικά
έφευγαν από το παράθυρο.
Ουδείς τόλμησε επί της ουσίας να αντιπαραταχθεί στο
συνδικάτο. Και ιδού τα αποτελέσματα. Δέκα χρόνια μετά το άνοιγμα της αγοράς και
είμαστε σχεδόν στο σημείο μηδέν. Εξακολουθεί και αποτελεί χειραγωγημένη παρά
την είσοδο ορισμένων ιδιωτών παραγωγών.Αν,
αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια που προηγήθηκαν οι αλλαγές ήταν σταδιακές είναι
σαφές ότι θα μπορούσαν να περάσουν αναίμακτα και χωρίς να δημιουργηθούν
προβλήματα. Όμως, κανείς δεν αναλάμβανε να «σπάσει αυγά». Και φτάσαμε εδώ που
φτάσαμε. Η απειλή της Ε.Ε. ότι αν δεν προχωρήσει η κυβέρνηση άμεσα στη λύση της
πώλησης μονάδων της ΔΕΗ δεν πρόκειται να πάρει ούτε σεντ από την τρίτη δόση του
δανείου μοιάζουν εφιαλτικές. Για όλους. Και για την κυβέρνηση και για τη ΓΕΝΟΠ.
Και γιατί η πρώτη θα έρθει αντιμέτωπη με κλειστούς διακόπτες και για το
συνδικάτο που θα χάσει προνόμια και κεκτημένα χρόνων.
Εδώ που φτάσαμε κανείς
δεν ακούει κανέναν. Ο Θυμός θα ξεσπάσει ανεξέλεγκτος και άντε μετά να μαζέψεις
τα συντρίμμια….
Καλείται
λοιπόν η κυβέρνηση να διαχειριστεί την πρώτη, επί της ουσίας, κοινωνική
αναταραχή και την πλέον σοβαρή για τα μέτρα που υποχρεώνεται να πάρει, ελέω
Μνημονίου, χωρίς δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Καλείται να πείσει το πιο σκληρό
συνδικάτο που εν πολλοίς απέμεινε ότι δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς. Η ΓΕΝΟΠ έχει
ήδη διαμηνύσει ότι τα μέλη της είναι αποφασισμένα να πάνε ως και φυλακή,
προκειμένου να μην αφήσουν να πωληθεί ούτε ένα κομμάτι της κραταιάς δημόσιας
επιχείρησης. Δηλαδή, λένε με απλά ελληνικά ότι και επιστράτευση τους να γίνει
αυτοί δεν πρόκειται να πειθαρχήσουν.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί εν
μέσω θέρους και με την τουριστική περίοδο στο pick της αν οι συνδικαλιστές
ξεκινήσουν απεργία; Ούτε και στο πιο εφιαλτικό όνειρο της η κυβέρνηση δεν θα
ήθελε να δει κάτι τέτοιο. Και από την άλλη τι μπορεί να κάνει; Η εντολή είναι
σαφής. «Πουλήστε άμεσα».
Μέχρι
στιγμής αυτό το οποίο επιδεικνύει η κυβέρνηση είναι η λογική της συνδιαλλαγής,
καθώς δεν έχει πετύχει, τρεις μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου, να
συντάξει ένα οραματικό σχέδιο για το σύνολο της οικονομίας, συμπεριλαμβανομένης
και του τομέα της ενέργειας. Ένα σχέδιο που θα μπορούσε να πείσει ακόμη κι
αυτούς που ενδεχομένως πλήττονται άμεσα ότι έτσι πρέπει να γίνει για ένα
προσωρινό και ίσως μεταβατικό διάστημα, προκειμένου να βγούμε από το σκοτεινό
τούνελ. Αντίθετα, φαίνεται να λαμβάνει μέτρα αποσπασματικά και κυρίως για
εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που δεν διαθέτουν ισχυρή φωνή για να πιέσουν
αναιρώντας τα. Υιοθετεί ακόμη και τώρα τη λογική, «βλέπουμε και κάνουμε», τη
λογική του «παρά πέντε». Όμως, μια τέτοια λογική ενέχει σοβαρούς κινδύνους, με
βασικότερο να χαθούν τα πάντα.
Ενθυμούμαστε
όλοι τι είχε συμβεί επί Σημίτη με το ασφαλιστικό. Τότε, επιχειρήθηκαν
ριζοσπαστικές παρεμβάσεις, τις οποίες υποχρεώθηκε να πάρει άτακτα πίσω η τότε
κυβέρνηση, μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή. Θα μπορούσαν όμως να εφαρμοσθούν
σταδιακά κάποια εξυγιαντικά μέτρα, ώστε να μην φτάσουμε σήμερα να σαρωθούν τα
πάντα, με τα συνδικάτα να μην μπορούν να αντιδράσουν, πέρα από κάποιες
απεργιακές κινητοποιήσεις, εν είδει επαναστατικής γυμναστικής. Όμως, αυτά δεν
κρατούσαν στο χέρι τους διακόπτες της ΔΕΗ, όπως η ΓΕΝΟΠ.
Για να δούμε τώρα πώς
η κυβέρνηση θα ισορροπήσει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Το διακύβευμα είναι
εξόχως σοβαρό.